Φυλάξου απ’ το μέλλον!

Φυλάξου, Ισπανία, απ’ την ίδια την Ισπανία σου!
Φυλάξου απ’ το δρεπάνι χωρίς το σφυρί!
Φυλάξου απ’ το σφυρί χωρίς το δρεπάνι!
Φυλάξου από το θύμα ενάντια στη θέλησή του,
Από το δήμιο παρά τη θέλησή του
Κι απ’ τον αδιάφορο παρά τη θέλησή του!
Φυλάξου από αυτόν που, πριν λαλήσει ο πετεινός,
Θα σε αρνηθεί τρεις φορές,
Κι απ’ αυτόν που, κατόπι, τρεις φορές σε αρνήθηκε!
Φυλάξου απ τα κρανία χωρίς τα μετατάρσια,
Κι από τα μετατάρσια χωρίς τα κρανία!
Φυλάξου απ’ τους καινούριους δυνατούς!
Φυλάξου από κείνον που τρώει τους νεκρούς σου,
Από κείνον που τρώει νεκρούς τους ζωντανούς σου!
Φυλάξου από τον έμπιστο εκατό τοις εκατό!
Φυλάξου από τον ουρανό δώθε από τον αγέρα
Και φυλάξου από τον αγέρα κείθε απ’ τον ουρανό!
Φυλάξου απ’ αυτούς που σε αγαπάνε!
Φυλάξου από τους ήρωές σου!
Φυλάξου απ’ τους νεκρούς σου!
Φυλάξου απ’ τη Δημοκρατία!
Φυλάξου απ’ το μέλλον !...

(Σεζάρ Βαγιέχο,10 Οκτωβρίου 1937: Ο Περουβιανός ποιητής εύχεται, προειδοποιεί και πάσχει τον πόνο της επερχόμενης ήττας του ισπανικού εμφυλίου. Με το μέγεθος του στίχου του, την απόλυτη ταύτισή του με τον αγώνα του ισπανικού λαού, τον τονισμό των πολιτικών, στρατιωτικών και ιδιοτελών λαθών και την πανανθρώπινη φωνή του, ο Βαγιέχο καθιστά την τελευταία του συλλογή «Ισπανία παρελθέτω απ εμού του ποτήριον τούτο» μνημείο που υπενθυμίζει τους κινδύνους και τα λάθη που καραδοκούν σε κάθε πολιτικό αγώνα σε κάθε ερχόμενη αλλαγή, ξορκίζοντάς τα μέσα από τη δημιουργία ενός αγωνιστικού αρχέτυπου και μιας ηττημένης προσδοκίας)




Η διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη έχει καταγραφεί ως ιστορικό γεγονός πριν καν συμβεί. Και είναι λογικό η παρατεταμένη αδημονία μας για τη λήξη της ακροδεξιάς διακυβέρνησης, για το τέλος των πολιτικών που μας έφεραν ως εδώ, για την αλλαγή πορείας, να θολώνουν το γεγονός και να παραποιούν τις πραγματικές του διαστάσεις, κάθε φορά για λίγο ακόμη. Το μέγεθος και η σημασία, όμως, καραδοκούν στην κάθε μας παύση. Είναι η πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο που η αριστερά φτάνει στο σημείο της κυβέρνησης και μάλιστα σε μια συγκυρία όπου η σημασία της Ελλάδας λειτουργεί πολλαπλά προσθέτοντας έτσι σημασία στη συγκεκριμένη επιτυχία. Μαζί με τις απόλυτα πρακτικές υποχρεώσεις και κινήσεις, αυτές που έχουν να κάνουν με τη διαπραγμάτευση, την εφαρμογή και τη διαχείριση, μια σειρά από ιστορικές και θεωρητικές παραμέτρους έρχονται να περιγράψουν τη σημασία του απόλυτου παρόντος που μπορεί να σημαίνει η 25η Γενάρη. Μαζί με την κυβέρνηση θα δοκιμαστούν, λοιπόν, και μια σειρά από παλαιότερους μέλλοντες και στρατηγικές στο πλαίσιο του αριστερού τρόπου αντίληψης.
Μαζί με οτιδήποτε άλλο η εκλογική νίκη θα υπάρξει και ως μια απόλυτη υπαρξιακή στιγμή της αριστεράς όπου πολλά θέματα θα επαναπροσδιοριστούν από την αρχή, είτε ως επιτυχίες είτε ως αποτυχίες. Μέρα με την ημέρα, απαντώντας ερώτημα το ερώτημα και βήμα το βήμα, η ενδεχόμενη κυβέρνηση θα προσδιορίζει τα όρια, τους τρόπους και την ουσία της αριστεράς. Είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο. Ό,τι μέχρι χθες παρέμενε οραματικό σήμερα καλείται να γίνει πραγματικότητα. Ο χθεσινός μέλλοντας των συζητήσεων στις σχολές, των εκδηλώσεων, της φιλικής κουβέντας και της επίσημης δήλωσης, των άρθρων και των δημοσιεύσεων καλείται να διεκδικήσει χώρο πέρα από την όποια διαχείριση της συγκεκριμένης οικονομίας και της συγκεκριμένης συγκυρίας και να μεταμορφωθεί σταδιακά σε παρόν.
Είναι, λοιπόν, λογικό, δεδομένης της ευκαιρίας που δίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ, οι ευχές και οι φόβοι ενός μεγάλου κομματιού της αριστεράς να προβάλλονται πάνω του σε κάθε κίνηση και μάλιστα πολλές φορές ταυτόχρονα ως κάτι ενιαίο. Η σκληρή κριτική πολλές φορές θα διατυπωθεί μαζί με την προσδοκία, η απογοήτευση μαζί με την επιθυμία και η ροπή προς την απόρριψη μαζί με τη διεκδίκηση ενός βήματος παραπέρα. Ας μη βιαστούμε, λοιπόν, ούτε να απογοητευθούμε, ούτε να επαναπαυτούμε στις καταφάσεις και τις εκλογικές νίκες. Άλλωστε μια πολύ βασική διάκριση μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε πως είναι άλλο να κατακτάς την κυβέρνηση, άλλο να κατακτάς το κράτος και άλλο την εξουσία. Οι εκλογές στις 25 του Γενάρη μπορούν να φέρουν μόνο την πρώτη κατάκτηση, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την αρχή της διεκδίκησης των άλλων δύο.
Ας στρατεύσουμε, λοιπόν, το παρόν μας ενάντια στο μέλλοντα εκείνο των χθεσινών μας επιθυμιών και οραμάτων, ενάντια στον μέλλοντα εκείνο που έμοιαζε σταθερός και παρατεταμένος, καρφωμένος σε έναν ορίζοντα ονείρου που όσο και αν περπατούσες αυτός ούτε πλησίαζε, ούτε απομακρυνόταν. Ας φυλαχτούμε από το μέλλον κατασκευάζοντας ένα όμοιο παρόν. Τώρα είναι η στιγμή της επιλογής και της πράξης.

(στην εφημερίδα Εποχή)