ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΝΗΣΙΑ

Κάπου στο αλατισμένο πουθενά του Ειρηνικού, δεσπόζει η ελάχιστη χώρα των Πίτκερν. Τέσσερα ηφαιστειογενή νησιά, με περιορισμένη βλάστηση και ακόμα λιγότερους κατοίκους. Στο μόνο από τα τέσσερα που κατοικείται, πλανιούνται 48 ψυχές, αρκετές ώστε να χωρέσουν σε μια πιξελιασμένη φωτογραφία, αρκετές για να σχηματίσουν ένα κράτος, το μικρότερο κράτος στον κόσμο από άποψη πληθυσμού. Στο μέσο της απόστασης Νέας Ζηλανδίας και Περού, 30 ώρες με βάρκα μακριά από κάθε κατοικημένη ακτή, οι απομονωμένοι και ατίθασοι κάτοικοι φτιάχνουν τη δική τους ιστορία. Και είναι μια ιστορία πειρατών, βιασμών και Ευαγγελιστών.
Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία που παρουσιάζει αυτή η χώρα-πόλη-δρόμος είναι η ιστορική καταγωγή της. Το σύνολο των κατοίκων είναι απευθείας απόγονοι των πειρατών της ανταρσίας του Μπάουντι και των Ταϊτινών που είχαν απαγάγει. Γνωστή από ταινίες και μυθιστορήματα, η περιπέτεια του πλοίου και του πληρώματος αποτελεί μνημείο δίκαιης εξέγερσης απέναντι σε μια καταπιεστική και απάνθρωπη ιεραρχία, απέναντι σε μια σκληρή και παράλογη διαταγή. Στις 28 Απριλίου του 1789, μετά από μία ατελείωτη περιπλάνηση από καταιγίδα σε καταιγίδα και ύστερα από μια δίαιτα που περιλάμβανε αποκλειστικά χαλασμένες τροφές και βρώμικο νερό, το εξαντλημένο πλήρωμα παίρνει στα χέρια του την διοίκηση του πλοίου, εξορίζει τους καπετάνιους του αγγλικού πολεμικού ναυτικού σε μια στενή βάρκα και αρχίζει το πειρατικό του ταξίδι. Ένα χρόνο μετά, ο Φλέτσερ Κρίστιαν, ανθυπολοχαγός και αρχηγός της κίνησης μαζί με την εύθυμη παρέα του, αποβιβάζεται στο ακατοίκητο νησί Πίτκερν και καίει το σοδομιμένο καρβουνιάρικο (με ήρεμη θάλασσα, τα απομεινάρια του πλοίου είναι ακόμα ορατά ). Μετά την εγκατάσταση και την τακτοποίηση, οι περισσότεροι κάτοικοι πεθαίνουν είτε από τροπικές αρρώστιες είτε από τροπικούς καυγάδες. Όσοι επιβιώνουν πέφτουν στα δίχτυα του χριστιανισμού εμπνευσμένοι από τη μία και μοναδική βίβλο του πλοίου. Σχηματίζουν μια υποτυπώδη κοινωνία, πολλαπλασιάζονται γεννοβολώντας ασύστολα και ζουν απλά, μακριά από οτιδήποτε. Από το 1795 μέχρι το 1808, 3 πλοία περνούν κοντά από το νησί αλλά ούτε αποβιβάζονται ούτε δίνουν σημασία. Το 1808 όμως, οι σχέσεις των Πίτκερν με τον έξω κόσμο αναβαθμίζονται, καθώς μέλη του εμπορικού πλοίου Τοπάζ περνάνε 10 ώρες στο νησί. Το γεγονός είναι τόσο σημαντικό που 30 χρόνια αργότερα τα νησιά γίνονται αγγλική αποικία. Το 1890, οι κάτοικοι της χώρας-νησιού-δρόμου προσηλυτίζονται στην ‘’Εκκλησία της Αποκαλύψεως της Έβδομης Ημέρας’’, ένα δόγμα ευαγγελικού τύπου που έχει σαν κύριο διακριτικό του στοιχείο την εμμονή στην ιερότητα της Έβδομης μέρας (κάτι σαν το Ιουδαϊκό Sabbath). Αυτή η αλλαξοπιστία είχε τεράστια επίδραση στην οικονομική και πολιτιστική ζωή των ανθρώπων, αφού το ένα και μοναδικό μαγαζί της χώρας έμενε κλειστό τις Κυριακές.
