Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια



[το θεατρικό αυτό έργο  ξεκίνησε αρχικά ως άρθρο. Στη συνέχεια κατέληξε να αποκτήσει μορφή θεατρικού κειμένου. Εξετάζοντας θέματα γύρω από τη μνήμη, την απώλειά της, την ύπαρξή της στην εποχή της απόλυτης καταγραφής, τη σημασία της στη δημιουργία και την αλλοίωση της ταυτότητας, την πολιτική και τη χρήση της, τα τραύματα που κρύβει και αναδεικνύει.
Ανέβηκε σε μορφή αναλογίου στο Maison de la poesie στο Παρίσι σε μετάφραση της Κλειούς Μαυροειδάκου και σκηνοθεσία Laurence Campet. Το ερχόμενο Σάββατο (22/9) το έργο θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μορφή αναλογίου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν-Φρυνίχου στις 20:30 στο πλαίσιο του Analogio Festival 2018]

Απόσπασμα:
(εικόνες μιλιταριστικού παρελθόντος. Παρελάσεις. Στρατιωτικά αντικείμενα και στρατιωτικές ενδυμασίες του παρελθόντος. Λεπτομέρειες, πλήθος. Παλιές φωτογραφίες. Φθαρμένος πόλεμος, ξεθυμασμένες κατακτήσεις.)
Η γυναίκα:
Το δέρμα του. Το χρώμα του. Το φύλο της επιθυμίας του.
Και εκείνος είπε: Τα αντικείμενα θυμούνται. Όλα τα αντικείμενα θυμούνται. Τα αντικείμενα μας πολεμούν.
Και εκείνος είπε: και μεις οφείλουμε να θυμόμαστε κάθε τι που μας πολέμησε.
Και εκείνος είπε: θυμόμαστε θα πει συνεχίζουμε. Και συγκροτούμε αυτό που μας συγκροτεί. Συναντούμε στο μέλλον το σημείο εκκίνησης μας.
Και εκείνος είπε: Η μνήμη είναι δύναμη και η δύναμη ένας τρόπος να κάνεις τους άλλους να θυμούνται. Να επιβάλλεσαι στην καταγωγή των γεγονότων ώστε να χειρίζεσαι τα γεγονότα. Να επιβάλλεσαι στις μορφές που προηγήθηκαν μέχρι να φτάσεις στην τώρα μορφή. Να επιβάλλεσαι στην κάθε διαδρομή ώστε να ελέγξεις το σημείο τερματισμού.
Και κείνος είπε: το νόημα είναι το νόημα αυτών που θυμάμαι. Το χρώμα αυτό που συναντώ μέσα στο δικό μου χρώμα. Αυτή η σημασία είναι ο πυρήνας μας.
Και κείνος είπε: Η φυλή μας είναι η μνήμη μας και η δύναμη μόνιμος απόγονός μας. Και μεις οφείλουμε να δίνουμε σε κάθε τι που έπεται το σχήμα αυτού που προηγείται. Η κίνηση απλώς επιβεβαιώνει τη σταθερότητά μας.
Και κείνος είπε: ορίζω τη μνήμη του σήμερα πάει να πει δίνω σχήμα στη μνήμη του αύριο. Κυριολεκτώ μονίμως πέρα από τα νοήματα. Γιατί τα νοήματα μου ανήκουν.
Και κείνος είπε: οφείλουμε διαρκώς να καταγράφουμε. Διαρκώς να συντηρούμε. Διαρκώς να ασκούμε τη δύναμη αυτή που μας επιτρέπει να μην εξαρτόμαστε από λέξεις ή από ανθρώπους. Οι λέξεις μας εμποδίζουνε να θυμηθούμε και οι άνθρωποι διαμορφώνουν τα γεγονότα μόνο αφού τα βιώσουν. Εμείς, οφείλουμε διαρκώς να καταγράφουμε ώστε να εξασφαλίσουμε πως μια μέρα τίποτα δεν θα είναι δυνατόν να ξεχαστεί.
Και κείνος είπε: όποιος ελέγχει τις πηγές ελέγχει και τα ποτάμια. Εμείς θα ορίσουμε τις ροές. Γιατί μόνο εμείς θυμόμαστε από πού ξεκίνησαν όλα.
Και εκείνος είπε: το να διοικούμε είναι το μόνο που γνωρίζουμε, το μόνο που θυμόμαστε. Και όσο θυμόμαστε θα συνεχίζουμε. Και όσο θυμόμαστε θα διοικούμε.
Και κείνος είπε
Με τη λευκή φωνή και το λευκό του δέρμα
Και κείνος είπε
Με μια μνήμη αντρική. Με την μνήμη να έχει το χρώμα, το φύλο, την όψη του
Και κείνος είπε
Με φωνή που κατέκτησε και με φωνή που επέβαλε.
Και κείνος είπε
Με τη φωνή του ρίζα όλων των πραγμάτων που ακούγονται
Είπε.
Είπε.
Εκείνος είπε.



Συντελεστές
Συγγραφέας : Θωμάς Τσαλαπάτης
Σκηνοθέτης : Νικόλ Δημητρακοπούλου
Ερμηνεία : Αμαλία Καβάλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Λουκία Πιστιόλα
Σκηνοθεσία Εικόνας: Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
Φωτιστικός Σχεδιασμός : Νίκος Βλασσόπουλος
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Μανόλης Μανουσάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη : Άλκηστης Νικολαΐδη
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Δεν υπάρχουν σχόλια: