Για να καταλάβεις έναν χώρο, πρέπει να τον “καταλάβεις”...
Μέχρι τη στιγμή όπου η φαντασία θα έρθει στην... εξουσία, καλό θα ήταν να έρθει πρώτα απο τις γειτονίες μας. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε και καταλάβαμε τον χώρο της ερειπωμένης (τότε), αλλά ζωντανής (σήμερα) Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης.
Ο χώρος της Δημ. Αγοράς παρέμενε κλειστός και εγκαταλελειμμένος για περισσότερα απο 7 χρόνια. Θελήσαμε να διαμορφώσουμε ένα χώρο ελεύθερο, δημοκρατικό, αντι-εμπορικό, αυτοδιαχειριζόμενο, και επίσης ανοιχτό σε όλους όσοι μπορούν να καταλάβουν την αξία των προηγούμενων λέξεων.
Ένας χώρος με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι τουλάχιστον απαραίτητος μέσα στην τσιμεντένια έρημο της Αθήνας όπου οι τελευταίοι δημόσιοι χώροι καταβροχθίζονται απο τα γιγάντια εμπορικά κέντρα και τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών. Σε μια πόλη όπου τα γύρω δάση καίγονται για να δώσουν τη θέση τους σε νέες πολυκατοικίες και νέους αυτοκινητόδρομους, ενώ οι κάτοικοι της γυρεύουν να ανασάνουν στην ψεύτικη δροσιά των κλιματιστικών. Σε μια πόλη που ζούμε στοιβαγμένοι σε πολυκατοικίες-αποθήκες ανθρώπων, και πηγαινοερχόμαστε μονότονα απο το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω. Σε μια πόλη, που διασκέδαση θεωρείται η εκτόνωση του Σαββατόβραδου ή το να “νοικιάσεις” για 2 ώρες ένα τραπεζάκι σε μια καφετέρια κάτω απο τους ήχους μουσικών παραγεμισμάτων: μια διασκέδαση το ίδιο μοναχική όσο και όλες οι υπόλοιπες στιγμές της “κανονικής” ζωής. Σε μια πόλη όπου τα πάρκα, οι πλατείες, ο δημόσιος χώρος θεωρείται ξένος, ψυχρός, άχρηστος (αν όχι και εχθρικός) χώρος που κατ' αναγκη διασχίζεις για να φθάσεις στο σπίτι σου.
Ζούμε σε μια εχθρική πόλη. Φυσικά, η κίνηση μας να καταλάβουμε και να λειτουργήσουμε την Δημ.Αγορα δεν μπορεί, απο μόνη της, να ομορφύνει ή να κάνει πιο ανθρωπινή την Αθήνα ή συγκεκριμένα την γειτονιά μας. Απλά, είναι ένα μικρό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση: να ξανα-οικειοποιηθούμε τον χώρο, να τον ξαναγνωρίσουμε, να τον χρησιμοποιήσουμε, να δώσουμε το έδαφος σε ανθρώπους ώστε να συναντηθούν και να μιλήσουν και να προβληματιστούν επάνω στα κοινά τους βιώματα. Οι κάτοικοι της Κυψέλης (και όλων των συνοικιών του κέντρου) έχουν ανάγκη απο τέτοιους χώρους: είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε τα ότι τα προβλήματα που βιώνουμε είναι κοινά και η λύση τους δεν μπορεί να είναι ατομική αλλά συλλογική.
Σε αυτή την κοινωνία, όμως, δεν έχουμε όλοι ουτε τις ίδιες απόψεις ούτε τις ίδιες επιδιώξεις. Κυρίως, δεν έχουμε όλοι τα ιδία συμφέροντα. Η πολιτική του Δήμου Αθηναίων, και των δυο κυρίαρχων (καθεστωτικών) παρατάξεων, είναι γενικά επιθετική απέναντι στους ελεύθερους χώρους. Στη δική μας περίπτωση, όλοι αυτοί “ξαφνικά” θυμήθηκαν την εγκαταλελειμμένη Αγορά, και άρχισαν να παράγουν σχέδια για την “αξιοποίηση” της. Όπου βέβαια, “αξιοποίηση” σημαίνει εμπορική εκμετάλλευση: trendy καφετέριες, καταστήματα, κάποιο γκαράζ, ή ίσως κάποιο πολιτιστικό κέντρο σαν άλλοθι πολιτισμού... Σε κάθε περίπτωση, θα είναι ένας χώρος κλειστός στον οποίο θα μπαίνεις μόνο σαν καταναλωτής/θεατής.
