Ο πολιτικός χρόνος
πέρασε πυκνός τους τελευταίους μήνες. Δύσκολα μπορείς να βρεις την κατάλληλη
αυτή απόσταση, την αναγκαία ηρεμία να δεις την μεγάλη εικόνα, να σκεφτείς, να
αναλύσεις σε βάθος. Και όμως οι στιγμές στο ζητούν επιτακτικά. Η σημασία των
ημερών, η διαδοχή των γεγονότων. Ο ίδιος σου ο εαυτός τελικά. Η ανάγκη να
αντιληφθείς το που ήσουν και που βρίσκεσαι τώρα. Μια σειρά από αντικρουόμενα συναισθήματα,
ανατάσεις και πτώσεις, ελπίδες και απογοητεύσεις σε συνεχή διαδοχή. Η σφαίρα
του πολιτικού κάλυψε όλες τις άλλες σφαίρες και τώρα, περπατώντας τον Σεπτέμβρη,
προσπαθείς να ξεπεράσεις την κούραση, την απογοήτευση, όλη αυτή την απαξίωση
που φυτρώνει γύρω σου. Να περάσει και αυτός ο μήνας μπας και καταφέρουμε να
ανακαινίσουμε τον εαυτό μας. Να δούμε που βρισκόμαστε, τι χάσαμε και τι μας
μένει. Μα τα πολιτικά γεγονότα υιοθετούν τη βιασύνη του μικρού παιδιού (ακόμη
και αν η όψη τους μοιάζει ακατανόητα γερασμένη). Και συ για ακόμη μια φορά
σκύβεις και ακούς.
Και ακούς τον λόγο του Βαγέλλα του Μειμαράκη, του Βασιλέα
των ορέων και πρίγκιπα των ωραίων (ωραίος μεγάλε). Ένας λόγος φτιαγμένος από
κεχριμπάρι κομπολογιού και οπλή κενταύρου, ένας λόγος που ξεχνά να προσθέσει
την πολιτική στο λαϊκισμό κάνοντάς τον να περιδιαβαίνει αυτοτελής και
αλλοπρόσαλλος. Λόγος άμεσος (σαν
τραμπουκισμός) και στιβαρός (σαν τραμπούκος). Είναι αυτός ο μικροαστικός λόγος
που στην προσπάθειά του να συναντήσει τη λαϊκότητα καταλήγει να την παραφράζει
σε μια λούμπεν αρχαϊκότητα. Απόηχος μιας αστικής τάξης μπιμπλό, γύψων και
σκαρπινιών. Και δίπλα του ο λόγος του Ηλία Ψινάκη με τις φασίζουσες
χαριτωμενιές, o Γρηγόρης Ψαριανός στις μεθυσμένες τηλεοπτικές του
εμφανίσεις, ο Αχιλλέας Μπέος ως μια μόνιμη Βολιώτικη αναγούλα, η ρητορική του Αδώνιδος, του Νικολόπουλου και του Καμμένου.
Όλες αυτές οι λέξεις, οι φράσεις, οι αφηγήσεις που δεν αποτελούν την
απαξίωση ενός κομματιού του πολιτικού λόγου, δεν αποτελούν καν την απαξίωση του
πολιτικού λόγου στο σύνολό του. Είναι η απαξίωση ως πολιτικός λόγος.
Και παραδίπλα βλέπεις την αριστερά να ενσαρκώνει με την
κατάληξή της την ίδια την απαξίωση. Πρώην συντρόφους να χρησιμοποιούν
εκατέρωθεν τη ρητορική που ακόνισαν για χθεσινούς αντιπάλους, επιχειρήματα σε
κρίση ταυτότητας, ρητορικές που κάποιες φορές δεν διαφέρουν σε τίποτα με αυτές της
παραπάνω παραγράφου, και τελικά ένα υπαρξιακό αδιέξοδο που δεν έχει ακόμη
χαρτογραφηθεί (θα μπορούσαμε να επεκταθούμε πολύ περισσότερο αλλά δεν θα το
κάνουμε, τουλάχιστον σε αυτό το άρθρο). Και πιο δίπλα βλέπεις τη Χρυσή Αυγή να
παραμένει σταθερή, τον ποταμίσιο ποδηλάτη Αμυρά κατά τη διάρκεια ψήφισης του
μνημονίου να καταναλώνει τον χρόνο της τοποθέτησής του για να διαμαρτυρηθεί
γιατί το μνημόνιο τυπώθηκε σε χαρτί (άρα και κομμένα δέντρα) και δεν τους το
έφεραν σε στικάκι [μέλος άλλωστε ενός κόμματος που ευαγγελίζεται το τέλος του
πολιτικού και της ιδεολογίας στο όνομα της πρακτικότητας και του τεχνοκρατισμού
(Αυτό και αν είναι ιδεολογία.)] τον Βασίλη Λεβέντη να μπαίνει στη βουλή με
υψηλό ποσοστό ως προφήτης- γέροντας Παΐσιος της πολιτικής (τα λεγε αυτός…). Και
όλοι μας ταυτόχρονα να περιμένουμε την αναμενόμενη αποχή ρεκόρ στις επόμενες
εκλογές. Η κούραση, η απογοήτευση, η απαξίωση αντικαθιστούν την πολιτική και
την χρίζουν κομμάτι τους, άξιο σύντροφο σε ένα μελαγχολικό καρναβάλι.
Μα ενώ κοιτάς καταλαβαίνεις πως έχει και πιο κάτω: το
εξώφυλλο της εφημερίδας Δημοκρατία την Πέμπτη 3/9. Με μεγάλα γράμματα ο τίτλος:
ΑΣΦΥΞΙΑ από λαθραίους. Και ακριβώς από κάτω την φωτογραφία ενός πνιγμένου
παιδιού, το άψυχο σώμα του με το πρόσωπο στην άμμο. Δεν υπάρχουν λόγια για να
περιγράψουμε το μέγεθος της ύβρεως. Γιατί εδώ δεν βλέπουμε την απαξίωση του
πολιτικού λόγου, της πολιτικής ή άλλων σημείων των καιρών. Εδώ βλέπουμε την
εξαφάνιση ό, τι του ανθρώπινου, την απαξίωση της ανθρωπιάς στον ίδιο τον πυρήνα
της. Και ίσως τελικά την αναγκαιότητα και την επιτακτικότητα να διορθωθούν και
να ανατραπούν όλες οι από πάνω απαξιώσεις. Πριν καταλήξουμε σε έναν κόσμο όπου
το απάνθρωπο θα είναι ο ανθρώπινος κανόνας.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου