Ένα σχόλιο για το σχόλιο της Δέσποινας Βανδή

Πρόσφατα η Δέσποινα Βανδή προχώρησε στην ακύρωση της συνεργασίας της  με τον Νότη Σφακιανάκη (να μια πρόταση που δεν περίμενα ποτέ να ανοίγει ένα άρθρο μου). Την ακύρωση αυτή ακολούθησε η διαδικτυακή επεξήγηση στην οποία η Βανδή διευκρίνιζε –έμμεσα αλλά εντελώς ξεκάθαρα- πως ο λόγος της κίνησης αυτής ήταν τα πολιτικά σχόλια του Notis και συγκεκριμένα η υποστήριξή του στην Χρυσή Αυγή, στην Χούντα κτλ (τα σχόλια του συγκεκριμένου αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον ειδικά όταν ακολουθούνται από αντίστοιχα για του εξωγήινους, για την προέλευση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού κτλ). Το διαδικτυακό σχόλιο έκλεινε με την φράση:  ‘’και κάτι τελευταίο… Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες… Αυτό.’’

Το συγκεκριμένο περιστατικό προκάλεσε μια έντονη κινητικότητα σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (μιλώντας φυσικά για την όχθη του ευρύτερου αριστερού-αντιφασιστικού χώρου) σε σχέση με την σημασία της δήλωσης, την αυθεντικότητα του ‘’αντιφασισμού’’ της τραγουδίστριας και την σχέση της ποιότητας των τραγουδιών της με τις δηλώσεις αυτές. Όπως κάθε παρόμοια περίπτωση εκτενούς διαδικτυακής φωνασκίας, έτσι και το συγκεκριμένο περιστατικό προσφέρεται για να βγουν κάποια συμπεράσματα.

Υπάρχει μια εμφανής αναντιστοιχία ανάμεσα στον αποτροπιασμό και την λοιδορία (οι οποίες καλά κάνουν και υπάρχουν) όταν κάποιο πρόσωπο της ελληνικής βιοτεχνίας  αστέρων προβαίνει σε δηλώσεις υποστήριξης της Χρυσής Αυγής από την μία και την διστακτικότητα της επιβράβευσης όταν συμβαίνει το αντίθετο (όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση) από την άλλη. Όσο ξένο, ρηχό, αφελές και αν θεωρούμε το ‘’πολιτιστικό προϊόν’’ κάποιου ‘’καλλιτέχνη’’, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο αντιφασισμός δεν είναι θέμα μιας κουλτούρας αλλά πρωτίστως μιας κοινωνίας. Και για να αλλάξει οποιαδήποτε κοινωνία, βασική προϋπόθεση είναι η αποδοχή της πραγματικότητας της κοινωνίας στην οποία ζούμε.

Δεν υπάρχουν δηλώσεις δευτερεύουσας αξίας στην επείγουσα κατάσταση που επιβάλλει η άνοδος του φασισμού. Τίποτα δεν είναι δευτερεύον, περιττό, αμελητέο. Γιατί όσο βαθαίνει η χαρακιά της κρίσης και το ρήγμα στο οποίο βυθίζονται όλες οι βεβαιότητες και τα χθεσινά αυτονόητα, τόσο πληθαίνει και ο αριθμός των ενδεχομένων που θα προκύψουν, των ενδεχομένων που μέχρι χθες φαίνονταν αδύνατα, των ενδεχομένων που κουβαλούν μια σβάστικα στο μπράτσο και μια παλάμη γεμάτη αίμα. Ίσως λοιπόν πολλοί από μας να θεωρούμε πως η συγκεκριμένη μουσική είναι για γέλια, αλλά ταυτόχρονα δεν μοιάζει λάθος ένα χαμόγελο για την συγκεκριμένη στάση.

(στην εφημερίδα των Συντακτών)