Το θέμα είναι τώρα τι λες

Η νίκη του Σύριζα στέκει στον χρόνο ως ένα προαναγγελθέν ξάφνιασμα. Ως μια απόλυτα ορατή στιγμή και ταυτόχρονα αχαρτογράφητη. Κάπου ανάμεσα στο ακαριαίο της έκτακτης ανάγκης στην οποία έρχεται να απαντήσει και ταυτόχρονα στο άπλωμα μιας κομβικής πολιτικής στιγμής που έχει δυνατότητα να πάρει ιστορικές διαστάσεις. Είναι ο δίδυμος χρόνος που κατακλύζει το παρόν μας.   Οι άμεσες απαντήσεις που δίνονται στο πολυετές ξεχαρβάλωμα και ταυτόχρονα οι προεκτάσεις στον χώρο και στον χρόνο. Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε με βεβαιότητα. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις από δω και πέρα είναι ζυγίζοντας, προσδοκώντας και ορίζοντας την πιθανότητα. Επιλέγοντας την αντιστροφή της πορείας και της ροής των γεγονότων, ακόμη και ως –έστω- ειλικρινή πρόθεση.

Υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα –και όχι η βεβαιότητα- μια νέα εποχή να ξεκινά. Απ όσο φαίνεται η έναρξη στον πραγματικό χρόνο δεν συνοδεύεται  από ορατές μεταμορφώσεις του καθετί, από κινηματογραφικές κλιμακώσεις, από ένα κατακλυσμιαίο τώρα. Είναι απλά μια επόμενη μέρα. Οι σελίδες του ημερολογίου, άσχετα με τη σημασία και το βάρος τους, δεν γυρίζουν με εκκωφαντικό πάταγο γυρίζουν όπως όλες οι υπόλοιπες σελίδες. Και όμως, πίσω από την απουσία του κραυγαλέου, συναντάς τη διαβρωτική αίσθηση του νέου στην μικρή κλίμακα. Στις συζητήσεις στο διπλανό τραπέζι, στον αυξημένο θόρυβο των κοινωνικών δικτύων, σε μια υπόρρητη συμφωνία που κατοικοεδρεύει στην καθημερινή χειρονομία και συνδιαλλαγή με τους άλλους, στο πρόσωπο και το φορτίο του σώματός τους.

Το θέμα είναι τώρα τις λες. Τι αρκεί και πολύ περισσότερο τι δεν αρκεί. Το πιο εύκολο είναι να τελειώνουμε, σπρωγμένοι από την ανάγκη μας να επαληθεύσουμε τον εαυτό μας προς κάθε κατεύθυνση και κάθε τροπή. Να κινηθούμε με απόλυτες βεβαιότητες, με την προσδοκία μας να παίρνει κάθε φορά το σχήμα του όποιου γεγονότος, προσαρμοσμένη στην όποια πράξη και στην όποια επιλογή, με κριτήρια και αμφιβολίες παροπλισμένες  να δικαιολογεί άνευ όρων και μείς τυφλά να ακολουθούμε. Ή αντιστρόφως με τη βολική απόρριψη και την εγωιστική απογοήτευση που θα επιβραβεύουν κάθε φορά τον καχύποπτο εαυτό μας (που τα έλεγε, δεν τα έλεγε; ), τον ακροβολισμένο κριτή που θηρεύει στραβοπατήματα, λάθη ικανά ώστε να τον κάνουν να απορρίψει το σύνολο, έγκλειστοι στην ικανοποίηση και στην μελαγχολία της προσωπικής μας απογοήτευσης, ανίκανοι να αντιληφθούμε, να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Να πούμε πως είμαστε ενάντιοι σε κάθε εξουσία (που από θέση αρχής μοιάζει σωστό, αλλά ταυτόχρονα αγνοεί πως ο Σύριζα κατέκτησε απλώς την κυβέρνηση, όχι ακόμη το κράτος και πολύ περισσότερο την εξουσία). Το δύσκολο μοιάζει κάθε φορά να παραμένεις ψύχραιμός, δαμάζοντας φόβους και προσδοκίες αλλά ταυτόχρονα ορίζοντας την ταυτότητά σου από αυτές.  Το πώς συμβάλεις με τρόπο κριτικό, προς μια κατεύθυνση που οριακά μπορεί να σε χωρέσει.

Το θέμα είναι τώρα τι λες. Η μέχρι στιγμής αφήγηση της κρίσης ανέδειξε όλο αυτό το αρνητικό που τόσα χρόνια είχε εγκατασταθεί ως συγκάτοικος των ημερών μας. Τη διάλυση, το ανθρώπινο βίωμα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, τα όρια που ξεπεράστηκαν και τα γεγονότα που μας προσπέρασαν. Και το πρώτο μέλημα είναι να επουλωθεί το τραύμα, όσο γίνονται να πάψουν οι πληγές, να  ξαναρχίσει ο χρόνος. Και κάτι τέτοιο δεν είναι λίγο, μπορεί όμως να είναι αρκετό;

 Αυτό που τώρα χρειαζόμαστε είναι μια νέα αφήγηση. Μια αφήγηση θετικού πρόσημου με τη μια της όχθη στο παρόν και την άλλη της στο μέλλον. Μια αφήγηση που θα συμπεριλάβει ηθικές, στάσεις και αξίες ικανές να επουλώσουν. Αλλά ταυτόχρονα, ξεκινώντας από αυτές έναν μηχανισμό σταδιακής και συνολικής μεταμόρφωσης ικανό να γεννήσει έναν νέο κώδικα και ένα νέο τρόπο.  Μια αφήγηση μοιρασμένη και απλωμένη με την απλότητα και το βάθος του καθημερινού βιώματος.

Και είναι πολλά τα φαντάσματα που επαγρυπνούν πάνω από τις κινήσεις μας. Όπως ο ποιητής Νίκος Καρούζος που μες την απούσα παρουσία του παραφράζει τον εαυτό του: ‘’ Τώρα είναι ο καιρός του επόμενου βλέμματος’’

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)