Λίγα λόγια για κάποια ζητήματα που είναι “θολά” ...
1 Ο χώρος της Δημ.Αγοράς δεν είναι ιδιοκτησία ή ορμητήριο κανενός κόμματος. Σαφώς, συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι με συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, όπως επίσης την στηρίζουν και διάφορες πολιτικές οργανώσεις. Αυτό ούτε περίεργο είναι, ούτε και ανεπιθύμητο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μεσα σε κάποιο κλειστό κύκλο, αλλά δημόσια μέσα απο τις ανοιχτές συνελεύσεις. Σε αντίθεση με την λειτουργία άλλων θεσμών (όπως πχ. του Δήμου Αθηναίων), εμείς λειτουργούμε ανοικτά και δημοκρατικά. Κάθε μήνα καλούμε συνέλευση στην οποία ο καθένας μπορεί να συμμετέχει με ίσο δικαίωμα λόγου. Εκεί αποτιμούμε την έως τότε δράση και πορεία της Αγοράς, καθώς και σχεδιάζουμε τα του επόμενου διαστήματος.
2 Η κατάληψη έχει σαφή αντι-εμπορικό χαρακτήρα. Όλες οι εκδηλώσεις που γίνονται εντός είναι ανοιχτές (χωρίς εισιτήριο).
3 Η Αγορά δεν είναι μουσείο, αλλά μια ανοιχτή κατάληψη. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπεται να “αγγίζεις”. Καθένας (σαν άτομο ή ομάδα) μπορεί να χρησιμοποιήσει τον χώρο σαν στέγη για πολιτική/καλλιτεχνική εκδήλωση, αρκεί να σέβεται τους κανόνες λειτουργιάς του χώρου. Επίσης, ο καθένας (σαν άτομο) μπορεί να κάτσει για να πιει τον καφέ ή την μπύρα του.
4 Το ότι μπορείς να χρησιμοποιείς ένα χώρο, δεν σημαίνει ότι μπορείς να τον θεωρείς “ιδιοκτησία” σου. Στην Αγορά, οι διάφοροι χώροι δεν μοιράζονται σαν χωράφια στις διάφορες ομάδες.
5 Τον χώρο τον λειτουργούμε εμείς. Αυτό σημαίνει ότι εθελοντικά προσφέρουμε την εργασία μας ή/και τον χρόνο μας, και δεν περιμένουμε την “χορηγία” κανενός τρίτου (πχ. του Δήμου). Για τον απλούστατο λόγο ότι η χορηγία σημαίνει εξάρτηση.
6 Για να μπεις στην Αγορά δεν χρειάζεσαι διαβατήριο ή πράσινη κάρτα. Είναι ανοικτή σε όλες τις φυλές και σε όλες τις ηλικίες.
Τα 2 τελευταία χρόνια, με κόπο και με χαρά (πάνω απ'ολα) καταφέραμε πολλά. Εκατοντάδες κόσμου εκφράστηκαν, συζήτησαν αλλά και διασκέδασαν μέσα στην Αγορά. Πολλοί είναι αυτοί που συμμετείχαν ενεργά στις επισκευές και στην λειτουργία της. Πολλοί μετανάστες γείτονες μας παρακολούθησαν τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας –που τόσο έχουν ανάγκη για να καταλάβουν τον κόσμο όπου κινούνται.
Η Κυψέλη, όμως, αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες, και η Αθήνα εκατομμύρια. Πρέπει να βρεθούμε εκεί έξω, γιατί η ζωή μπροστά σε μια έγχρωμη plasma οθόνη είναι στην ουσία ασπρόμαυρη και μονοδιάστατη. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η πόλη μας ανήκει, και ένα ξεφτίλα να νοικιάζουμε 1 τ.μ. γης για πιούμε καφέ και να πούμε μια κουβέντα με τον διπλανό μας...
ΝΑ ΞΑΝΑ-ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ !
