Το παιχνίδι και ο πόλεμος

«Αυτή είναι η φύση του πολέμου, τρόπαιο του οποίου είναι συγχρόνως το παιχνίδι και η αρχή και η δικαίωση. Ιδωμένος κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο πόλεμος είναι η αληθέστερη μορφή μαντικής.
Η δοκιμασία της θέλησης του ενός και της θέλησης του άλλου μες στην ευρύτερη θέληση η οποία καθόσον τους δένει είναι αναγκασμένη να επιλέξει.
Ο πόλεμος είναι το απόλυτο παιχνίδι διότι ο πόλεμος φέρνει επί τέλους διά της βίας την ενότητα της ύπαρξης.
Ο πόλεμος είναι ο θεός».

Κόρμακ Μακ Κάρθι, «Ματωμένος Μεσημβρινός» (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ).

Εχουν περάσει περίπου δύο εβδομάδες από την εισβολή του κουμπουροφόρου Σαββίδη στο γήπεδο της Τούμπας, την πολιτικοποίηση του συνολικού συμβάντος, τη διακοπή του πρωταθλήματος.
Η κουβέντα συνεχίζεται με συναντήσεις και δημοσιεύματα, κουβέντες, απαντήσεις και κόντρα απαντήσεις.
Ολοι ξέρουν πως η διακοπή του πρωταθλήματος δεν αποτελεί λύση αλλά μια εύκολη πράξη κατευνασμού, χωρίς τιμωρίες και χωρίς δικαιοσύνη.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν γινόμαστε όλο και περισσότερο σίγουροι για τη μη ουσιαστική λύση, για την αέναη συνέχεια της ποδοσφαιρικής σαπίλας και της κοινωνικής παρακμής που αντικατοπτρίζει το ποδόσφαιρο.
Αυτό δεν είναι παιχνίδι. Αυτό είναι πόλεμος.
Κάθε παιχνίδι ταυτίζεται με τους κανόνες του. Η μη τήρηση των κανόνων δεν αποτελεί παρακμή του παιχνιδιού, αποτελεί δημιουργία ενός καινούργιου παιχνιδιού με καινούργιους κανόνες.
Σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο, θα ήταν αστείο να πιστεύουμε πως οι κανόνες του αφορούν τα εντός του γηπέδου τεκταινόμενα.
Οι νόμοι του ποδοσφαίρου ορίζονται απ' όσα εξωαγωνιστικά το προσδιορίζουν.
Από τους νόμους της αγοράς και της κατανάλωσης, από τον οπαδισμό και την εκμετάλλευσή του, από τα στοιχήματα, το παρακράτος, την πολιτική και απ' όλες τις μεταξύ τους διασταυρώσεις.
Το πραγματικό παιχνίδι του ποδοσφαίρου δεν ταυτίζεται με το ποδόσφαιρο, απλώς το χρησιμοποιεί. Αλλοτε ως κέντρο και άλλοτε απλώς ως πρόφαση. Ολα όσα έχουν οικοδομηθεί γύρω από αυτό είναι και αυτά παιχνίδι.
Ενα παιχνίδι απόλυτης σοβαρότητας και μεγάλης σημασίας.
Το όσα είδαμε στο γήπεδο της Τούμπας δεν είναι κάτι εκτός ποδοσφαίρου, είναι ακριβώς η αποτύπωση του ελληνικού ποδοσφαίρου στην πιο εξωστρεφή μορφή του.
Τα όπλα και οι εισβολές στο γήπεδο, οι απειλές κατά της ζωής, η μαζική βία κτλ., ουσιαστικά αποτελούν εισβολή εντός του ποδοσφαιρικού γηπέδου του φαινομένου του ελληνικού ποδοσφαίρου στο σύνολό του με όλη την κλίμακα αξιών και τις πραγματικές πρακτικές του, με όλη την επικινδυνότητα και την πολιτική του. Ναι, δεν είναι παιχνίδι, είναι πόλεμος.
Κάθε παιχνίδι επιδιώκει από τη φύση του να φτάσει το παιχνίδι του πολέμου. Οι κανόνες πάντοτε υπάρχουν για να περιορίζουν αυτή τη διαδικασία, για να διώχνουν τη βία.
Οι ηθικοί νόμοι επίσης στερούν από τους ισχυρούς ένα κομμάτι από την απόλυτη κυριαρχία τους. Ομως ο πόλεμος ενυπάρχει σε κάθε συνθήκη παιχνιδιού.
Γιατί ο πόλεμος είναι το απόλυτο παιχνίδι. Μια συνθήκη στην οποία διακυβεύονται τα πάντα. Οι παίκτες, οι συμμετέχοντες, οι θεατές, οι κανόνες, ακόμα και το ίδιο το παιχνίδι.
Ο πόλεμος είναι ικανός να τα καταπιεί όλα. Τη διαδικασία, την κλίμακα των όποιων αξιών, τα ποσοστά ισχύος του καθενός.
Και κάθε φορά που το παιχνίδι αλλάζει κανόνες, κάθε φορά δηλαδή που το ένα παιχνίδι αντικαθίσταται από κάποιο άλλο, έχουμε μια έκρηξη βίας. Μια συνθήκη με κατεύθυνση τον πόλεμο.
Αυτό είδαμε την Κυριακή στο γήπεδο, αυτό αποτυπώνει η βαθιά καθίζηση του ελληνικού αθλητισμού. Το πιο τρομακτικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η συνειδητοποίηση της συνύπαρξής μας με τον πόλεμο.
Η ευκολία με την οποία η βία μπορεί να ξεσπάσει μέχρι την απόλυτη κλιμάκωση. Η συγκατοίκησή μας με τον σκοτεινό θεό του πολέμου στους δρόμους, στα σπίτια και στα γήπεδα.
Οι πράξεις της Κυριακής απλώς μας υπενθυμίζουν τη βαθιά αρρώστια της κοινωνίας μας και τα σκοτεινά της ενδεχόμενα.
Τους ισχυρούς, τα μέσα τους και τους οπαδούς τους. Και ανεξάρτητα με το τι αποφάσεις θα παρθούν για το ποδόσφαιρο, αυτά θα συνεχίσουν να είναι εδώ, ψάχνοντας ένα νέο σώμα για να ενσαρκωθούν.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)