Παρά τα διάφορα περίεργα, η χώρα ζει στιγμές έντονου προοδευτισμού, αφού αποτελεί την πρώτη χώρα μετά τη βραχύβια ανεξάρτητη Κορσική του Πασκουάλε Πάολι, που παραχωρεί δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες το 1838. Επίσης η εκπαίδευση αποφασίζεται να είναι δημόσια, δωρεάν και υποχρεωτική για όλους (και για τα 7 παιδιά της χώρας). Όμως, ακόμη και ο πιο αποστειρωμένος παράδεισος έχει τα προβλήματά του…
Εκτός από την καλαθοπλεκτική, μια άλλη μακρά παράδοση που επιβιώνει και πρόσφατα αναζωπυρώθηκε γιγαντωμένη, είναι η παράδοση των βιασμών. Έθιμο και κοινωνική εκδήλωση για τους πειρατές, αποτρόπαιο έγκλημα για τους στεριανούς, η περίπτωση των βιασμών εκφράζει το ιδιαίτερο της περίπτωσης των Πίτκερν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλες οι γυναίκες γεννάνε σε ηλικίες μεταξύ 12 και 15 ετών. Η παράδοση σπάει το 2004, όταν μια νεαρή κοπέλα αποφασίζει να κινηθεί νομικά κατά των βιαστών, σταματώντας τη βουβή αποδοχή (μια άλλη, εξίσου επικίνδυνη παράδοση). Μετά από έρευνα που ακολούθησε, αποδείχτηκε πως τουλάχιστον 15 άντρες (το ¼ των κατοίκων) είχε βιάσει κάποια κάτοικο του νησιού (το αντίστοιχο ποσοστό σε ελληνικούς ας πούμε αριθμούς, βγάζει μια λεγεώνα πληθυσμού 2.500.000 βιαστών ). Ανάμεσα στους εύθυμους γλεντοκόπους και ο Στηβ Κρίστιαν, απόγονος του Φλέτσερ Κρίστιαν, καθώς επίσης πρωθυπουργός, δήμαρχος, μοναδικός μηχανολόγος μηχανικός, οδοντίατρος, χειριστής μηχανήματος ακτινογραφιών και καπετάνιος της μίας βάρκας της χώρας. Δικαστές και εισαγγελείς στάλθηκαν από την Αγγλία και τη Νέα Ζηλανδία, μάρτυρες κατέθεσαν, ένορκοι αποφάνθηκαν και σφυριά χτύπησαν τους πάγκους. Οι ένοχοι καταδικάστηκαν και οι ποινές επιβλήθηκαν. Παρόλα αυτά το σκάνδαλο προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση έξω από τα νησιά παρά στο εσωτερικό τους. Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε μία από τις γηραιότερες κατοίκους της χώρας, εκφράζοντας τον μέσο Πιτκερνιανό: ‘’Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται όλος αυτός ο χαμός’’.
Αναγνώστη! Το παρόν κείμενο δεν είναι ταξιδιωτική περιγραφή, τουριστική πρόταση ή απλώς μια εξυπνάδα. Είναι ηθική προτροπή. Μέσα στα χρόνια έτρεξε πολύ νερό στις κάποτε πειρατικές φλέβες! Μηχανολόγοι βιαστές, αιμομίκτες παπάδες και σεξουαλικά αχαλίνωτες γηραιές κυρίες, έμειναν οι μόνοι κληρονόμοι του κρανίου και του μεταταρσίου, μόνοι κληρονόμοι μιας δίκαιης χειρονομίας, αυτή της ανταρσίας. Το δευτερεύον πολιτιστικό στοιχείο(βιασμοί) επιβίωσε της εξαφάνισης του ουσιαστικού και πρωτεύοντος (πειρατεία) δημιουργώντας ένα υπερπόντιο έκτρωμα. Ο νεκρός ηθικός κώδικας άφησε πίσω το ανήθικο δέρμα του και τώρα οι λάθος άνθρωποι το φορούνε. Το παρελθόν κινδυνεύει. Αναγνώστη! Πρέπει να απελευθερώσουμε την χώρα από τους κατοίκους της. Εντάξου και εσύ στην εκστρατεία απελευθέρωσης των νησιών Pitkern. Αν μαζευτούμε περισσότεροι από 50 έχουμε το κυριαρχικό δικαίωμα της απόβασης, της σύστασης νέας κυβέρνησης και της τιμωρίας της παλαιάς. Αναγνώστη! η πλειοψηφία (έστω και ψεύτικη) είναι η νέα δημοκρατία. Στείλε μας τις απόψεις σου ή στείλε τις απειλές σου στο μοναδικό e-mail της χώρας: admin@pitcairn.gov.pn (μπορείς να το γράψεις στα αγγλικά ή στη διάλεκτο της Ταϊτής , οι κάτοικοι μιλούν και τις δύο γλώσσες). Η μάχη δεν θα είναι εύκολη αλλά ελπίζουμε στην εξουθένωση των κατοίκων από τις αιμομιξίες και τη συνεχή χρήση του μηχανήματος των ακτινογραφιών. Σύντροφε Αναγνώστη! η Λαϊκή Δημοκρατία των Πίτκερν είναι ιστορική επιταγή και προκύπτει από την ιστορική αναγκαιότητα, ας μην αφήσουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει τα σχέδια.