Επιμύθιο

Η απόφαση σε σχέση με τις υποθέσεις του Περικλή και της Ηριάννας έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Και κάτι τέτοιο ήταν φυσικά λογικό. Ήταν τέτοιο το μέγεθος του παραλογισμού των υποθέσεων και τόσο διευρυμένο σε αριθμό ατόμων και χρονική συνέχεια το κίνημα συμπαράστασης, που κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι διαφορετικό. Λίγο μετά, όμως, την αντανακλαστική χαρά, ο προβληματισμός σβήνει τα χαμόγελα και μας επιστρέφει στις πιο αμείλικτες ερωτήσεις.
Γιατί άσχετα από το αποτέλεσμά της η διαδικασία παραμένει. Ο χρόνος που πέρασε, ο χρόνος που κλέφτηκε σαν να μην είχε βάρος δεν είναι αναστρέψιμος. Όπως και το μήνυμα που δόθηκε από τη δικαιοσύνη ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι παρέες και οι ιδεολογίες έχουν ήδη ποινικοποιηθεί. Όχι επίσημα, όχι με διαδικασίες που καταλήγουν σε καταδικαστικές αποφάσεις, αλλά μέσα από άτυπες διαδικασίες εκφοβισμού και πίεσης προς όλο το κοινωνικό σώμα. Ναι, μπορεί στο τέλος να αθωωθείς, αλλά τα όσα πέρασαν οι δύο (εξ αρχής) αθώοι και (επιτέλους) ελεύθεροι άνθρωποι λειτουργούν ως μόνιμες υπενθυμίσεις για το τι μπορεί να συμβεί σε έναν —όχι ένοχο— αλλά αθώο. Ναι, το αποτέλεσμα μάς χαροποίησε υπερθετικά, αλλά τώρα που ήρθε μοιάζει να κάνει το σύνολο των διαδικασιών να φαίνονται ακόμα πιο παράλογες. Σαν μια θεσμική επιβεβαίωση αυτού του «για το τίποτα» που πλανάται σαν φάντασμα πάνω από την υπόθεση που έκλεισε.

Η δικαστική εξουσία έχει συμβάλει σε υπερθετικό βαθμό στην ίδια την απαξίωση του συστήματος. Και μάλιστα με έναν τρόπο διαφορετικό και ίσως εντονότερο από τον αντίστοιχο της πολιτικής εξουσίας. Παρά την απαξία, το φαινόμενο του πολιτικού λειτουργεί μέσα από τις σχέσεις των πολιτικών και των κομμάτων με τους ψηφοφόρους. Μπορεί οι τρόποι να είναι στρεβλοί, οι παραχαράξεις κανόνας και η λέξη «πολιτευτής» να έχει ταυτιστεί με την αγυρτεία αλλά ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ο πολιτικός δεσμός παραμένει. Ο πολιτικός μπορεί σχεδόν ποτέ να μην λογοδοτεί, αλλά τουλάχιστον εκτίθεται, υπάρχει εντός του δημοσίου λόγου, έκθετος αν όχι στην τιμωρία τουλάχιστον στην απαξίωση. Οι απόψεις του υπάρχουν εντός πολιτικών χώρων που εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές. Και τέλος πάντων ακόμα και στην εποχή της απόλυτης απαξίωσής της η πολιτική (σε ελάχιστο βαθμό) ελέγχεται από τους πολίτες μέσα από την ψήφο.
Από την άλλη η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αλλά χωρίς πρόσωπο. Δεν λογοδοτεί, δεν εκπροσωπείται, δεν κινδυνεύει από καμία άποψη. Το παράλογο και το άδικο ηχούν έτσι εκκωφαντικά εντός της, τη χαρακτηρίζουν στο σύνολό της και την περιγράφουν ως μια τυφλή δύναμη καταπίεσης που δεν υπάρχει ούτε για να εξισώνει τους πολίτες ανεξαρτήτως εισοδήματος, ιδεολογίας ή άλλων χαρακτηριστικών, ούτε για να απονέμει δικαιοσύνη. Υπάρχει για να καταστρέφει ζωές και να αθωώνει τους πραγματικούς ενόχους. Οι μεγαλοαπατεώνες (ας πούμε σκάνδαλο Energa), οι κήρυκες του μίσους (ας πούμε…… [συμπληρώστε εδώ το όνομα του μητροπολίτη της αρεσκείας σας]), οι διάφοροι λούμπεν πολιτευόμενοι δολοφόνοι που καλούν σε πραξικόπημα από το βήμα της βουλής ή από τα πρωτοσέλιδα τους αντιμετωπίζονται με χάδια οικείου προς οικείο. Δεν είναι μόνο ο σκοταδισμός και η μαύρη αντίδραση που μας προσφέρει σε τέτοιες δόσεις η δικαιοσύνη όσο μια κοινή αίσθηση πως αποτελεί το μονοπάτι για τη θεσμοθέτηση της αδικίας.

Δεν είμαι σίγουρος και σε καμία περίπτωση αρμόδιος για να γράψω τι λύση μπορεί να δοθεί σε ένα τόσο μπλεγμένο κόμπο. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως η ίδια η υπόθεση και η τροπή της (όχι η λύση της) ορίστηκε από τον ίδιο τον τρομονόμο. Χωρίς την αλλαγή του κανείς δεν μας εγγυάται (και σίγουρα όχι το δικαστικό σώμα) πως δεν θα έχουμε στο μέλλον αντίστοιχες περιπτώσεις σαν αυτές της Ηριάννας και του Περικλή, ή του Τάσου Θεοφίλου.
Και αυτό σε μια περίοδο, που ο Ρουβίκωνας έχει αναχθεί από τους κατασκευαστές της προπαγάνδας σε πολιτικό θέμα μεγάλης σημασίας, που οι αναρχικοί δεν εντάσσονται στο ανθρώπινο είδος και που ο ΣΚΑΙ μετέδωσε ψευδώς πως συνέβησαν «Επεισόδια και συγκρούσεις για την αποφυλάκιση της Ηριάννας», δείχνοντας πλάνα από περσινά επεισόδια και περιγράφοντας στο εγκυρότατο δελτίο του πως το όνομα της Ηριάννας είναι «Για κάποιους Έλληνες συνώνυμο της τρομοκρατικής δράσης και για άλλους της δικαστικής αδικίας».
Δεν είναι ηλιθιότητα και δεν είναι σαδισμός. Είναι το εξωστρεφές συναίσθημα μιας εξουσίας που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σε θέση αδράνειας και δεν βλέπει την ώρα να ξεμουδιάσει. Με παραλογισμό και με σκληρότητα όπως οφείλει η κάθε εξουσία.

(στην εφημερίδα Εποχή)