Μια νέα γυναίκα συνάντησε τον θάνατο μετά από ισχυρή έκρηξη που σημειώθηκε την Πέμπτη στο υπόγειο των Everest στη συμβολή Χέυδεν και 3ης Σεπτεμβρίου, στην πλατεία Βικτωρίας. Η σορός της γυναίκας -μητέρας 38 ετών- βρέθηκε στο υπόγειο, στον χώρο του λογιστηρίου, δίπλα στην κουζίνα. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, το δυστύχημα οφείλεται σε έκρηξη εξαιτίας διαρροής υγραερίου. Ακόμη πέντε άνθρωποι τραυματίστηκαν, ευτυχώς ελαφρά.
Δεν υπάρχουν ατυχήματα στην εποχή της εξαθλίωσης. Κάθε τι μοιάζει προδιαγεγραμμένο ακόμη και αν δεν συμβεί. Το μόνο τυχαίο είναι η αποφυγή του συμβάντος. Ολα τα ατυχήματα που δεν συνέβησαν ενώ όλες οι παράμετροι συνέκλιναν προς αυτά. Ολα τα εργατικά ατυχήματα που αναβλήθηκαν ενώ η σκαλωσιά τρεμοπαίζει στο κάθε βήμα. Στην εποχή της κρίσης κάθε εργασία -με αυτούς τους όρους- είναι ένα εργατικό ατύχημα που αποφεύχθηκε.
Η ύπαρξη είναι το ατύχημα. Η συνέχειά της το τυχαίο.
Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας για τους εργαζομένους, η κατάργηση της αρχής της προφύλαξης, των προληπτικών ελέγχων των μέτρων ασφαλείας, η έλλειψη συνθηκών υγιεινής ορίζουν την πλήρη βεβαιότητα προς αυτή την κατεύθυνση.
Οσο οι διαδοχικές κυβερνήσεις απορρυθμίζουν όλο και περισσότερο το εργασιακό πλαίσιο εις βάρος των εργαζομένων η «κακή ώρα» θα αποτελεί κανονικότητα. Η τύχη, η εξαίρεση που επιτρέπει στους ανθρώπους να συνεχίζουν. Και οι διάφορες εταιρείες, αυτές που λυπούνται στις εκ των υστέρων ανακοινώσεις τους…
Το υπόγειο όπου η γυναίκα εργαζόταν. Το υπόγειο λογιστήριο. Η εργασία σαν μια κρυφή συνθήκη. Κάπου ανάμεσα σε αμπάρι πλοίου και κελάρι στο οποίο κρύβεσαι για να γλιτώσεις. Στα υπόγεια. Χωρίς οξυγόνο δικαιωμάτων, χωρίς ανθρώπινες συνθήκες.
Ακόμη κι αν πρόκειται για ένα τυροπιτάδικο. Γραφεία δίπλα σε φιάλες. Υπόγεια χωροταξία της εξαθλίωσης, ορυχείο εκμετάλλευσης ανθρώπινου μόχθου. Ακόμη κι αν πρόκειται για τυροπιτάδικο.
Βαλμένα όλα στα γρήγορα. Το ένα δίπλα στο άλλο, ακόμα κι αν τίποτα δεν είναι σωστό. Με την ίδια ταχύτητα με την οποία καταναλώνονται τα προϊόντα της αλυσίδας. Μια πρακτική και γρήγορη συνθήκη που δεν εξασφαλίζει τίποτα άλλο.
Ταχύτητα και βιασύνη στην κατανάλωση, ταχύτητα και βιασύνη στους όρους εργασίας. Κανένα άλλο προαπαιτούμενο, καμία επιπλέον απαίτηση.
Κατάστημα αλυσίδας εστιατορίων, ταχυφαγείο, παράρτημα αλυσίδας. Κάπως έτσι περιγράφηκε από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης το κατάστημα των Everest στην πλατεία Βικτωρίας. Σαν το όνομα Everest (το όνομα EVEREST επαναλαμβάνω με κεφαλαία γράμματα) να πρέπει να αποφευχθεί.
Οχι για να αποκρυβεί (κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο αφού το σημείο είναι απολύτως γνωστό και καθημερινά προσβάσιμο σε χιλιάδες, ενώ η επιγραφή στις τέντες του μαγαζιού γέμιζε όλες τις φωτογραφίες των ρεπορτάζ). Απλά για να αποφευχθεί η συμπερίληψή του στην ακολουθία Everest-εργασία-θάνατος.
Απλά για να εμποδιστούν οι αυριανοί συνειρμοί κάθε φορά που περνάς ή πας να αγοράσεις από τη συγκεκριμένη αλυσίδα. Ομως το συγκεκριμένο σημείο είναι πια σημείο θανάτου, μια διασταύρωση όπου η ζωή φεύγει και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Οροι περιφραστικοί που κάνουν περιφραστικό τον θάνατο. Και όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκεκριμένο από τον θάνατο ενός ανθρώπου. Οποιαδήποτε περιγραφή απομακρύνεται από το απολύτως συγκεκριμένο κατευθύνεται στο χυδαίο.
Διαβάζω τις ανακοινώσεις της αλυσίδας, της κυβέρνησης, της ΓΣΕΕ. Γραφεία δίπλα σε φιάλες, η «κακή ώρα» ως εργασιακή κανονικότητα.
Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που πήρα κάτι από το συγκεκριμένο μαγαζί κάπου έναν μήνα πριν, την τελευταία φορά που πέρασα μπροστά από το μαγαζί κάπου μια βδομάδα πριν. Προσπαθώ να φέρω τυχαία πρόσωπα στη μνήμη. Πρόσωπα της πλατείας, γκαρσόνια, εργαζομένους.
Κάπως σαν προσπάθεια να εξορκιστεί το αφηρημένο της είδησης, σαν για να μην επιτρέψεις την ένταξη του θανάτου στη στατιστική. Σκέφτομαι τελειώνοντας το γράψιμο του άρθρου να περάσω από τη Βικτώρια. Εξω κάνει κρύο, πονάει το σώμα. Ολα τα τελευταία χρόνια κάνει κρύο έξω. Και ο θάνατος το στρώνει.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου