Κάθε τόσο ξεπηδούν φαινόμενα με την επιμονή της εμμονής, την επαναληπτικότητα του λόξιγκα, το βάρος του τίποτα. Τάσεις που γίνονται μόδες και αργότερα υστερίες. Ανόητα τραγούδια, γελοίοι χοροί, μαζικές πράξεις βιντεοσκοπημένες από κινητά, μοιρασμένες στις οθόνες. Πράξεις βλακώδεις, που αναπαράγονται αυτάρεσκα σαν ένα τίποτα που ξορκίζει όλα τα άλλα, τα πραγματικά τίποτα. Το τίποτα δεν είναι απλά αποδεκτό, μπορεί ταυτόχρονα να είναι φιλάνθρωπο, επικερδές, να είναι μόδα και τελικά ένα τίποτα τόσο σημαντικό ώστε να εξορίζει τα οποιαδήποτε κάτι. Το Gangnam Style, το ‘‘πουλάκι τσίου’’, ο Gummy bear, το Harlem Shake και τόσες άλλες αφόρητες χαριτωμενιές. Στη γυμνότητά τους τα γεγονότα αυτά περιγράφουν μια όψη του κυρίαρχου μαζικού πολιτισμού: ένα φαινόμενο μπορεί να μην έχει το οποιοδήποτε περιεχόμενο, την οποιαδήποτε αισθητική αξία, τον οποιοδήποτε λόγο ύπαρξης. Η μαζική του αποδοχή, όμως, είναι αρκετή ώστε να γεννήσει μίμηση, η επανάληψη τροφοδοτείται από την επανάληψη, μεγεθύνοντας τον άδειο εαυτό της τρεφόμενη από τη σάρκα της. Η τελευταία από αυτούς τους ανέμπνευστους χαβαλέδες με τον τρόπο της υστερίας είναι το ice bucket challenge.
Το γαϊτανάκι της αυτοταπείνωσης
Το Ice Bucket Challenge, γνωστό και ως ALS Ice Bucket Challenge, είναι μια δραστηριότητα που περιλαμβάνει την αναποδογύριση ενός κουβά με παγωμένο νερό στο κεφάλι κάποιου για την προώθηση της ευαισθητοποίησης της νόσου αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) και να ενθαρρύνουν τις δωρεές για την έρευνα. Απαραίτητη φυσικά είναι η βιντεοσκόπηση του γεγονότος και η επίδειξή του στο διαδίκτυο. Το φαινόμενο ξεκίνησε στα μέσα του 2014 και άρχισε να παίρνει μαζικές διαστάσεις λόγω των μέσων ενημέρωσης και των μέσων δικτύωσης. Η ημερομηνία γέννησης του ice bucket challenge με την μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα(είτε το θέλουμε είτε όχι), υπήρξε η 15η Ιουλίου του 2014, όταν ο παρουσιαστής του The Today Show του NBC, Matt Lauer αυτομπουγελώθηκε μπροστά στο κοινό. Την ίδια ημέρα, άνθρωποι άρχισαν να αυτομπουγελώνονται δημοσίως για καλό σκοπό, προκαλώντας ταυτόχρονα συναδέλφους, φίλους και εχθρούς σε αυτό το κουραστικό πανηγύρι.
Αθλητές, παρουσιαστές, ηθοποιοί, πολιτικοί και επιχειρηματίες, τσαλάκωσαν την εικόνα τους ώστε να αποδείξουν πως είναι κοινοί θνητοί, γενναίοι ώστε να απαντήσουν στην πρόκληση, ευαίσθητοι ώστε να δώσουν νόημα στο μπουγέλωμά τους. Ο LeBron James, o Justin Bieber, o Matt Damon, o Mark Zuckerberg, o Bill Gates, ο Τρύφωνας Σαμαράς είναι μόνο μερικοί από τους χιλιάδες που συμμετείχαν σε αυτό το γαϊτανάκι της αυτάρεσκης αυτοταπείνωσης. Πρόσφατα η γερμανίδα πολιτικός και υποψήφια των Πρασίνων για την προεδρία της Ευρώπης, Σκα Κέλερ, συμμετείχε στο Ice Bucket Challenge, προκαλώντας τους Αλέξη Τσίπρας, Μάρτιν Σουλτς και Ούρσουλα Νονεμάχερ. Ας ελπίσουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα δεχτεί την πρόκληση, ή έστω πως αν το πράξει δεν θα συγκρίνει το Ice Buckett Challenge, με τον αγώνα των Ζαπατίστας.
Η φιλανθρωπία ως πόζα
Δεν είμαι σίγουρος γιατί με εκνευρίζει τόσο πολύ το Ice Bucket Challenge. Ίσως λόγω της εκνευριστικής εξωστρέφειάς του, ίσως λόγω της αλλεργίας προς οποιαδήποτε άκριτη μαζική υστερία, ίσως λόγω της απόστασης ανάμεσα στην χαρά της πράξης και της αρρώστιας για την οποία υποτίθεται ότι έχει στηθεί όλη αυτή η βλακεία. Ή ίσως γιατί είμαι βέβαιος πως το αντίστροφο της σοβαροφάνειας δεν είναι η καραγκιοζιά. Μερικές πράξεις είναι καλύτερο να μένουν χωρίς νόημα όπως το μπουγέλο του σχολείου. Η ομορφιά του κάθε παιχνιδιού είναι πως το νόημά του είναι ακριβώς το ίδιο το παιχνίδι. Το να προσδίδεις νόημα σε μια πράξη μέσω της φιλανθρωπίας δεν φέρνει ως αποτέλεσμα μόνο την καταστροφή της άνευ νοήματος ανέμελης διαδικασίας. Δεν είναι απλά ψυχαναγκασμός, είναι υποκρισία. Το Ice Buckett Chalenge είναι ουσιαστικά η φιλανθρωπία ως ματαιοδοξία και πόζα. Ένας τρόπος για να διαφημίσεις το πόσο ευαίσθητος είσαι επιδεικνύοντας ταυτόχρονα το στήθος και τους κοιλιακούς σου. Ο Νάρκισσος που πνίγεται σε έναν ψηφιακό κουβά με παγάκια...
Το μόνο που είχε κάποιο νόημα μέσα σε αυτή τη μόδα του καλοκαιριού, ήταν μια παραλλαγή του Ice Buckett Challenge από την Παλαιστίνη. Θέλοντας να περιγράψουν την αντίθεση της δικής τους κατάστασης με τον ανέμελο και μπουγελωμένο δυτικό κόσμο, μια ομάδα παλαιστινίων τράβηξε ένα σύντομο βιντεάκι μέσα στα ερείπια. Θέλοντας να τονίσουν το γεγονός πως στις περισσότερες περιοχές της Παλαιστίνης μετά τους βομβαρδισμούς δεν υπάρχει νερό ή ρεύμα, ο κουβάς με τον οποίο περιλούζονταν οι συμμετέχοντες ήταν γεμάτος με χώμα. Και στην συνέχεια, με πέτρες και κομμάτια από ερείπια. Και τέλος με κόκκινη -σαν το αίμα- μπογιά. Αυτή είναι και η εικόνα του φετινού καλοκαιριού: δυο νεαροί Παλαιστίνιοι να στέκονται λουσμένοι στο αίμα και γύρω τους ο άλλος, ο πέρα κόσμος να μπουγελώνεται αυτάρεσκα για καλό σκοπό.
(στην Εφημέριδα Εποχή)
3 σχόλια:
Χμμ.
Ενώ συμφωνώ με την τοποθέτηση αλλά και την απέχθεια προς κάθε τι γελοίο και αθεράπευτα μαζικό -κωμικοτραγικό ελαφρώς το γεγονός ότι αυτά τα δυο μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένα- δε μπορώ παρά να σταθώ λίγο σε κάτι.
H πρόκληση του κουβά ξεκίνησε ως κάτι πολύ ευγενές. Τα άτομα που πάσχουν από ALS παραλύουν σιγά σιγά με την ασθένεια να επηρεάζει το ΚΝΣ σε καταστροφικό βαθμό και συνήθως αυτή η αίσθηση της παράλυσης ξεκινάει από ένα μούδιασμα.
Ο σκοπός είναι να λουστείς με πάγο για να νιώσεις για ένα δευτερόλεπτο το μούδιασμα και τον τρόμο που νιώθει αυτός ο άνθρωπος ο οποίος ξέρει ότι σε 2 με 5 χρόνια θα πεθάνει. Δέχεσαι την πρόκληση να νιώσεις όπως αυτός και δίνεις χρήματα. Γιατί δίνεις χρήματα; Για να σπάσεις το καρτέλ των φαρμακοβιομηχανιών. Καρτέλ όχι στη διάθεση των φαρμάκων. Καρτέλ στην έρευνα παρακαλώ.
Νοσούν 30.000 άτομα από τα 350 εκατομμύρια. Κανένα κέρδος για μια φαρμακοβιομηχανία.
Γι αυτό και αυτή η κίνηση ανήκει στην τακτική του Raise Awareness. Όπως και με τη Γάζα, με τη ΒΡ, με τη Φουκουσίμα, με τη Union Carbide τα '80s, ο κόσμος (θεωρητικά πάντα) οφείλει να ενημερωθεί και να στηρίξει αυτή την προσπάθεια γιατί κάποτε θα χτυπήσει και τη δική του πόρτα.
Σκέψου ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία του αμερικάνικου κόσμου δεν έκανε ποτέ τη σύνδεση ALS/Stephen Hawking.
Και ας πάω στο άλλο μέρος της απάντησής μου:
Οι USA κάθε άλλο παρά υγιής πολιτισμός είναι. Αυτοπαγιδεύονται στο American Dream πιο πολύ κι από τους μετανάστες τους. Είναι στο αίμα τους και η υπερπροβολή και το overacting και η γιγάντωση καταστάσεων. Είναι drama queens. (Και οι Έλληνες είμαστε λίγο εδώ που τα λέμε.)
Αντί να αναρωτηθούμε για το icebucket challenge, προτείνω να αναλύσουμε λίγο τα υπόλοιπα που ορθώς γράφεις και εφάπτονται στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς να κατηγορούμε μια κίνηση που έγινε για κάτι καλό.
Οτιδήποτε γιγαντώνεται καταλήγει να κανονικοποιείται στατιστικά προς καμπύλη με μορφή καμπάνας. Καλώς ή κακώς. Είναι δείγμα της κοινωνίας μας ίσως και ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Αυτό πρακτικά και δυστυχώς σημαίνει ότι όλα αυτά καταλήγουν σε μια χαβούζα του επιπέδου τρίτης δημοτικού με τους μπούληδες να το διασκεδάζουν κι αυτούς που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν να τους δείχνουν με το δάχτυλο φωνάζοντας "Ο Γιαννάκης είναι φυτό."
Γνώμη μου είναι ότι είναι άδικο να κατηγορούμε μια κίνηση που πέτυχε το σκοπό της χωρίς να βλάψει κανέναν (έτσι κι αλλιώς τα εγώ που φούσκωσαν, ήταν ήδη προβληματικά μια ιδέα, έτσι δεν είναι; ) και να αφήνουμε στην απέξω το βασικό πρόβλημα που μας οδηγεί να κατηγορούμε τελικά την ίδια την κίνηση.
Την αδικαιολόγητη ματαιοδοξία της πλειοψηφίας των νέων γενεών, το φαινόμενο κενό της σκέψης τους και την εντυπωσιακή αδυναμία να αναλύσουν διεξοδικά μια κατάσταση.
Ευχαριστώ για το χρόνο σου.
Δεν νομίζω πως διαφωνούμε. Το κείμενο έχει σαν στόχο να μιλήσει για την τάση και την αναπαραγωγή της και όχι για τις αρχικές προθέσεις, γι αυτό και οι συνδέσεις στην εισαγωγή, για την μόδα ανεξάρτητα και ως ένα βαθμό και κόντρα στην φιλανθρωπία. Είναι άλλωστε ενδεικτικό το πώς παρ όλη την έκταση της τάσης έχω την αίσθηση πως δεν έχει αυξηθεί ταυτόχρονα και η γνώση γύρω από την αρρώστια (ως ένα βαθμό πιστεύω πως αυτό είναι και λάθος της ίδιας της καμπάνιας). Με λίγα λόγια νομίζω πως μπορούμε να παρατηρήσουμε πως το ένα έχει πάρει απόσταση από το άλλο, πως το φιλανθρωπικό κομμάτι έχει αντιστραφεί και λειτουργεί από την μεριά τον υποκειμένων πολύ περισσότερο σαν δικαιολογία και λιγότερο ως στόχο και ουσιαστικά το στοιχείο της χαρωπής αυτοταπείνωσης είναι αυτό που έδωσε την έκταση στο φαινόμενο. Παρ όλα αυτά νομίζω δεν διαφωνούμε ξαναλέω, καθώς η καμπάνια και η έκταση και η μορφή που έχει πάρει στο τώρα είναι (πιστεύω) δυο διαφορετικά πράγματα. (γι αυτό άλλωστε δεν εστίασα καθόλου στην αρρώστια, την καμπάνια, τις δυσκολίες κτλ. )
Ναι, ουσιαστικά δε διαφωνούμε.
Μας ενοχλούν τα ίδια πράγματα αν και προτείνω μια αλλαγή στην οπτική γωνία.
Προσθέτω ως προβληματισμό το γεγονός ότι στη μεγάλη πλειοψηφία του, κάθε τι μαζικό καταντάει γραφικό και γελοίο και σχεδόν πάντα αποκλίνει από το στόχο του.
Συμβαίνει κάποια χρόνια τώρα και θα συμβαίνει για τα επόμενα δέκα σίγουρα.
Στο μυαλό μου θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως δεδομένο. Ότι θα συμβεί δηλαδή και ότι θα πρέπει να το διαχειριστείς.
Είναι αδύνατο σε αυτή τη μεταβατική φάση της κοινωνίας της πληροφορίας να μη φτάσει σε σημείο να ευτελισθεί η ίδια η πληροφορία και νομίζω ότι το βλέπεις κι εσύ.
Προς το παρόν η νόρμα που επικρατεί είναι να αφήσεις το χάος του ίντερνετ να αναλάβει δράση. Έτσι κι αλλιώς η μόδα σε χρόνο ίντερνετ είναι κάτι εκνευριστικά ταχύ.
Εντροπικά, δυστυχώς αυτό καταλήγει εκεί που περιγράφεις. Δε θα μπορούσε να πάει αλλού. Ας μη μπλέξουμε με χαοτροπικά συστήματα και λοιπές ιστορίες. Ο μέσος χρήστης του ίντερνετ που δεν έχει πρόβλημα να εκτεθεί είναι "Αmerican" teen 13 - 15. Κι από δω παν κι οι άλλοι.
Θέλω να πιστεύω ότι η βάση είναι που το καταστρέφει. Το παντεσπάνι ένα πράμα. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να έχουμε μια ελπίδα να το φέρουμε σε μια διαφορετική ισορροπία. Αλλά θέλει πολύ δουλειά.
Δημοσίευση σχολίου