πρωτοβουλία κατοίκων για την
Δημοτικη Αγορα Κυψέλης
Φωκίωνος Νέγρη 42
Μέχρι τη στιγμή όπου η φαντασία θα έρθει στην... εξουσία, καλό θα ήταν να έρθει πρώτα απο τις γειτονίες μας. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε και καταλάβαμε τον χώρο της ερειπωμένης (τότε), αλλά ζωντανής (σήμερα) Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης.
Ο χώρος της Δημ. Αγοράς παρέμενε κλειστός και εγκαταλελειμμένος για περισσότερα απο 7 χρόνια. Θελήσαμε να διαμορφώσουμε ένα χώρο ελεύθερο, δημοκρατικό, αντι-εμπορικό, αυτοδιαχειριζόμενο, και επίσης ανοιχτό σε όλους όσοι μπορούν να καταλάβουν την αξία των προηγούμενων λέξεων.
Ένας χώρος με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι τουλάχιστον απαραίτητος μέσα στην τσιμεντένια έρημο της Αθήνας όπου οι τελευταίοι δημόσιοι χώροι καταβροχθίζονται απο τα γιγάντια εμπορικά κέντρα και τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών. Σε μια πόλη όπου τα γύρω δάση καίγονται για να δώσουν τη θέση τους σε νέες πολυκατοικίες και νέους αυτοκινητόδρομους, ενώ οι κάτοικοι της γυρεύουν να ανασάνουν στην ψεύτικη δροσιά των κλιματιστικών. Σε μια πόλη που ζούμε στοιβαγμένοι σε πολυκατοικίες-αποθήκες ανθρώπων, και πηγαινοερχόμαστε μονότονα απο το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω. Σε μια πόλη, που διασκέδαση θεωρείται η εκτόνωση του Σαββατόβραδου ή το να “νοικιάσεις” για 2 ώρες ένα τραπεζάκι σε μια καφετέρια κάτω απο τους ήχους μουσικών παραγεμισμάτων: μια διασκέδαση το ίδιο μοναχική όσο και όλες οι υπόλοιπες στιγμές της “κανονικής” ζωής. Σε μια πόλη όπου τα πάρκα, οι πλατείες, ο δημόσιος χώρος θεωρείται ξένος, ψυχρός, άχρηστος (αν όχι και εχθρικός) χώρος που κατ' αναγκη διασχίζεις για να φθάσεις στο σπίτι σου.
Ζούμε σε μια εχθρική πόλη. Φυσικά, η κίνηση μας να καταλάβουμε και να λειτουργήσουμε την Δημ.Αγορα δεν μπορεί, απο μόνη της, να ομορφύνει ή να κάνει πιο ανθρωπινή την Αθήνα ή συγκεκριμένα την γειτονιά μας. Απλά, είναι ένα μικρό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση: να ξανα-οικειοποιηθούμε τον χώρο, να τον ξαναγνωρίσουμε, να τον χρησιμοποιήσουμε, να δώσουμε το έδαφος σε ανθρώπους ώστε να συναντηθούν και να μιλήσουν και να προβληματιστούν επάνω στα κοινά τους βιώματα. Οι κάτοικοι της Κυψέλης (και όλων των συνοικιών του κέντρου) έχουν ανάγκη απο τέτοιους χώρους: είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε τα ότι τα προβλήματα που βιώνουμε είναι κοινά και η λύση τους δεν μπορεί να είναι ατομική αλλά συλλογική.
Σε αυτή την κοινωνία, όμως, δεν έχουμε όλοι ουτε τις ίδιες απόψεις ούτε τις ίδιες επιδιώξεις. Κυρίως, δεν έχουμε όλοι τα ιδία συμφέροντα. Η πολιτική του Δήμου Αθηναίων, και των δυο κυρίαρχων (καθεστωτικών) παρατάξεων, είναι γενικά επιθετική απέναντι στους ελεύθερους χώρους. Στη δική μας περίπτωση, όλοι αυτοί “ξαφνικά” θυμήθηκαν την εγκαταλελειμμένη Αγορά, και άρχισαν να παράγουν σχέδια για την “αξιοποίηση” της. Όπου βέβαια, “αξιοποίηση” σημαίνει εμπορική εκμετάλλευση: trendy καφετέριες, καταστήματα, κάποιο γκαράζ, ή ίσως κάποιο πολιτιστικό κέντρο σαν άλλοθι πολιτισμού... Σε κάθε περίπτωση, θα είναι ένας χώρος κλειστός στον οποίο θα μπαίνεις μόνο σαν καταναλωτής/θεατής.
Λίγα λόγια για κάποια ζητήματα που είναι “θολά” ...
1 Ο χώρος της Δημ.Αγοράς δεν είναι ιδιοκτησία ή ορμητήριο κανενός κόμματος. Σαφώς, συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι με συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, όπως επίσης την στηρίζουν και διάφορες πολιτικές οργανώσεις. Αυτό ούτε περίεργο είναι, ούτε και ανεπιθύμητο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μεσα σε κάποιο κλειστό κύκλο, αλλά δημόσια μέσα απο τις ανοιχτές συνελεύσεις. Σε αντίθεση με την λειτουργία άλλων θεσμών (όπως πχ. του Δήμου Αθηναίων), εμείς λειτουργούμε ανοικτά και δημοκρατικά. Κάθε μήνα καλούμε συνέλευση στην οποία ο καθένας μπορεί να συμμετέχει με ίσο δικαίωμα λόγου. Εκεί αποτιμούμε την έως τότε δράση και πορεία της Αγοράς, καθώς και σχεδιάζουμε τα του επόμενου διαστήματος.
2 Η κατάληψη έχει σαφή αντι-εμπορικό χαρακτήρα. Όλες οι εκδηλώσεις που γίνονται εντός είναι ανοιχτές (χωρίς εισιτήριο).
3 Η Αγορά δεν είναι μουσείο, αλλά μια ανοιχτή κατάληψη. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπεται να “αγγίζεις”. Καθένας (σαν άτομο ή ομάδα) μπορεί να χρησιμοποιήσει τον χώρο σαν στέγη για πολιτική/καλλιτεχνική εκδήλωση, αρκεί να σέβεται τους κανόνες λειτουργιάς του χώρου. Επίσης, ο καθένας (σαν άτομο) μπορεί να κάτσει για να πιει τον καφέ ή την μπύρα του.
4 Το ότι μπορείς να χρησιμοποιείς ένα χώρο, δεν σημαίνει ότι μπορείς να τον θεωρείς “ιδιοκτησία” σου. Στην Αγορά, οι διάφοροι χώροι δεν μοιράζονται σαν χωράφια στις διάφορες ομάδες.
5 Τον χώρο τον λειτουργούμε εμείς. Αυτό σημαίνει ότι εθελοντικά προσφέρουμε την εργασία μας ή/και τον χρόνο μας, και δεν περιμένουμε την “χορηγία” κανενός τρίτου (πχ. του Δήμου). Για τον απλούστατο λόγο ότι η χορηγία σημαίνει εξάρτηση.
6 Για να μπεις στην Αγορά δεν χρειάζεσαι διαβατήριο ή πράσινη κάρτα. Είναι ανοικτή σε όλες τις φυλές και σε όλες τις ηλικίες.
Τα 2 τελευταία χρόνια, με κόπο και με χαρά (πάνω απ'ολα) καταφέραμε πολλά. Εκατοντάδες κόσμου εκφράστηκαν, συζήτησαν αλλά και διασκέδασαν μέσα στην Αγορά. Πολλοί είναι αυτοί που συμμετείχαν ενεργά στις επισκευές και στην λειτουργία της. Πολλοί μετανάστες γείτονες μας παρακολούθησαν τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας –που τόσο έχουν ανάγκη για να καταλάβουν τον κόσμο όπου κινούνται.
Η Κυψέλη, όμως, αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες, και η Αθήνα εκατομμύρια. Πρέπει να βρεθούμε εκεί έξω, γιατί η ζωή μπροστά σε μια έγχρωμη plasma οθόνη είναι στην ουσία ασπρόμαυρη και μονοδιάστατη. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η πόλη μας ανήκει, και ένα ξεφτίλα να νοικιάζουμε 1 τ.μ. γης για πιούμε καφέ και να πούμε μια κουβέντα με τον διπλανό μας...
ΝΑ ΞΑΝΑ-ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ !
πρωτοβουλία κατοίκων για την
Δημοτικη Αγορα Κυψέλης
Φωκίωνος Νέγρη 42
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου