Το τείχος του Μονάχου

Πρώτα πιστεύαν οι από κει
πώς εδώ ζούσε η Ελευθερία
και οι από δω πως από κει
υπήρχε η τάξη κι η εργασία
Τώρα διαπίστωσαν μαζί
ότι το τείχος δεν έπρεπε να γκρεμιστεί
γιατί ’ταν άξιο μόνο του να συντηρεί
και τάξη και αξιοπρέπεια κι ελευθερία
το βράδυ μες στην ονειρική τους φαντασία.
Τι κρίμα που γκρεμίστηκε το τείχος
Και τώρα πώς να ζεσταθεί
Μες στην καρδιά το ψύχος
Μάνος Χατζιδάκις,
Τι κρίμα που γκρεμίστηκε το τείχος

Στο Μόναχο υπάρχει ένα τείχος κοντά 4 μέτρα. Στο Μόναχο υπάρχει ένα τείχος ψηλότερο απ αυτό του Βερολίνου. Στο Μόναχο υπάρχει ένα τείχος που κρατάει μέσα του τους πρόσφυγες, διαχωρίζοντάς τους από τους υπόλοιπους κατοίκους, χωρίζοντάς τους από τους ανθρώπους.
Ποιήματα και τραγούδια δεν θα γραφτούν για αυτό, δεν θα το επισκεφτούν ηγέτες του ελεύθερου κόσμου, κανείς δεν θα μαζέψει τα απομεινάρια του ως ενθύμιο. Είναι βλέπετε ένα ταπεινό τείχος, ένα τείχος απολύτως πρακτικό. Χτίστηκε για να χωρίζει τους πολίτες του Μονάχου από τους Άλλους, τους παντού ξένους, τους δίχως όνομα. Στο προάστιο Νόιπερλαχ Ζουντ του Μονάχου, ένα τείχος προστατεύει την ησυχία των κατοίκων, τη ζέστη του σαλονιού, τον αφρό της μπύρας στο κυριακάτικο μουστάκι, την ανία του γάμου και τον ευλογημένο ύπνο. Στο προάστιο Νόιπερλαχ Ζουντ του Μονάχου, 160 πρόσφυγες απειλούν την αγία ηρεμία των κατοίκων. Και τις τιμές των ακινήτων τους, βεβαίως, όπως οι ίδιοι επισημαίνουν. «Εφόσον μας χωρίζει από τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα θα είμαστε ευχαριστημένοι». Ένα τείχος εξασφαλίζει την ασφάλειά τους είπαν, άσε που όσο έρθουν θα κάνουνε και φασαρία. Ο κύριος δικαστής του διοικητικού δικαστηρίου του Μονάχου επιβεβαίωσε την κατασκευή του τείχους. Και τόνισε πως οι μετανάστες απαγορεύεται να το χρησιμοποιούν για να παίζουν, για να πετούν πάνω του μια μπάλα ή με άλλους τρόπους για να διασκεδάσουν.

Ο έντιμος Γερμανός

Στο Μόναχο υπάρχει ένα τείχος, δεν το έκτισε ο Ντόναλντ Τραμπ, δεν κρατάει μακριά τους Μεξικανούς. Το έχτισε ο μέσος φιλήσυχος Γερμανός και κρατάει μακριά κάθε τι το ανθρώπινο.
Πέτρες εγκλωβισμένες μέσα στο σύρμα, στοίβες από πρόχειρα διαχωριστικά -όπου η προχειρότητα μαρτυρεί την επιτακτικότητα της κατάστασης, το επείγον της υστερίας των κατοίκων- μια τάφρος που ορθώνεται κάθετα, ένα μνημείο μίσους σε μια χώρα που μέχρι πρόσφατα προσπαθούσε να κρυφτεί από το μίσος του παρελθόντος της. Αλλά όταν η επανάληψη της ιστορίας μοιάζει απαραίτητη για τους κατοίκους, το παρελθόν δεν μοιάζει ικανό να προειδοποιήσει. Απλά επαναξιολογείται, μαλακώνει, λειαίνει τις γωνίες, γίνεται φιλικό στον καταναλωτή. Δεν εξιδανικεύεται υποχρεωτικά, αλλά δικαιολογείται. Με ένα σήκωμα των ώμων που μετατρέπει την φρίκη σε αδιαφορία, τον ξένο σε εχθρό, το φιλήσυχο πολίτη σε πρακτικό ρατσιστή.
Οι λαοί δεν θυμούνται, ή μάλλον θυμούνται μοναχά για να ξεχάσουν. Η όψη του τείχους δεν νοιάζει τους κατοίκους του Μονάχου, αρκεί να κάνει τη δουλειά του, αρκεί να κρύβει μακριά την όψη των νεαρών προσφύγων. Το ύψος του τείχους δεν νοιάζει τους κατοίκους, αρκεί να είναι όσο ψηλό χρειάζεται, ώστε να σβήνει τους ήχους των ασυνόδευτων προσφύγων. Οι πρόσφυγες δεν νοιάζουν τους κατοίκους, αρκεί να μην φαίνονται, να μην υπάρχουν και να μην διασκεδάζουν τη φρίκη τους με αθλοπαιδιές.
Στο Μόναχο υπάρχει ένα τείχος τόσο ψηλό που από την κορυφή του μπορείς να δεις το Βερολίνο, την Φρανκφούρτη και τη Βόννη. Και εκεί μπορείς να δεις άλλα τείχη να χτίζονται, δίνοντας την ίδια υπόσχεση μίσους. Δεν αργεί η μέρα, που θα χτιστεί ένα τείχος αρκετά ψηλό, ώστε να μπορείς να κοιτάς όλες τις πρωτεύουσες τις Ευρώπης. Και να μετράς από εκεί το ύψος του μίσους που γεννιέται σε τόσες κοινές ευρωπαϊκές παραλλαγές.
Σε όλη την Ευρώπη χτίζονται τείχη που ολοένα και ψηλώνουν. Και είναι το ύψος των τειχών αυτών το σημείο απ’ όπου η Ευρώπη θα καταρρεύσει.

(στην εφημερίδα Εποχή)