Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

George Carlin: Ο θάνατος ενός παρανόμου




Στις 22 Ιουνίου, το 2008. Στην ηλικία των 71. Σε ένα νοσοκομείο κάπου στην Καλιφόρνια. Ο Τζορτζ Κάρλιν, ο για πολλούς σημαντικότερος αμερικάνος κωμικός του αιώνα, πεθαίνει από καρδιακή ανεπάρκεια αφήνοντας πίσω του 25 δίσκους κωμωδίας, 14 μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις και 4 βιβλία. Έναν ωκεανό από ατάκες, κριτική, αφορισμούς, κωμικές επιθέσεις, κυνισμό, ελπίδα, απογοήτευση.
Από τον μηδενισμό ως τη δημιουργία, η φωνή του Κάρλιν κατοίκησε το στήθος του για να συμπεριλάβει τα πάντα: την καθημερινότητα της κατανάλωσης, το μπέισμπολ και το φούτμπολ, την αχρειότητα των αμερικανικών κυβερνήσεων και των πολεμολάγνων οπαδών τους, τη γλώσσα, τον θεό και την οργανωμένη θρησκεία, τις βιομηχανίες και την οικογένεια, κάθε βαθμίδα της ανθρώπινης κλίμακας. Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους φίλαγε πάντα για τα προσωπικά του πάθη: τον εθισμό του σε μια σειρά από ουσίες, τη σειρά των καρδιακών του προσβολών, την επίθεση των γερατειών και την απώλεια των γερασμένων φίλων. Για κάποιο λόγο, τα καλύτερα αστεία ήταν αυτά που μέσα τους κατοικούσε ένας χαμογελαστός πόνος. Μέχρι που πέθανε, ο θάνατος αποτελούσε ένα αξιοπρεπές αστείο.
Γεννημένος το 1933 στη Νέα Υόρκη, ο Κάρλιν αποτέλεσε μαζί με τον Λέννυ Μπρους και τον Ρίτσαρντ Πράιορ, κομμάτι της αγίας τριάδας του Stand up.Οι τρεις κωμικοί παρέλαβαν από το παρελθόν μια παρεξηγημένη μορφή λαϊκής κωμωδίας, την ανέδειξαν σε μέσο έκφρασης και κοινωνικής κριτικής και την κλώτσησαν προς το μέλλον ως μια δυνητική μορφή τέχνης. Η καριέρα του Κάρλιν αρχίζει το 1960. και το 1972. Και το 1981 επίσης. Και ας μην ξεχνάμε και το πρόσφατο 2005. Επανεφευρίσκοντας τον εαυτό του και ταυτόχρονα την κωμωδία. Από κατεστημένος κωμικός διασκεδαστής μεταμορφώθηκε σε οργισμένο χίπη κωμικό. Από ξοφλημένος Χίπης σε σκληρό κριτικό του Ριγκανικού καταναλωτισμού των 80’s. Και τελικά από κλασικός, ακίνδυνος πλέον κωμικός, σε οργισμένο γέρο σύντροφο της οικουμενικής φωνής του Μαρκ Τουέιν.
Ο Κάρλιν σφράγισε για πάντα την ιστορία της κωμωδίας αλλά και την ιστορία της Αμερικής, το 1972, με τις περίφημες ‘’7 λέξεις που δεν μπορείς ποτέ να χρησιμοποιήσεις στην τηλεόραση’’(shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker,tits ) ένα κωμικό κομμάτι το οποίο οδήγησε σε συλλήψεις, δίκες και τελικά την ανατροπή του τρόπου της αμερικανικής λογοκρισίας. Το κομμάτι αποτέλεσε το πρώτο (και αν όχι το καλύτερο σίγουρα το πιο γνωστό) από μια σειρά παραστάσεων που θα αποτελέσουν τον κωμικό κανόνα του Κάρλιν. Χρησιμοποιώντας συχνά σκληρή, βρώμικη γλώσσα, ανέπτυξε μια ρητορική και μια σκηνική παρουσία όπου το χαμηλό και το υψηλό μπορούν να συνυπάρχουν, μακριά από την πολιτική ορθότητα ή το χυδαίο. Όπως ο ίδιος περιέγραφε, το έργο του χωρίζεται σε τρία μέρη: Αυτό για την Αγγλική γλώσσα, την καθημερινή ομιλία και τις ιδιαιτερότητές της, αυτό για τον μικρό κόσμο των αντικειμένων, της συμπεριφοράς και των χειρονομιών και τέλος αυτό για τον κόσμο των μεγάλων πραγμάτων όπως ο θάνατος, ο έρωτας, ο πόλεμος. Κάθε κομμάτι ξεχωριστά, γέννησε φανατικούς οπαδούς και ακόμα πιο φανατικούς πολέμιους. Μέσα στη διαδοχή των δεκαετιών, ο Τζωρτζ Κάρλιν αποτέλεσε πρότυπο για τρεις γενιές κωμικών, προσφέροντας τους το συντακτικό του γέλιου και τη γραμματική της αμφισβήτησης.
Τον θάνατο του ακολούθησε μια μεγάλη σειρά από μεγάλα τηλεοπτικά αφιερώματα. Από το CNN μέχρι το Democracy now!,τα στούντιο γέμισαν με τα μεγαλύτερα ονόματα της αμερικανικής κωμωδίας και κριτικής τα οποία κλήθηκαν να πουν μια τελευταία κουβέντα για τον αθάνατο κωμικό. Μια τελευταία κουβέντα για τον Τζορτζ Κάρλιν, τον καλλιτέχνη που όσο οργισμένος, όσο θυμωμένος και αν ήταν δεν ξεχνούσε ποτέ του να είναι αστείος. (στο περιοδικό κόκκινη κλωστή)

Δεν υπάρχουν σχόλια: