Ια­τρι­κο­ποιώ­ντας την πο­λι­τι­κή

Πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας το σκάν­δα­λο της Νο­βάρ­τις, περ­νούν μπρο­στά σου φι­γού­ρες ε­νο­χής και α­θωό­τη­τας, κα­τη­γο­ρίες και κό­ντρα κα­τη­γο­ρίες, α­στρο­νο­μι­κοί α­ριθ­μοί α­πό μί­ζες που α­ντι­στοι­χούν σε πε­ρί­που έ­να μνη­μό­νιο. Το οι­κο­νο­μι­κό, το νο­μι­κό και το πο­λι­τι­κό σκέ­λος της υ­πό­θε­σης συ­νο­μι­λούν και συ­χνά αλ­λη­λο­ε­πι­κα­λύ­πτο­νται. Το μέ­γε­θος της υ­πό­θε­σης ο­ρί­ζε­ται τό­σο α­πό τα ε­πάλ­λη­λα στρώ­μα­τα ό­σο και α­πό την ε­πιρ­ροή που ά­σκη­σαν πτυ­χές του σκαν­δά­λου σε κά­θε πτυ­χή της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, α­κό­μα και αν δεν φαί­νε­ται. Μια πτυ­χή που δεν α­κού­γε­ται τό­σο συ­χνά εί­ναι η ια­τρι­κο­ποίη­ση της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, μέ­σα α­πό η­θι­κούς πα­νι­κούς σε σχέ­ση με γρί­πες, ιούς, ε­περ­χό­με­νους λοι­μούς και κα­τα­πο­ντι­σμούς. Πτυ­χή μιας μό­νι­μης κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, η ια­τρι­κο­ποίη­ση βρή­κε στο σκάν­δα­λο Νο­βάρ­τις την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή της ε­ξαρ­γύ­ρω­ση.
Με­τά την 11η Σε­πτεμ­βρίου, βιώ­νου­με μία κα­τά­στα­ση συ­νε­χό­με­νων συ­να­γερ­μών, οι ο­ποίοι μπο­ρεί να εί­ναι υ­περ­βο­λές στη­ριγ­μέ­νες σε κά­ποια πε­ριο­ρι­σμέ­νη α­λή­θεια, ή α­πο­λύ­τως ψευ­δείς. Ο ε­σκεμ­μέ­νος πα­νι­κός που κα­τα­κλύ­ζει το κά­θε τι, δη­μιουρ­γεί έ­να πο­λι­τι­σμό φό­βου και ε­μείς κα­λού­μα­στε να τον βιώ­σου­με. Σε έ­ναν τέ­τοιο πο­λι­τι­σμό, ο φό­βος δεν έρ­χε­ται πα­ρο­δι­κά, αλ­λά ο­φεί­λει να εί­ναι διαρ­κής για να ε­πι­βιώ­σει ως κοι­νω­νι­κό στοι­χείο. Απο­τέ­λε­σμα αυ­τής της δια­δι­κα­σίας, εί­ναι ο ο­ρι­σμός του κα­θη­με­ρι­νού ρυθ­μού. Το ά­το­μο ό­χι μό­νο α­πο­σπά­ται α­πό ο­τι­δή­πο­τε άλ­λο, αλ­λά ζη­τώ­ντας βοή­θεια α­πέ­να­ντι σε κά­τι που το ξε­περ­νά, εί­ναι έ­τοι­μο να πα­ρα­χω­ρή­σει ό, τι χρεια­στεί προ­κει­μέ­νου να ε­ξα­σφα­λί­σει α­σφά­λεια και ε­πι­βίω­ση. Χρή­μα­τα, η­ρε­μία και κυ­ρίως, προ­σω­πι­κές ε­λευ­θε­ρίες.
