Ο θρόνος του Ντόναλντ Τραμπ

Είθισται ο Λευκός Οίκος να ζητά από διάφορα μουσεία έργα τέχνης με τη μορφή του δανεισμού, ώστε να κοσμούν τους τοίχους του. Επί προεδρίας Ομπάμα π.χ., πίνακες του Μαρκ Ρόθκο και του Έντουαρντ Χόπερ, μεταξύ άλλων, είχαν δοθεί με μορφή δανεισμού από διάφορα μουσεία.
Πρόσφατα ο Λευκός Οίκος ζήτησε να δανειστεί από το μουσείο Γκούγκενχαϊμ τον πίνακα “Χιονισμένο Τοπίο” του Βίνσεντ Βαν Γκογκ για να κοσμεί τους ιδιωτικούς χώρους διαβίωσης του ζεύγους Τραμπ . Το μουσείο της Νέας Υόρκης είχε μια άλλη πρόταση. Αρνήθηκε τον δανεισμό του Βαν Γκογκ και πρότεινε το έργο «America» του ιταλού καλλιτέχνη Μαουρίτσιο Κατελάν. Διαβάζοντας κανείς την πρόταση αυτή δεν παρατηρεί κάτι το προβληματικό. Το θέμα είναι πως το έργο «America» είναι μια χρυσή λεκάνη τουαλέτας. Το έργο περιλαμβάνει λεκάνη, κάθισμα και καζανάκι που λειτουργούν, και χρησιμοποιήθηκε από 100.000 και πλέον ανθρώπους κατά τη διάρκεια της έκθεσης του έργου στο μουσείο, που βρίσκεται απέναντι από το Σέντραλ Παρκ. Ο Κατελάν είχε παρουσιάσει αυτή τη λεκάνη τουαλέτας ως ένα έργο εγκαλιταρισμού, «της τέχνης του 1% (που περιλαμβάνει τους πλουσιότερους του πλανήτη) για τους άλλους που περιλαμβάνονται στο 99%».
Ο καλλιτέχνης «θα ήθελε να το προσφέρει στον Λευκό Οίκο μέσω ενός μακροχρόνιου δανείου», γράφει η καλλιτεχνική διευθύντρια και επικεφαλής των συντηρητών του Γκούγκενχαϊμ, Νάνσι Σπέκτορ, σύμφωνα με την Washington Post. «Το έργο, φυσικά, είναι εξαιρετικής αξίας και αρκετά εύθραυστο, αλλά θα σας παράσχουμε όλες τις οδηγίες για την εγκατάσταση και τη συντήρησή του. Λυπούμαστε που δεν μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε το αρχικό σας αίτημα, αλλά ευελπιστούμε ότι η εκπληκτική αυτή πρόταση ίσως σας ενδιαφέρει».
Η Σπέκτορ (η οποία ήταν αυτή που αρνήθηκε το αρχικό αίτημα) έχει επικρίνει πολλές φορές δημόσια τον Ντόναλντ Τραμπ και την προεδρία του, η οποία «σημαδεύεται από το σκάνδαλο και χαρακτηρίζεται από την εκούσια μείωση ανυπολόγιστου αριθμού ατομικών ελευθεριών». Ο Λευκός Οίκος δεν έδωσε συνέχεια στο περιστατικό.
Το έργο που αρμόζει
Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο επιτυχημένη καλλιτεχνική χειρονομία και πιο ουσιαστικό καλλιτεχνικό σχόλιο απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ. Ενός λάτρη της φτηνής επίδειξης μέσω του ακριβού χρυσού. Ενός τύπου που έχτισε την καριέρα του και κατάφερε να φτάσει ως το υψηλότερο αξίωμα της χώρας του αποθεώνοντας το περιττό, επιχρυσώνοντας το δευτερεύον, αγκαλιάζοντας το ευτελές.
Ουσιαστικά μέσω αυτής της κίνηση τον πετά έξω από την επιβεβλημένη κτήση της υψηλής κουλτούρας και τον εντάσσει –μέσω της χρήσης ενός άλλου πολιτιστικού παραδείγματος- εκεί που ανήκει. Στην παρωδία, την κακογουστιά, τη χυδαιότητα.
Το έργο «America» του Κατελάν, με την εκκωφαντική του αντίθεση, τους απόλυτους όρους παρωδίας και σχολίου, την επιθετικότητα της πλήρους απόρριψης περιγράφει με τον πιο ευθύβολο τρόπο το πως μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων εντός και εκτός ΗΠΑ βλέπει τον αμερικανό πρόεδρο και την αμερικανική κεντρική πολιτική σκηνή.
Ο Τραμπ δεν συνομιλεί με το χαμηλό. Το επιχρυσώνει. Ακόμα περισσότερο είναι ο ίδιος η επίχρυση του. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησε τις ψευδείς ειδήσεις, τη σκανδαλολογία, τη λαϊκίστικη ρητορική και την κολακεία των κατώτερων ενστίκτων, ο τρόπος που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το μίσος και το φόβο δεν περιγράφουν τίποτα πέρα από μια διαδικασία επίχρυσης των επικοινωνιακών σκουπιδιών για την εγκατάσταση στο χρυσό θρόνο της αμερικανικής κυριαρχίας.
Ο θρόνος του Ντόναλντ Τραμπ -και όσων μετέρχονται τακτικές όμοιες με τις δικές του- είναι όντως μια επιχρυσωμένη τουαλέτα. Τουλάχιστον μέχρι κάποιος να τραβήξει το καζανάκι της ιστορίας.
(με στοιχεία από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)

(στην εφημερίδα Εποχή)