Παιδιά σε κλουβιά

Τις τελευταίες έξι εβδομάδες 2.000 παιδιά μεταναστών έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους στις ΗΠΑ. Η πράξη αυτή αποτελεί εφαρμογή της νέας νομοθεσίας του Ντόναλντ Τραμπ για τους μετανάστες που περνούν τα σύνορα των ΗΠΑ.
Με βάση τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Associated Press, 1.995 ανήλικοι χωρίστηκαν από 1.940 ενήλικες από τις 19 Απρίλη έως τις 31 Μάη.
Όλα αυτά βέβαια είναι αριθμοί και τίτλοι ειδήσεων. Πρέπει κανείς να δει (και να αντέξει) τα βίντεο των παιδιών που έδωσε στη δημοσιότητα η οργάνωση ProPublica την περασμένη εβδομάδα. Παιδιά που ζητούν τους γονείς τους, που κλαίνε, που προσπαθούν να καταλάβουν γιατί τους συμβαίνει αυτό (δεν αναπαράγω εδώ τους διαλόγους γιατί δεν έχω αντοχή να ξαναδώ τα βίντεο).
Υπάρχει κάτι βαθιά άρρωστο στην πολιτική αυτή. Κάτι σκοτεινό που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια και τις αντοχές. Μια στάση που παραπέμπει σε εγκλήματα πολέμου ή πράξεις γενοκτονίας.
Ακόμα και οι εικόνες από παιδιά θύματα πολέμων και βομβαρδισμών εμπεριέχουν το στοιχείο πως τα θύματα αυτά δεν ήταν ο στόχος, αλλά απώλειες εντός της τυφλής καταστροφικότητας του πολέμου. Υπάρχει ακόμα και εκεί μια ελάχιστη ρωγμή, ώστε να εισχωρήσει η τυχαιότητα και αυτός που βλέπει τις εικόνες να αποδεχτεί τελικά μετά το σοκ και τον αποτροπιασμό πως τα παιδιά δεν ήταν οι στόχοι, πως η φυλή των ανθρώπων είναι ικανή για εγκλήματα, αλλά ακόμα και στον πόλεμο κάποιες φορές παραμένει μια χαραμάδα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα παιδιά είναι ο στόχος. Το έδαφος στο οποίο θα ασκηθεί όλη η κρατική σκληρότητα, ώστε να αποτραπεί η προσπάθεια εισόδου μεταναστών στο μέλλον. Τα παιδιά ως εργαλείο, τα παιδιά ως σύρμα, τα παιδιά ως όπλα.
Μια πράξη σαδιστική, σαν κρατικό ψυχικό νόσημα. Με την πολιτική ηθική ενός επαγγελματία βιαστή και την κοινωνική ευαισθησία ενός κατά συρροή δολοφόνου.
Το μόνο που σε κάνει να ελπίζεις κάπως και να μη θες να μεταναστεύσεις από τον πλανήτη, είναι η μεγάλη αντίδραση που έφερε ο συγκεκριμένος νόμος.
Η πράξη παραμένει
Η νομοθεσία συγκέντρωσε βέλη κριτικής και από μέλη του Κογκρέσου τόσο από τους Δημοκρατικούς, όσο και από τους Ρεπουμπλικανούς, παγκόσμια κατακραυγή, αρνητικές δηλώσεις από συντηρητικούς επικεφαλής ξένων χωρών, όπως η Τερέζα Μέη, από καλλιτέχνες και διανοουμένους, από την εκκλησία και τον Πάπα. Ακόμα και η Μαρί Λεπέν δήλωσε τη διαφωνία της, μαζί και η γυναίκα του πορτοκαλί αίσχους, Μελάνια Τραμπ. Τελικά, ο αμερικανός πρόεδρος υπέγραψε τελικά ένα εκτελεστικό διάταγμα που προβλέπει ότι τα μέλη των οικογενειών μεταναστών που πέρασαν παράνομα τα νότια σύνορα των ΗΠΑ, θα παραμένουν μαζί με τις οικογένειές τους κατά την κράτησή τους.
Ως πράξη, ως πρόθεση και ως όριο, η πράξη παραμένει. Και θα παραμένει για πάντα στην πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με την ιστορία των σκλάβων, της Κου Κλουξ Κλαν, της γενοκτονίας των ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικής.
Το πιο σημαντικό, όμως, δεν είναι ο αποτροπιασμός μας για νόμους και πράξεις που συμβαίνουν χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Ακριβώς γιατί το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις για όλο και περισσότερες χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το ίδιο θέμα καλείται να διαχειριστεί ολόκληρη η Ευρώπη και η Ελλάδα. Και με τις πρόσφατες δηλώσεις κορυφής σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το μεταναστευτικό, ο ουρανός σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο. Όταν βλέπεις αυτά τα παιδιά στις μακρινές πολιτείες και νιώθεις την καρδιά σου να σπάει, ο μόνος τρόπος για να είσαι πιστός σε αυτό σου το αυθόρμητο συναίσθημα, σε αυτή σου τη στάση που σε κάνει άνθρωπο, είναι να αναλογιστείς τι μπορείς να κάνεις για τα παιδιά που περνούν καθημερινά τα ελληνικά σύνορα, για τα παιδιά που κρατιούνται στα στρατόπεδα και στα hot spot. Οτιδήποτε άλλο ισούται με το τίποτα.

(στην εφημερίδα Εποχή)