Η ανταλλαγή

Μέσα μας συντελείται χωρίς παύση μια ανεπαίσθητη ανταλλαγή. Περπατά στις μύτες των ποδιών της να μη τρίξει το μέσα πάτωμα, να μην την πάρουμε χαμπάρι.
Σαν μαύρο εμπόριο συντελεσμένο στα κρυφά στην πίσω αυλή. Εμπόριο με τον ίδιο τον εαυτό του, νόμισμα και προϊόν.
Κάθε φορά θέτουμε σε κίνδυνο την όλη ισορροπία για χάρη μιας επιβεβαίωσης.
Ανταλλάσσουμε αυτό που είμαστε για να μας δοθεί ξανά, την ίδια στιγμή, αμεταχείριστο, και πάλι αυτό που είμαστε.
Ετσι διακινδυνεύουμε, ανάμεσα σε δύο ζεύγη χεριών όπου ακριβώς την ίδια στιγμή δίνουν και παίρνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό που μας συντελεί.
Κι έτσι συντελείται ένας μόνιμος μετεωρισμός. Ενας μετεωρισμός ακίνητος που δεν πρέπει να ταυτίζεται με την ακινησία.
Ανάμεσα στην πτώση και την ανάληψη στέκει το βήμα στο σκοινί.
Μια ανάσα αρκεί για να το κόψει. Αλλά αυτό επιμένει να αντέχει. Βήματα, σώματα, επιθυμίες και ματαιώσεις.
Ανάμεσα στην πτώση και την ανάληψη εκκρεμούμε. Πάντοτε σταθεροί, πάντοτε συνεπείς στην ισορροπία της ζυγαριάς.
Και κάθε τι που πέφτει, την ίδια στιγμή επιβεβαιώνει τη σημασία του βάρους του, την τιμή και το μέγεθός του.
Ετσι η ζυγαριά μένει και πάλι σταθερή. Ανάμεσα στην πτώση και την ανάληψη το σώμα του μετεωριζόμενου στέκει ως μονάδα μέτρησης του βάθους και του ύψους.
Και για να παραμείνει σταθερό οφείλει να αποδεχτεί τα δύο ενδεχόμενα ταυτόχρονα, να ενσωματώσει στην κίνησή του και τις δύο ενδεχόμενες κινήσεις.
Και η μορφή μας από άμμο και αέρα γεννιέται και ξεσπά κάθε φορά απάνω στη μορφή μας. Σαν κύμα που χτυπά με δύναμη έναν βράχο από νερό.
Οι περαστικοί βλέπουν να μην αλλάζει τίποτα και όμως κάνουν λάθος.
Είναι πολλές, τόσες πολλές οι όμοιες μορφές που εξαφανίζονται ώστε να παραμείνει σταθερή η μορφή μας.
Γιατί στην περίπτωσή μας η κίνηση της ρόδας είναι ταυτόχρονα και ο ίδιος ο άξονάς της.
Η κίνηση που τη σπρώχνει είναι ταυτόχρονα η κίνηση που συντηρεί τη μορφή της.
Ετσι γεννιέται ξανά και ξανά μέσα στο ίδιο μας το εγώ το εγώ μας, αναδύεται καινούριο και όμοιο αυτό που ήταν πριν στη θέση του.
Λίγο πολύ η διαδικασία θυμίζει τον άνθρωπο που στέκει ξαπλωμένος σε μια αιώρα. Η μία άκρη της αιώρας είναι δεμένη σε ένα δέντρο.
Το χέρι του ξαπλωμένου ανθρώπου κρατάει το άλλο άκρο της αιώρας. Το γεγονός είναι αδύνατο να συντελεστεί.
Αλλά μιλούμε γι' αυτό ακριβώς επειδή έχει ήδη συντελεστεί.
Και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε και διατυπώνουμε την αδυνατότητά του.
Και έτσι ανταλλάσσουμε, συνεχώς ανταλλάσσουμε, προσπαθώντας κάθε φορά να αποδώσουμε το ίδιο άθροισμα.
Τεμάχια τον χώρο για να μας δοθεί ο χρόνος, αγκαλιές τον χρόνο για να μας δοθεί η στιγμή.
Απέραντες εκτάσεις παρελθόντος για μια ανάσα από παρόν. Τσαμπιά το Πριν για μια υποψία χυμού από Μετά.
Γιατί για να υπάρξει αυτό το ακαριαίο Τώρα οφείλουμε να είμαστε το κόστος και η πληρωμή του, ο έμπορος και ο καταναλωτής, η απόσταση και η διάνυσή της.
Και λέει ο ποιητής: «Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο».
Και είναι πολλοί αυτοί που θα σας πουν πως καμία ανταλλαγή δεν υφίσταται, καμία κίνηση δεν συμβαίνει.
Πως κάτι παραμένει σταθερό, απλά επιβεβαιώνοντας την απουσία της κίνησής του και όχι αθροίζοντας τις άπειρες κινήσεις που ανταλλάσσοντας και αλληλοεξουδετερώνοντας η μια την άλλη φέρνουν τελικά την ακινησία.
Μα μην τους ακούτε. Αυτοί δεν ένιωσαν ποτέ.
Κυρίως την ανταλλαγή της πτώσης και της ανάληψης προκειμένου να τεντωθεί το σκοινί, τη μέθη εκείνη από τον μετεωρισμό στο χείλος του μέσα γκρεμού.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)