Ο πα­νι­κός γύ­ρω α­πό ια­τρι­κά θέ­μα­τα, εν­δεί­κνυ­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ο­τι­δή­πο­τε στη δη­μιουρ­γία αυ­τού του κλί­μα­τος. Και αυ­τό για­τί η ά­γνοια του κοι­νού για έ­να θέ­μα τό­σο συ­γκε­κρι­μέ­νο στην ε­πι­στη­μο­νι­κό­τη­τά του, το κα­θι­στά έκ­θε­το και χω­ρίς κρι­τι­κά α­ντι­σώ­μα­τα.
Πέ­ρα α­πό το οι­κο­νο­μι­κό ό­φε­λος ο­ρι­σμέ­νων (εί­ναι πολ­λά αυ­τά που μπο­ρεί να α­κού­σει ή να δια­βά­σει κα­νείς, σχε­τι­κά με την φαρ­μα­κευ­τι­κή πί­σω α­πό το tamiflu ή τα κέρ­δη των α­σφα­λι­στι­κών ε­ται­ριών σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο), το θέ­μα α­πο­κα­λύ­πτει έ­να φαι­νό­με­νο σε ι­δε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές δια­στά­σεις και την κα­τα­σκευή μιας νέ­ας κουλ­τού­ρας. Από τους α­με­ρι­κα­νι­κούς ψευ­δείς συ­να­γερ­μούς για βιο­λο­γι­κό πό­λε­μο, μέ­χρι τις προ­ει­δο­ποιή­σεις στα πα­κέ­τα τσι­γά­ρων, πε­ρι­γρά­φε­ται μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα άγ­χους, φό­βου και κοι­νω­νι­κής ε­πι­τα­γής. Αυ­τό που βιώ­νου­με, εί­ναι η ια­τρι­κο­ποίη­ση της κα­θη­με­ρι­νής ζωής. Το σώ­μα πα­ρου­σιά­ζε­ται α­πό­λυ­τα έκ­θε­το σε κιν­δύ­νους, α­προ­στά­τευ­το και φθαρ­τό ό­σο πο­τέ. Η δια­δι­κα­σία της φθο­ράς, πα­ρου­σιά­ζε­ται ως κά­τι πα­ρά­λο­γο το ο­ποίο πρέ­πει να υ­περ­βού­με. Ο σύγ­χρο­νος άν­θρω­πος, ο­φεί­λει να εί­ναι υ­γιής και η υ­γεία του να φαί­νε­ται. Η α­πα­γό­ρευ­ση του κα­πνί­σμα­τος π.χ., δεν χω­ρί­ζει τους αν­θρώ­πους α­πλά σε κα­πνι­στές και μη κα­πνι­στές, αλ­λά και σε υ­πεύ­θυ­νους αν­θρώ­πους και αν­θρώ­πους που δεν δι­στά­ζουν μπρο­στά στην δι­κή τους ι­κα­νο­ποίη­ση να θέ­σουν σε κίν­δυ­νο το κοι­νό κα­λό, την υ­γεία ό­λων. Ο κα­πνι­στής εί­ναι έ­νας σύγ­χρο­νος, α­νεύ­θυ­νος, μι­κρο- τρο­μο­κρά­της. Η ε­πο­χή μας δεν εί­ναι μια ε­πο­χή ά­με­σων α­πα­γο­ρεύ­σεων. Αντί­θε­τα εί­ναι μια ε­πο­χή που χρη­σι­μο­ποιεί το κοι­νά α­πο­δε­κτό ως μέ­σο α­πο­μό­νω­σης, κα­τα­κραυ­γής και κα­τα­δί­κης μειο­ψη­φι­κών συ­μπε­ρι­φο­ρών, μέ­σα α­πό την κα­τα­σκευή «κα­νο­νι­κών» μο­ντέ­λων. Ό ,τι πα­ρεκ­κλί­νει, γί­νε­ται α­πο­δε­κτό, αλ­λά ταυ­τό­χρο­να ε­ξο­ρί­ζε­ται στο γκέ­το του δια­φο­ρε­τι­κού.
