Ο βοηθός σερίφη Rick Grimes ξυπνάει στο νοσοκομείο ύστερα από πολύμηνο κόμμα. Το νοσοκομείο μοιάζει άδειο και οι δρόμοι σιωπηλοί.
Σύντομα ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει πως σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε νεκροζώντανους, σε ζόμπι, σε βαδίζοντες νεκρούς (σύμφωνα με τον τίτλο).
Οι ελάχιστοι επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν με οποιονδήποτε τρόπο, κυνηγημένοι, κρυπτόμενοι, συγκροτώντας μικρές ομάδες.
Οι πόλεις έχουν καταληφθεί, οι αρτηρίες έχουν εγκαταλειφθεί, οι επιζήσαντες είναι ορατοί και εκτεθειμένοι.
Ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει. Ολόκληρη η ζωή σκύβει σε ένα τοπίο ενσαρκωμένου θανάτου και ερήμωσης.
Ο Rick Grimes θα αρχίσει να ψάχνει την οικογένειά του κυνηγημένος μέσα σε ένα ξαφνικό αμετάκλητο παρόν. Θα επισκεφτεί πόλεις και θα πολιορκηθεί από ξενιστές, θα σκοτώσει τους ήδη νεκρούς και θα κρυφτεί από τους ζωντανούς.
Κάθε στιγμή βρισκόμαστε μία μέρα μετά την αποκάλυψη, όπου όλα είναι απότομα και κάθε δεδομένο ξεκινάει από την αρχή.
Τελικά θα συναντήσει τη γυναίκα του και το παιδί του σε έναν πρόχειρο καταυλισμό μαζί με άλλους επιζώντες.
Από τη στιγμή αυτή και μετά αρχίζει ένα ατελείωτο ταξίδι επιβίωσης, ένα αγκομαχητό ύπαρξης σε έναν κόσμο αιχμηρό, όπου σε κάθε στροφή θριαμβεύει η απώλεια.
Οι επιζώντες θα κυνηγηθούν, θα βρουν καταφύγια τα οποία στη συνέχεια θα εγκαταλείψουν, συντρόφους που στη συνέχεια θα χάσουν, θα δημιουργήσουν πρόχειρες δομές που στη συνέχεια θα σπαραχθούν.
Προχωρώντας πάντα μπροστά, προσπαθώντας να βρουν μια συνέχεια που μοιάζει μάταιη και ταυτόχρονα επιβάλλεται ως αυτονόητη.
Η σειρά «The walking dead» βασίζεται στο ομώνυμο κόμικς του Robert Kirkman και του Tony Moore το οποίο εκδίδεται από το 2003 μέχρι και σήμερα.
Και ενώ θα μπορούσε να αποτελεί ακόμη μία παραγωγή με ζόμπι, όπου η γραφική βία και η αποτύπωση του αίματος λειτουργούν πορνογραφικά ως μόνη τέρψη των θεατών, στην πραγματικότητα η σειρά καταφέρνει πολύ περισσότερα.
Ξεκινώντας από τη βίαιη συνθήκη μιας μετα-αποκαλυπτικής αφήγησης, η σειρά καταγράφει τον θάνατο, τον πόνο και την έκθεση με ωμότητα.
Οικοδομεί έτσι αυτή την αίσθηση της μόνιμης απειλής, της συνόρευσης της κανονικότητας με το αποτρόπαιο, της ηρεμίας με τη σφαγή.
Οι νεκροζώντανοι, μέσα από τη μόνιμη παρουσία τους, καταλήγουν να γίνουν στοιχεία του περιβάλλοντος, προσωποποιήσεις της απώλειας με τους όρους που υπάρχει και η δική μας, η καθημερινή απώλεια.
Μια παράμετρος σε μια καθημερινότητα που δεν διαφέρει απλά ως απότομη αλλαγή αλλά συνορεύει με τη δική μας καθημερινότητα ώστε να την αναστοχαστεί, να την κρίνει από την αρχή και να την επαναδιατυπώσει.
Αλλωστε οι αφηγήσεις της δυστοπίας λειτουργούν πάντοτε κριτικά απέναντι στη δική μας πραγματικότητα.
Ως μια σύμβαση που απομονώνει στιγμές και σχέσεις, κρίνει πολιτικές φτάνοντάς τες στο ακραίο τους ενδεχόμενο, περιγράφοντας τον σημερινό πολιτισμό στο σύνολό του παίρνοντας ως δεδομένο την εξαφάνισή του.
Η αποτύπωση των νεκροζώντανων αποτελεί έναν φόρο τιμής στην αισθητική του Τζορτζ Ρομέρο. Με αργή κίνηση που θυμίζει υπνοβάτη, βλέμματα μοχθηρά και απλανή, με μόνο κίνητρο μια άσβεστη πείνα και λουσμένα στην αποσύνθεση.
Οπως όμως ο Ρομέρο χρησιμοποίησε τα ζόμπι ως στοιχεία μιας (απλοϊκής) πολιτικής παραβολής, έτσι και στο «Walking dead» τα ζόμπι θα χρησιμοποιηθούν όχι ως πρωταγωνιστές αλλά ως μέρη μιας ευρύτερης αφήγησης.
Πρωταγωνιστής στη σειρά είναι η ίδια η ανθρώπινη συνθήκη τοποθετημένη στα άκρα της.
Η επιβίωση και ο ανταγωνισμός στο πυρηνικό τους στάδιο, οι όροι με τους οποίους συγκροτούνται οι κοινωνίες (στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεκινώντας από το μηδέν), οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και ομάδων, το σύνολο των εκφάνσεων του ανθρώπινου πολιτισμού.
Δεν βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια κλοουνερί της πληγής, αλλά πολύ περισσότερο σε ένα σεληνιακό τοπίο που κατοικεί μέσα στο δικό μας φόντο, τοποθετώντας τον κίνδυνο και τον θάνατο στον υπερθετικό τους βαθμό, αναδεικνύοντας πτυχές που είναι ήδη παρούσες, κινδύνους με τους οποίους συνομιλούμε και οικείες εκφάνσεις του ανθρώπου σε ένα ανοίκειο περιβάλλον.
Στην υπόθεση πως αυτό θα μπορούσε να είναι το μέλλον του παρόντος μας, πως η αποσύνθεση δεν κατοικεί μόνο στις όψεις των τεράτων και πως τελικά οι βαδίζοντες νεκροί δεν είναι οι νεκροζώντανοι, αλλά εμείς οι ίδιοι.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου