Νιώθεις συχνά αμηχανία όταν πρέπει να επιχειρηματολογήσεις για κάτι αυτονόητο. Γιατί μόνο ως αυτονόητο μπορεί να περιγραφεί τόσο το αίτημα του Ρωμανού, όσο και το επείγον της κατάστασής του. Η αμηχανία αυτή όμως μεταμορφώνεται, όταν μπροστά της στηθεί ένα άλλο αυτονόητο. Μιλώ φυσικά για την επίδειξη σκληρότητας και αναλγησίας από την μεριά της κυβέρνησης, για τις ακροδεξιές εξυπνάδες του υπουργού Αθανασίου («να γυρίσει πρώτα ο υπουργός παιδείας από την Κίνα και μετά βλέπουμε»), για την προπαγανδιστική αθλιότητα των μέσων ενημέρωσης που ψαλιδίζουν δηλώσεις, μοντάρουν γεγονότα και εστιάζουν σε ό, τι κρίνουν χρήσιμο ώστε να σχηματιστεί το τρεκλίζον επιχείρημά τους . Είναι και αυτή μια στάση που εδώ και αρκετά χρόνια μάθαμε να τη βιώνουμε ως αναμενόμενη και αυτονόητη. Μα στις δεδομένες συνθήκες, με τις μέρες να φυλλομετρούν το σκοτάδι, το χρόνο να κυλά όλο και πιο απότομα προς το στέρεμά του, με έναν άνθρωπο να μετρά τις ώρες του μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα της αδιαφορίας, το μόνο που μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτών των δύο αυτονόητων είναι η οργή.
Το πανηγύρι μίσους
Είναι πολλά ακόμη που συμβάλουν στη δημιουργία αυτού του συμπαγούς συναισθήματος. Ταυτόχρονα με την έκταση της αλληλεγγύης προς τον Νίκο Ρωμανό, την έμπρακτη και πολύμορφη, που μέρα την μέρα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, στήθηκε και ένα πανηγύρι μίσους. Πέρα από τα δελτία των 8 και τις διάφορες υπουργικές δηλώσεις, ένας αρκετά μεγάλος αριθμός άρθρων στα κυρίαρχα μέσα σέρνει το χορό: Ας ξεκινήσουμε από τη δήλωση μετανοίας που απαίτησε ο Ανδρέας Πετρουλάκης στο Protagon («Μολονότι αθωώθηκε για την κατηγορία της τρομοκρατίας, η απολογία του ήταν απολογία επαναστάτη. Αν του δοθεί η ευκαιρία θα προκαλέσει τραύματα σε αυτόν τον κόσμο που μισεί; Ή είναι έτοιμος για μία έντιμη συμφωνία;»), ας κάνουμε μια μικρή στάση στα ιντερνετικά σχόλια του Γρηγόρη Ψαριανού όπου σε ένα παραλήρημα κρετινισμού ο Ρωμανός ταυτίζεται με τον ισοβίτη δολοφόνο, τον Κασιδιάρη, τον κάθε φασίστα εγκληματία, σίριαλ κίλερ και τον «τύπο που γαμούσε τα παιδιά του στην υπόγα που τα ‘χε δεμένα». Και στη συνέχεια ας εισπνεύσουμε τον καθαρό αέρα του μισανθρωπισμού στο άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή όπου θα μας φανερωθεί όλη η αλήθεια για τους απεργούς πείνας («κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια απεργία πείνας (και δικαιολογημένα, επειδή μέχρι στιγμής δεν βρέθηκε κανείς να είναι τόσο κορόιδο ώστε να κάνει αληθινή απεργία πείνας)».
Αυτά ως ελάχιστο απάνθισμα λόγου για τις στιγμές που πιάνει πουρί η ψυχή του ανθρώπου, αυτά μαζί με τα χιλιάδες ανώνυμα υβριστικά σχόλια κάτω από άρθρα και αναρτήσεις που ξεχνούν να επιχειρηματολογήσουν και αναπαράγουν την γελοιότητα περί επαναστατών των βορείων προαστίων, μιας κακομαθημένης γενιάς και επαγγελματιών αλληλέγγυων. Αυτά μαζί με την αδιαφορία των τεχνικά επιδέξιων hipster που μπορούν να επιβεβαιώσουν την ευαισθησία τους σε ένα σωρό σάιτ, εφαρμογές και selfie αλλά στέκουν κοινωνικά ανάπηροι, αναλυτικά ανίκανοι και συναισθηματικά ανάλγητοι μπροστά στο πιο αυτονόητο αίτημα και τον πιο έκτακτο κίνδυνο, μακάριοι να σχολιάζουν σχόλια στις οθόνες του πιο αιχμηρού κενού.
Η απενεχοποίηση του κυνισμού
Αυτό που διακυβεύεται μέρα με την μέρα από την αρχή της κρίσης -και τελευταία σε όλο και μεγαλύτερη επιτάχυνση- είναι η απενοχοποίηση του κυνισμού. Η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο θάνατος έχουν γίνει αποδεκτά κομμάτια της κάθε μέρας, ειπωμένα ως στατιστικές από τα στόματα πολιτικών και δημοσιογράφων. Η καλλιέργεια της αδιαφορίας και της απαξίωσης ατροφούν τα κοινωνικά συναισθήματα των ελευθεριών και της δικαιοσύνης . Και κάπου στο σημείο αυτό ακόμη και τα προσχήματα θα περιγραφούν ως αχρείαστα από την μεριά της εξουσίας. Και όπως μας μαθαίνει και η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού το τέλος των προσχημάτων δεν απέχει και πολύ από την εξάχνωση των δικαιωμάτων.
Δεν είμαι σίγουρος πώς μπορεί να εκφραστεί γραπτά η αλληλεγγύη ή πως ακριβώς συλλαβίζεται η οργή μέσα από τα αποχαυνωμένα μας πληκτρολόγια. Πολύ περισσότερο δεν είμαι σίγουρος για το τι μπορεί να προσφέρει το μελάνι ενός άρθρου σε μια υπόθεση που γράφεται με αίμα. Ίσως , ένα από τα λίγα που μπορώ να καταθέσω είναι η παράφραση δυο στίχων του Ντύλαν Τόμας που μου έχουν σφηνώσει ανεπανόρθωτα στο μυαλό αυτές τις μέρες. Στην αρχή νόμιζα πως απευθύνονται στο Νίκο Ρωμανό ως συμπαράσταση στην πράξη και τη διεκδίκησή του. Τελικά καταλαβαίνω πως μάλλον απευθύνονται σε όλους μας:
Μην πηγαίνεις ήσυχα μέσα σε αυτή τη νύχτα
Αλλά με οργή, με λύσσα για τον θάνατο του φωτός
(Στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου