Το φύλο εργασίας του Αρτέμη Σώρρα

Απ' όλους τους πολιτικούς γρίφους που προέκυψαν μέσα από τη διελκυστίνδα της κρίσης, αυτός του Αρτέμη Σώρρα και των συνελλήνων οπαδών του είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες. Ακριβώς γιατί κάποιος θα περίμενε πως το μέγεθος του απόλυτου παραλογισμού, της αρλουμπολογίας και της «ό,τι να 'ναι» αφήγησης θα ήταν αντιστρόφως ανάλογο της διάδοσής του. Οπως όμως όλοι ξέρουμε, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Οι παρακάτω σκέψεις δεν λειτουργούν ως ερμηνευτικό εργαλείο της διάδοσης των απόψεων και της δικτύωσης της οργάνωσης, όσο ως μια περιγραφή που προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει διάφορα εξωτερικά χαρακτηριστικά του λόγου, του κομπογιαννιτισμού και της ταυτότητας της συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης.
Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν λόγο που δανείζεται περιεχόμενο από τη μορφή του. Ακριβώς επειδή το περιεχόμενο του λόγου δεν σηματοδοτεί καμία νοηματοδότηση –με τον ηγέτη να είναι έτοιμος να υποσχεθεί κάθε υπόσχεση, όσο ανερμάτιστη, όσο ακραία και αν είναι αυτή– ο λόγος αποκτά νόημα μόνο από τον τρόπο της τοποθέτησής του: ειπωμένος με αυτοπεποίθηση, με ορμή και με απόλυτη βεβαιότητα αποτελεί ένα είδος λόγου που ζητά να δημιουργήσει μάζα πάνω στο ελάχιστο.
Πάνω στην έντασή του, πάνω στον βαθμό μηδέν της ομιλίας και του επιχειρήματος, πάνω στον γρυλισμό ενός άνευ όρων δικαίου του αδικημένου (λαού, οφειλέτη, Ελληνα, βάλτε εδώ ό,τι θέλετε).
Ο λόγος του Αρτέμη Σώρρα –και οποιουδήποτε αντίστοιχου– αποτελείται περισσότερο από σώμα παρά από λέξεις. Από μια ρώμη –όχι του σώματος, όσο της στάσης του σώματος– από ένα ύφος κουτσαβάκικης διατύπωσης και γνώσης που αποκτά όποιος (δήθεν) έχει κάθε μορφή δύναμης και δεν διστάζει να την επιδείξει.
Είναι όλα τα «εγώ θα σου πω», τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και «κάτσε να μαθαίνεις» που μολύνουν την ακοή μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας συμπυκνωμένα σε λεκτικούς μυς έτοιμους για κεφαλοκλείδωμα.
Ολος ο σεξισμός που συναντήσαμε σε κάποιο ταξί, όλη η αγριότητα του νεοπλουτισμού και της επίδειξης, όλα τα ενσαρκωμένα στερεότυπα τρόπων και πράξεων μιας ημιάγριας ζωής.
Ολα τα «ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αλλά εμένα ο γιος μου...», τα «τη βίασαν γιατί προκαλούσε με το ντύσιμό της» και τα «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..».
Η μετάφραση της πολιτικής σε απλά σημεία όπως χρήμα, εντιμότητα, καταγωγή ακόμη και ο νέος ρόλος του φυγά-λαϊκού ήρωα συγκλίνει ακριβώς στην κωδικοποίηση αυτού του τίποτα σε μορφή μυών.
Ακόμα και αν δεν αναφέρεται σε αυτό η πολιτική τύπου Σώρρα είναι μια πολιτική φύλου. Είναι η προβολή της αρσενικής ταυτότητας όπως τη φαντασιώνεται ο αρσενικός που επιθυμεί η προβολή αυτής της αρσενικότητας να είναι ταυτόχρονα επίδειξη και απόδειξή της.
Ο αρχαϊκός τρόπος αντίληψης του κόσμου όπου κάθε τι επιστρέφει στα στοιχειώδη στοιχεία (όπως αυτός τα ορίζει). Είναι το επιχείρημα ως διεκδίκηση ανεξάρτητη του επιχειρήματος. Η άποψη ως επιβολή της άποψης.
Το ύφος όπως δικαιολογείται από το ίδιο το ύφος στην αυτάρκειά και στη θρασύτητά του. Είναι η κραυγή της αφέλειας ειπωμένη ως επιστροφή της απλότητας.
Το φύλο εργασίας του Αρτέμη Σώρρα είναι το αρσενικό. Οχι όμως ως ένα φύλο αντίστοιχο π.χ. του θηλυκού, αλλά ως επιθυμία εξάλειψης όλων των άλλων φύλων και ταυτοτήτων.
Είναι το φύλο του αυτονόητα ισχυρού, περιφερόμενο στους δρόμους, τα καφενεία και τα πανηγύρια. Το φύλο που θα επιβληθεί στις γυναίκες, στους ομοφυλόφιλους, στους μετανάστες, στους ξένους, στους ανάπηρους, στους αριστερόχειρες και σε οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα επιθυμήσει.
Το φύλο εργασίας του Αρτέμη Σώρρα είναι η ισχύς χωρίς αποδείξεις στην αχαλίνωτη στυτική της επίδειξη. Είναι ο βιασμός της λογικής που επιθυμεί να γίνει βιασμός της πολιτικής και της κοινωνίας. Γιατί πιστεύει ότι μπορεί. Ακόμα και αν υστερεί σε φασισμό από τον αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής (σε επίπεδο πρακτικής και επίπεδο αναφοράς), δεν απέχει σχεδόν καθόλου από αυτή.
Μόνο που αυτή τη φορά το μαχαίρι το κρατάει ένας κλόουν. Πρώτα σε παραξενεύει η όψη και μετά σε τρομάζει ο σκοπός του. Τα δύο όμως αποτελέσματα κάποια στιγμή θα συναντηθούν.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)