«Μετά από περίπου 80 χρόνια ιστορίας, το μαγαζί που κανείς, ποτέ δεν περίμενε ότι θα αλλάξει έστω και στο ελάχιστο, θα ανοίξει για τελευταία φορά. Το event αυτό εξυπηρετεί το σκοπό του να γίνει ένα θεαματικό κλείσιμο, όπως αρμόζει σε αυτόν τον πολύ ιδιαίτερο, και για πολλούς σημείο αναφοράς, χώρο. #JeSuisΤηνιακό»
Κάπως έτσι πληροφορηθήκαμε από Event στο Facebook πως το ιστορικό μαγαζί πρόκειται να κλείσει. Το καφενείο κάτω από την αδελφότητα Τηνίων στη λεωφόρο Αλεξάνδρας υπήρξε ένα διακριτό σημείο. Σημείο τόσο στην πόλη, όσο και στην ηλικία μας.
Το Τηνιακό υπήρξε το φοιτητικό στέκι απ’ όπου όλοι -μα όλοι- πέρασαν, ένα ατελείωτο Jour Fixe στο οποίο δεν γινόταν να μην πετύχεις κάποιον φίλο ή γνωστό. Σε κουρασμένες καθημερινές ή αχαλίνωτα σαββατοκύριακα. Σε απλωμένα καλοκαίρια ή στριμωγμένους χειμώνες. Χώροι σαν το Τηνιακό είναι αυτοί που μας συνδιαμόρφωσαν. Πολιτικές και καλλιτεχνικές κουβέντες, με την απολυτότητα και την παράφραση της ηλικίας. Ατελείωτες κουβέντες που δεν καταλήγουν πουθενά, ή ξεκινούν από το πουθενά για να διαμορφώσουν το κάτι. Διαφωνίες, υπερβολές, ανόητα γέλια πιο χορταστικά απ το οτιδήποτε. Ώρες φοιτητικές, χωρίς βιασύνη, χωρίς πίεση, γεμάτες ανταλλαγές βλεμμάτων, νέες γνωριμίες, δεσμούς και αποδεσμεύσεις. Συνθήματα, άγουροι στίχοι και πρώιμοι σχεδιασμοί.
Το Τηνιακό υπήρξε σημείο συνάντησης και σημείο εξάντλησης, μια απόδειξη για το πόσα λίγα χρειάζεσαι για να περάσεις καλά με μοναδική προϋπόθεση τους ανθρώπους που κάθονταν απέναντί σου στο τραπέζι. Ήταν αυτή η συνύπαρξη του απολύτως υπέροχου με το τελείως ταπεινό αυτή που έκανε το Τηνιακό σημείο αναφοράς. Από την μία οι παρέες που επεκτείνονταν με γνωστούς γνωστών σχεδόν σε όλο το μαγαζί (οι πολύ χαμηλές τιμές συνέβαλαν άλλωστε σε αυτό). Και από την άλλη, το ίδιο το μαγαζί με τα ελάχιστα που μπορούσες να παραγγείλεις. Ελάχιστες μάρκες μπύρας, ένα εμφιαλωμένο κρασί, ούζο και ελάχιστα φαγώσιμα, το εξής ένα, η περίφημη ποικιλία. Μια ποικιλία που συντήρησε την αμφίβολη γεύση της μέσα στα χρόνια, ώστε τελικά πολλές φορές η δυσαρέσκεια να ταυτίζεται με την νοσταλγία. Από ένα σημείο και μετά απλά το έπαιρνες απόφαση. Οπότε απλά ονομάσαμε τα ψωμάκια με τον ενσωματωμένο μεζέ, Τάπαζ μπας και ο εξωτισμός των λέξεων ξορκίσει την κοινοτοπία των αντικειμένων.
Πριν μερικά χρόνια επισκεφθήκαμε το Τηνιακό για να χαιρετήσουμε έναν φίλο που έφευγε για σπουδές έξω. Είχαμε χρόνια να πάμε. Κάποιος πέταξε την ιδέα μια μέρα πιο πριν, λίγο σαν σοβαρό, λίγο σαν αστείο. Κι όμως το μέρος ταίριαζε απόλυτα στην περίσταση. Όταν μαζευτήκαμε όλα έμοιαζαν λάθος. Η φασαρία, το στριμωξίδι, η μικρή ποικιλία και οι αμφίβολες ποικιλίες. Κάτι μέσα μας περίσσευε, κάτι δεν χώραγε στις άβολες καρέκλες. Το βράδυ πέρασε σαν ρετροσπεκτίβα παλιών στιγμών και συναντήσεων. Βαλμένες απότομα και αταίριαστα. Τελικά όλοι φύγαμε και ο φίλος έφυγε για Αγγλία. Μαζί έφυγε και το Τηνιακό, το οποίο δεν επισκεφτήκαμε ξανά έκτοτε. Τώρα μάθαμε πως κλείνει μια κι έξω. Μα είναι και εκείνο το μάγκωμα εκείνο το βράδυ. Δεν είναι η μελούρα μιας ηλικίας που γερνά. Πιο πολύ είναι η απώλεια μιας ζωής με ελάχιστες απαιτήσεις. Μιας ζωής που στο κάθε βίωμα μας υπενθύμιζε πως από το τίποτα φτάνεις πιο γρήγορα στο οπουδήποτε.
Γεια σου ρε Τηνιακό. Με τις άσχημες ποικιλίες και τις όμορφες νύχτες σου. Τα τριάντα δύο χρόνια μας σε χαιρετούν.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου