Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Αντώνη Σαμαρά

‘’Πετώντας, πέφτοντας, στεφανωμένα σκόνη, τὰ μικρὰ πλάσματα.
Τὰ μικρὰ πλάσματα τσιρίζουν ἀχαμνὰ μέσα στὴ σκόνη, μέσα στὴ νύχτα,
Ὢ μάνα
Τί νὰ φωνάξω;
Ἀπαιτοῦμεν μίαν ἐπιτροπήν, μίαν ἀντιπροσωπευτικὴν ἐπιτροπήν, μίαν ἐπιτροπὴν ἐλέγχου
ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ! ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ! ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ!’’
(Τ. Σ. Έλιοτ, Δυσκολίες πολιτευόμενου, μετφρ. Γιώργος Σεφέρης)

Τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ, όπως προέβλεψαν όλα τα ημερολόγια, όπως το ευχήθηκαν όλοι οι πωλητές θετικής ενέργειας, όπως το φοβήθηκαν όλες οι γαλοπούλες. Είναι η εποχή της ανιδιοτελούς αγάπης, της άνευ όρων προσφοράς, του δώρου και της συμβουλής. Μα ας μην είμαστε σφιχτοχέρηδες και φειδωλοί στην ημερολογιακή μας κατάνυξη. Άλλωστε ο θεός της Ελλάδος τιμωρεί τους φιλάργυρους (όπως αποδείχτηκε τόσες φορές π.χ. από τις ελληνικές τράπεζες και την αντιμετώπισή τους από το κράτος, από τις διάφορες τροπολογίες, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κτλ). Νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να αποδείξουμε την μεγαλοθυμία μας, κατασκευάζοντας ένα δώρο για τον μεγάλο τιμονιέρη της χώρας, τον αστρολάβο των ημερών μας, τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, σύμβολο κατανόησης και καλών προθέσεων, για τον άνθρωπο που κυνηγήθηκε από την κριτική, την απαξίωση, την λογική, ακόμη περισσότερο απ ότι ο Μπαγκς Μπάνι από τον Έλμερ Φαντ.

Ας είναι ένα δέντρο έστω χωρίς ρίζες (αυτά μετανάστευσαν με τους Μπαλτάκους σε άλλους κήπους και τώρα ποιος κηπουρός θα φροντίσει το ακροδεξιό μας ρίζωμα;). Ένα δέντρο πλαστικό όπως το ορίζει η κουλτούρα μας, αχανές στο ύψος όπως το ορίζει η ματαιοδοξία μας. Ας δυναμώσουμε λοιπόν τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια μας για να καλύψουμε τους παλμούς των απεργών πείνας και ας αρχίσουμε το στόλισμα:

Ας απλώσουμε αρχικά στη βάση τα πράγματα που άφησαν οι Σύροι πρόσφυγες μετά την προσαγωγή τους από τα ΜΑΤ για να έχουμε στέρεες ηθικές αρχές. Ας απλώσουμε γύρω λίγο χώμα από το Ελληνικό (αν μας το επιτρέψουν αυτοί που το αγόρασαν κοψοχρονιά). Ας φτιάξουμε μια φάτνη να στεγάσουμε τον μικρό Χριστούλη. Ας την κατασκευάσουμε σε σχήμα κοντέινερ στρατοπέδου συγκέντρωσης και ας βάλουμε τα ΜΑΤ να τη φυλούν. Δίπλα της ας μπούνε οι τρεις μάγοι: ο Μάκης-Μαυρουδής Βορίδης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και Σπυρίδων Άδωνις Γεωργιάδης που ακολούθησαν μέχρις εδώ το αστέρι της Νέας Δημοκρατίας (αυτό μάλλον είναι η Σοφία Βούλτεψη). Ας μαζέψουμε τα δώρα που φέρνουν από τα βάθη του χρόνου: τόνους ακροδεξιών βιβλίων, καλοακονισμένα τσεκούρια, άρθρα στολισμένα με περισπωμένες ομοφοβίας, οξείες σεξισμού, δασείες ρατσισμού και εθνικισμού (αχ όμορφη γραμματική του μίσους).
Πλέον είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε τον στολισμό: ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό. Λίγα στικάκια τα οποία θα συμβολίζουν τη λίστα Λαγκάρντ, πιο δίπλα ένα μονόκλ σύμβολο της αριστοκρατικότητας και της σοβαρότητας με την οποία έγιναν οι διαπραγματεύσεις για την οικονομία της χώρας. Λίγο πεπερόνι για να θυμηθούμε την πιτσαρία εκείνη που έσκισε, λίγα άδεια δοχεία δακρυγόνων για να θυμόμαστε τις όμορφες μέρες μας στους δρόμους της Αθήνας. Λίγους λούτρινους κενταύρους, λίγα αντίτυπα από το ‘’Φωτιά και τσεκούρι’’ του Αβέρωφ για να θυμόμαστε πάντα τον αγώνα ενάντια στους ληστοσυμμορίτες. Ας πασπαλίσουμε με λίγα μάγκικα ελληνικά γυμνασιάρχη, λίγες κομμένες και ραμμένες παραφράσεις Ελύτη, λίγες εμετικές μαντινάδες Σμαραγδή.
[στο σημείο αυτό τα παιδιά χτυπούν για τα κάλαντα. Ας τους ανοίξουμε την πόρτα, εκτός βέβαια αν είναι θρασίμια που δεν έχουν αγωγή από την οικογένειά τους. Στην περίπτωση αυτή ας στείλουμε μια ομάδα (Πηνελόπης) ΔΕΛΤΑ  να τα σαπίσει στο ξύλο]. 
Ας απλώσουμε μερικές γιρλάντες γουάι φάι στα κλαδιά. Το δέντρο θέλουμε να γυαλίζει πιο έντονα και από τα μαλλιά του Ρένου Χαραλαμπίδη. Ας βουτήξουμε όμως ένα κλαδί στο πετρέλαιο, να θυμόμαστε έτσι τον επιχειρηματία της χρονιάς κύριο Μελισσανίδη και τις διάφορες διευκολύνσεις.  
Ας βάλουμε τέλος στην κορυφή αντί για αστέρι, το σύμβολο της ΝΕΡΙΤ (ή της ΥΕΝΕΔ αν είστε λάτρης του ρετρό). Να λάμπει πιο έντονα και από φοίνικα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Και ας ευχηθούμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι μπροστά στο δέντρο του πρωθυπουργού: ‘’Merry Crisis and a Happy New Fear!’’

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)