Κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου η ρητορική μιας μεγάλης μερίδας των διαφωνούντων υπήρξε λίγο ώς πολύ αναμενόμενη: ματσισμός, ομοφοβία, δήθεν υπεραρσενικές εξυπναδούλες, ωμός ρατσισμός ειπωμένος ως καθημερινό αυτονόητο, παπαδίστικη υστερία περί φυσιολογικότητας και φυσικά η χρυσαυγίτικη «του Χριστού η πίστη η αγία» που τη νύχτα μαχαιρώνει μετανάστες και αντιφασίστες.
Ο Αδωνις έσκουξε, ο Λεβέντης μίλησε για ψυχασθένεια και «ανώμαλα πράματα» και ο Κυριάκος μάς μίλησε για τις σχέσεις του με τους εξωγήινους.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε αναλυτικά για τη στάση των ΑΝ.ΕΛΛ., του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, καθώς και κάποιων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Για το πώς η ομοφοβία διαπερνά οριζόντια τον πολιτικό χάρτη (με διαφορετικά ποσοστά σίγουρα) και εκφράζεται με τη μορφή ληγμένων αντιλήψεων, ακατέργαστου σκοταδιού ή ως ευκαιριακή υποκριτική θυσία στο υπερβατικό «κοινό αίσθημα» και τη μικροπολιτική. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα του άρθρου.
Θέμα είναι η συγκεκριμένη ποιότητα των επιχειρημάτων. Πιο συγκεκριμένα -και προσπαθώντας με πραγματική δυσκολία να προσπεράσουμε την καφρίλα και τον σκοταδισμό- η επίκληση του φυσιολογικού ως ακλόνητου επιχειρήματος ενός αυτονόητου ορθού που δεν δέχεται καν να επιχειρηματολογήσει.
Επιλέγω ως δείγμα εξέτασης την ανάρτηση ενός βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας (κάποιου φυσιολογικότατου Στέργιου Γιαννάκη από την Πρέβεζα): «Αν αυτές οι καταστάσεις ήταν φυσιολογικές, τότε ο Θεός δεν θα δημιουργούσε (όπως μαθαίναμε στο σχολείο) τον Αδάμ και την Εύα... αλλά τον Αδάμ και τον… Γιώργο!»
Ας σταθούμε για λίγο και ας θαυμάσουμε το πανέξυπνο παιχνίδι του βουλευτή με τις τρεις τελείες και τα θαυμαστικά, την αναλυτική ικανότητα και την πανέξυπνη και κυρίως πρωτότυπη ιδέα να αντικαταστήσει την Εύα με τον… Γιώργο.
Ας αναγουλιάσουμε και ας συνεχίσουμε. Είναι εντυπωσιακό το πως η επίκληση στη φύση και ταυτόχρονα στη μεταφυσική βεβαιότητα μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση, αν και εξ ορισμού είναι αντιφατικές. Πως για την επίρρωση μιας βεβαιότητας χρησιμοποιείται ένα αβέβαιο σχήμα, πως για να ειπωθεί το αυτονόητο χρησιμοποιείται κάτι μη νοητό.
Το επιχείρημα είναι ενδεικτικό και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Ακόμα και η Εκκλησία διά των εκπροσώπων της έκανε λόγο για «κοινή λογική», βιολογία και φυσιολογικότητα.
Στην πραγματικότητα η ταυτόχρονη επίκληση του φυσικού και του μεταφυσικού -και μάλιστα με τρόπο που να ταυτίζονται- δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργη.
Και οι δύο λέξεις βρίσκονται στη θέση της λέξης «βεβαιότητα» σε ένα απολύτως συντηρητικό περιβάλλον, όπου κάθε τι πρέπει και οφείλει να παραμείνει σταθερό.
Μια κανονικότητα φυσιολογική και μεταφυσική ταυτόχρονα που αντλεί την ιερότητά της από τον εξορκισμό των αβεβαιοτήτων μας, από τη λειτουργία της ως τεκμηρίου της δικής μας ακλόνητης ορθότητας.
Μια κανονικότητα που δήθεν επιβεβαιώνει την κανονικότητά μας. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει μισαλλοδοξία και ρατσισμό που μεταφράζονται συχνά σε ανθρώπινα θύματα, καθημερινή κακοποίηση και περιθωριοποίηση.
Η φυσιολογικότητα περιγράφει με όρους πίστης την επιθυμία μας κάθε βεβαιότητα να παραμείνει ως έχει. Χωρίς να εξετάζουμε ποτέ από πού προέρχεται και από πού αντλεί την ορθότητά της αυτή η βεβαιότητα.
Και ενώ το επιχείρημα κυνηγάει την ουρά του, καταλήγουμε στον φαύλο κύκλο πως κάτι είναι ορθό επειδή είναι φυσιολογικό και κάτι είναι φυσιολογικό επειδή είναι ορθό. Ή πιο σωστά στο ότι κάτι είναι ορθό απλούστατα επειδή είναι ορθό.
Η φύση και ακόμη περισσότερο η σχέση της φύση και του ανθρώπινου πολιτισμού ή της κοινωνίας (οι αντιφάσεις, οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις) δεν υπήρξαν ποτέ το θέμα μας.
Αυτό που είχε σημασία είναι να δημιουργηθεί ένα επιχείρημα που ακριβώς επειδή δεν επιχειρηματολογεί είναι και αδύνατον να αντικρουστεί.
Ο εξωγήινος του Κυριάκου Μητσοτάκη υπήρξε το highlight της συζήτησης.
Μια ρητορική αστοχία, μια ρατσιστική ομοφοβική γκάφα, μια προφορική κακογουστιά ήπιου μίσους.
Μια άβολη στιγμή ενός αρχηγού κόμματος που στέκει αναποφάσιστος ανάμεσα στις απόψεις του (όπως αυτός τις είχε διαφημίσει στο παρελθόν) και στον φόβο του μήπως το κόμμα του αποστατήσει.
Ταυτόχρονα όμως περιγράφει τη μεγάλη (σχεδόν εξωγήινη) απόσταση ανάμεσα στον συντηρητισμό και στις ανάγκες και απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και των ανθρώπων που την αποτελούν.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου