Quelle «Decadence»!

«Το Club Decadence επιστρέφει. Χωρίς τίτλους, όπως ιστορικό ή θρυλικό. Με ανασηκωμένα πουκάμισα ως ένα νέο κλαμπάκι, μπαράκι ή μπαρόκλαμπο (…)
Η πρώτη μας κίνηση είναι η επανακυκλοφορία των Decadence Times -ίσως και στα περίπτερα- με νέα διάθεση και πλάνα και η δημιουργία ιντερνετικού ραδιοσταθμού -που ήταν άλλωστε βασικός μας στόχος από το …1990!
Το De μαζί με τις πρώτες βραδιές ποίησης- σκηνοθετημένες από τον Στέλιο Λύτρα- για τον Μίλτο Σαχτούρη, Κική Δημουλά κ.α. εγκαινίασε το πρώτο -πρωτοποριακό για την εποχή του- bar theater, όπως και την Γκαλερί Decadence- βασικά για νέους καλλιτέχνες.
Η μουσική σκηνή του έκανε ελάχιστα live -σε κατανυκτική ατμόσφαιρα για νέα σχήματα, όπως οι Bocobolech, οι Ίρις, οι Gad, oι Mary and the Boy κ.α. ή το ελληνικό σχήμα των Mecano με τον Dirk Polak.
Δεν θα μιλήσουμε για το Cine Decadence, το πιο μικρό σινεμά του κόσμου- με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα προβολών -με …ψαρόσουπα! (…)
Όσοι θέλετε να συμμετέχετε στη νέα -εξ αρχής- πορεία, καταταγείτε. Δηλώστε συμμετοχή και προτάσεις στο decaclub@gmail.com
Aποκλείονται οι ξενέρωτοι, οι κρυόκωλοι, οι δήθεν, οι «καθώς πρέπει» και πάνω από όλα ο προαιώνιος εχθρός μας. Οι Φιρφιρίκοι!
Δεν ήρθαμε να ενώσουμε τον λαό, αλλά να τον διχάσουμε, χτυπώντας ανελέητα τον καθωσπρεπισμό, την παρακμή και τη βλακεία -όταν παίρνει την μορφή τέχνης (…)».
Ο τροπικός του οικείου
Με την ανακοίνωση αυτή μάθαμε -μέσω Facebook- πως το Decadence επιστρέφει κάπου εκεί στο Στρέφη, στη γωνία Βουλγαροκτόνου και Πουλχερίας, κάπου στο σβέρκο του λόφου. Χτισμένο λοξά στην ανηφόρα, κέντρο και ταυτόχρονα απόκεντρο, διατηρώντας τη συνομιλία του με την υπόλοιπη περιοχή, συντηρώντας ταυτόχρονα την απόστασή του απ όλα τα άλλα μαγαζιά. Έτσι φύτρωσε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 το κλαμπ, για να μεταμορφωθεί ξανά και ξανά στο ίδιο κλαμπ, να αλλάξει μορφές για να παραμείνει σταθερό. Ο χώρος ήταν το παλιό σπίτι του χουντικού αντιβασιλέα Ζωιτάκη και πώς σκέφτομαι πόσο ξεχωριστή απόλαυση σου δίνει να μεθάς και να χορεύεις, να φλερτάρεις ή απλά να χάνεις το χρόνο σου φωναχτά μέσα στο σαλόνι ενός πρώην χουντικού αντιβασιλέα.
Μιλώντας για το decadence πρέπει καταρχήν να προσδιορίσεις σε πια περίοδο πήγαινες, μιας και το μαγαζί άλλαξε πολλές φορές χέρια, διανύοντας το χρόνο, όμοιο, αλλά ταυτόχρονα διαφορετικό, ταξιδεύοντας σταθερό σε εμπειρίες θαμώνων, σε ατελείωτες νύχτες, σε μισογεμάτα ποτήρια. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 λοιπόν…
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που μπορεί κάποιος να παραθέσει. Ανεκδοτολογικές μαρτυρίες, θρυλικών μορφών της αθηναϊκής νύχτας, επώνυμους θαμώνες ελληνικής και ξένης κοπής, στοιχεία, τεκμήρια, παραθέματα. Αλλά εδώ δεν είναι αφιέρωμα free-press. Εδώ μιλάμε για εμάς. Για έναν πληθυντικό που συστέγασε τον ενικό του στο συγκεκριμένο μαγαζί, ζητώντας μονίμως να αλλάξει αριθμό. Για μια ηλικία που το είδος της μουσικής που άκουγες ήταν αρκετό για να πιάσεις φιλίες, να κοινωνικοποιηθείς και να ανήκεις. Γιατί πέρα από τη μυθολογία ενός χώρου, πέρα από τις ιστορίες των άλλων για αυτόν, αυτό που τελικά μένει, είναι τι αφήνεις εσύ εκεί (άρα και τι περιμένεις να ξανασυναντήσεις τώρα που ανοίγει). Υπήρξε μια περίοδος που για πολλούς από εμάς το Decadence υπήρξε ο τροπικός του οικείου, η γραμμή αυτή πάνω στο χάρτη που διανύεις για να βρεθείς σε πιο ενήλικους τρόπους. Διασκέδασης, κοινωνικοποίησης, ζωής. Για τη δική μου παρέα ήταν η πρώτη επίσημη έξοδος κάποια στιγμή σε κάποια από τις τελευταίες σχολικές χρονιές. Και μαζί κάποια πρωτοχρονιά, μια-δυο φορές που έφαγες πόρτα γιατί δεν είχες να πληρώσεις, κάποιες φορές που το βρήκες άδειο ή φίσκα, μια άλλη φορά που πέρασες όλη τη βραδιά στα σκαλάκια έξω συζητώντας, η πρώτη επαφή μιας σχέσης, ένα κορίτσι που δεν έμαθες ποτέ πώς το λένε, αλλά θυμάσαι ακόμη την όψη του. Γιατί ένα μέρος πρέπει να είναι ξεχωριστό για να σε κάνει να αισθανθείς ξεχωριστός. Έστω για λίγο.

(στην εφημερίδα Εποχή)