Ο ήχος της πόλης

The dark descends through

the promised land

Down kingdom come and the acid ban

I'm Babylon burned inside out

Nothing to kill it

I hit the city

In Marianne I dug a hole

And watched her trip on my hollow soul

And in the end of that crawled,

was my skin

I couldn't kill it

I hit the city

I hit the city

Ghost arrives at its bitter end

To the promised land and the

dark descends

I'm Babylon, burned inside out

Nothing to kill it

I hit the city

(MARK LANEGAN, HIT THE CITY)

Λίγοι σε αυτή την πόλη περπατούν· οι περισσότεροι απλά διαβαίνουν. Και η πόλη δεν είναι τίποτ' άλλο παρά εκείνο το ανάμεσα, η παρένθεση της διαδρομής ανάμεσα στις κύριες προτάσεις των λειτουργιών της. Μα είναι ο ήχος που σε ακολουθεί, ακόμη και τις στιγμές τις πιο μονωμένες, τις κρυφές, αυτές πίσω από τους τοίχους. Ενας κόμπος ετερόκλητων ήχων, διαφορετικών εντάσεων και διαφορετικών επιταγών. Ολοι οι ήχοι που είναι ο ήχος, βιαστική ακτινογραφία της στιγμής που αποτυπώνει με τις παλάμες του ο χρόνος.

Σε όποιο σημείο και να βρεθείς ο ήχος της πόλης φτιάχνει την τοιχογραφία των αντικειμένων που την αποτελούν: κέρματα, τακούνια, εξατμίσεις, πόρτες που κλείνουν, ξεχασμένα παντζούρια που παίζει μαζί τους εμμονικά ο αέρας, κρουστοί σκουπιδοτενεκέδες ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους, λάστιχα σε κάποια μακρινή, μόνιμη άσφαλτο. Γαβγίσματα εσώκλειστων σκυλιών και ουρλιαχτά ερεθισμένων γατιών. Και κυρίως οι φωνές, ατελείωτες φωνές που αντίθετα από τη συμπεριφορά του ήχου και την τάση του προς τον ενικό, αυτές δεν γίνονται ποτέ Φωνή. Φωνές αγνώστων, γειτόνων και περαστικών, φωνές συνάντησης και αποχωρισμού, φωνές συνδιαλλαγών, τρελών που μονολογούν, εξαντλημένων που επαιτούν, φωνές-κονσέρβες ραδιοφώνων, υπολογιστών και τηλεοράσεων ερχόμενες από κάποιο άγνωστο, μισάνοιχτο πέρα. Φωνές που πήζουν σαν πληγές στην ακοή μέσα στα δευτερόλεπτα του ήχου.

Η πόλη αυτή είναι αδιάβροχη στη σιωπή. Οσο και αν στάζει, ποτέ δεν περνά το πλαστικό της ύφασμα. Kάτω από κουκούλες, ομπρέλες και υπόστεγα ο ήχος πάλλει στεγνός από σιωπή. Ακόμα και στα απόμερα σημεία που βρίσκεις τη σιωπή -σε απότομα υψώματα, μονωμένα πάρκα, υπερυψωμένα διαμερίσματα- η ξαφνική αντίθεση την κάνει τόσο εκκωφαντική που η ανάμνηση του ήχου της πόλης ηχεί γάργαρα όπως και πριν. Και μέσα στην παύση έχεις την ευκαιρία να νιώσεις την ένταση των ασυναίσθητων ήχων της πόλης. Τους μικρούς ήχους των εντέρων και των σπλάχνων της, τον ήχο του δέρματός της που ξεφλουδίζει, τον ήχο της βλεφαρίδας της που πέφτει με πάταγο στα πατώματα. Οπου και αν κυκλοφορείς, ο ήχος κυκλοφορεί μέσα σου και συ κυκλοφορείς τον ήχο της πόλης σαν ρίγη.

Ο ήχος δεν φεύγει ποτέ από μέσα σου, όπως εσύ δεν φεύγεις ποτέ από αυτή την πόλη. Εγκατεστημένη μέσα σου σε κατοικεί. Η καβαφική κυριολεξία τού «η πόλις θα σε ακολουθεί» ισχύει ακέραια. Ο μόνος τρόπος να την αποχωριστείς είναι αυτή η παύση που σου προσφέρουν οι δρόμοι της. Οταν η μέσα κατοίκηση περνά στο βλέμμα και αδρανοποιείται. Τότε οι μέσα, οι δικοί σου κάτοικοι, γίνονται εσωτερικοί μετανάστες, περνάνε στην όψη και σταματούν να μουρμουρίζουν. Γίνεσαι το ηχείο της πόλης, με μόνο ακροατή εσένα τον ίδιο. Είναι τότε που φέρνεις τα ακουστικά στα αυτιά σου ζητώντας να επενδύσεις την ακοή με νέο ήχο. Να αποσυνδέσεις την εικόνα από τη φωνή της -και έτσι ξεκλείδωτος από ακολουθίες και από συνδέσεις να περπατήσεις μες στη μουσική.

Γιατί η ζωντανή πόλη είναι η συνθήκη της ήττας της, οι δρόμοι περπατούν αυτό που τους καταργεί και ο ήχος τραγουδά αυτό που τον μεταφέρει στη σιωπή. Ενώ περπατάς, η μουσική στα ακουστικά σου δυναμώνει, η βραχνή φωνή του Mark Lanegan μετά τις τόσες επαναλήψεις είναι και αυτή πια τοπίο της πόλης σου: I'm Babylon burned inside out/ Nothing to kill it/ I hit the city.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)