Στο πλαί­σιο αυ­τό πα­ρου­σιά­ζε­ται ο νέ­ος ή­ρωας της ε­πο­χής μας, ο για­τρός (εί­ναι εν­δει­κτι­κός ο α­ριθ­μός των ια­τρι­κών σί­ριαλ που έ­χουν κα­τα­κλύ­σει τις πα­γκό­σμιες ο­θό­νες). Ο άν­θρω­πος, που εμ­φα­νί­ζε­ται ως ει­δι­κός, ως κά­το­χος της δύ­σκο­λης γνώ­σης, υ­πό­σχε­ται να μας α­παλ­λά­ξει ό­χι μό­νο α­πό συ­μπτώ­μα­τα αλ­λά και α­πό τους φό­βους μας. Το φό­βο α­πέ­να­ντι σε έ­ναν ιό, μια παν­δη­μία, μια σω­μα­τι­κή δυσ­λει­τουρ­γία ή α­τυ­χία. Αλλά και α­πό φό­βους που μέ­χρι στιγ­μής ταυ­τί­ζο­νταν με το σύν­θε­το της αν­θρώ­πι­νης ύ­παρ­ξης. Τα γη­ρα­τειά, τη με­λαγ­χο­λία, τον πό­νο.

Στην υ­πό­θε­ση της Νο­βάρ­τις το γε­νι­κό ε­ξει­δι­κεύε­ται και α­κο­λού­θως ε­ξαρ­γυ­ρώ­νε­ται. Η υ­πό­θε­ση των α­ντι­γρι­πι­κών εμ­βο­λίων, τα ο­ποία το υ­πουρ­γείο Υγείας ε­πί υ­πουρ­γίας Δ. Αβρα­μό­που­λου πα­ράγ­γελ­νε κα­τά ε­κα­τομ­μύ­ρια δό­σεις την πε­ρίο­δο 2009-2010, ε­ντάσ­σε­ται στην έ­ρευ­να των ει­σαγ­γε­λέων κα­τά της δια­φθο­ράς που έ­χει ά­με­ση σχέ­ση με τη Novartis, αλ­λά και το ΚΕΕΛ­ΠΝΟ, κα­θώς οι πα­ραγ­γε­λίες γί­νο­νταν μέ­σω αυ­τού. Ας θυ­μη­θού­με ε­δώ τον ιό της γρί­πης και τον τρό­πο με τον ο­ποίο κα­λύ­φθη­κε α­πό ό­λα τό­τε τα ΜΜΕ. Όπως έ­χει α­πο­κα­λυ­φθεί, οι αρ­μό­διες αρ­χές εί­χαν πα­ραγ­γεί­λει α­πί­στευ­τες πο­σό­τη­τες συ­σκευα­σμέ­νων εμ­βο­λίων και α­ντιιι­κών φαρ­μά­κων, αλ­λά και γεν­ναία πο­σό­τη­τα της ου­σίας ο­σελ­τα­μι­βί­ρη (η βα­σι­κή δρα­στι­κή ου­σία του α­ντι­γρι­πι­κού Tamiflu), για πα­ρα­σκευή του φαρ­μά­κου στην Ελλά­δα. >
Σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρίες της «Εφ.Συν.» α­πό τον Ι­ΦΕ­Τ, το κό­στος των α­ντιιι­κών φαρ­μά­κων που α­γο­ρά­στη­καν και δεν χρη­σι­μο­ποιή­θη­καν πο­τέ (Tamiflu της Roche και Relenza της GlaxoSmithKline) έ­φτα­νε τα 12 ε­κατ. ευ­ρώ.
Και αυ­τό εί­ναι μό­νο έ­να κομ­μά­τι. Ακό­μα και πε­ριο­ρι­σμέ­νο, εί­ναι αρ­κε­τό για να πε­ρι­γρά­ψει το πό­σο ε­πι­κερ­δής μπίζ­να εί­ναι ο φό­βος.

(στην εφημερίδα Εποχή)