Ο Παύλος Φύσσας και οι άταφοι νεκροί

«Ένα τέλος σκληρό και φωτεινό
δε μας δόθηκε
επιζήσαμε
και τώρα πια δεν είναι τρόπος
να ξεφύγουμε απ’ αυτό που
ακόμα γύρω μας πονάει
αυτό που άρχισε και πρέπει
να τελειώσει.
Μέσα απ’ το ρόγχο της γριάς χιλιετηρίδας
χυμάει ο ήλιος κραταιός
-ο νέος αγώνας.»
(Βύρων Λεοντάρης, Ανασύνδεση)


Είναι οι άταφοι νεκροί, αυτοί που η μνήμη δεν τους επιτρέπει να ησυχάσουν, αυτοί που οι γύρω συνθήκες αναπαράγουν το γεγονός του θανάτου τους ως ένα μόνιμο ενδεχόμενο για τους όμοιούς τους. Τα μνημεία δεν θα καλύψουν με ησυχία τις μορφές τους, τα τραγούδια δεν θα φράξουν την ακοή τους και η απουσία τους θα προστεθεί σαν παρουσία, δίπλα σε όλους όσοι δηλώνουν παρόντες, παρόντες ενάντια σε ό,τι σημαίνει η βίαιη απουσία. Δεν υπάρχουν νεκροί, μονάχα ξεχασμένοι. Και οι άταφοι νεκροί διαδηλώνουν δίπλα μας στοιχειώνοντας όνειρα, προσδοκίες και εφιάλτες.

Μια διαρκής υπενθύμιση

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα παραμένει μια διαρκής υπενθύμιση. Ζώσα και χαίνουσα σαν διαμπερής πληγή στο χρόνο. Καταρχήν του γεγονότος. Της μαχαιριάς στην καρδιά, του νεκρού παιδιού, του τι σημαίνει φασίστας και αντιφασίστας, του τι σημαίνει σκοτώνω στη σήμερον Ελλάδα. Και επίσης υπενθύμιση για ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε. Όλων των γεγονότων που οδήγησαν στη 18η Σεπτεμβρίου του 2013. Το μαχαίρι του χρυσαυγίτη τραυμάτισε ταυτόχρονα τις κατασκευασμένες μας αυταπάτες, την ηττοπαθή μας αισιοδοξία, τις αδικαιολόγητες δικαιολογίες μας. Ήρθε στο προσκήνιο ως αποτέλεσμα, βαφτίζοντας αιτίες την κρατική ανοχή και χρήση των φασιστικών δράσεων, των πογκρόμ, της χρήσης του φασιστικού λόγου και των φασιστικών πράξεων στην κυβερνητική πολιτική, το ξέπλυμα του προσώπου του τέρατος από τα κανάλια, της εφημερίδες και τους δημοσιολόγους. Μετά τη δολοφονία όλες οι υποσημειώσεις στο φάκελο της Χρυσής Αυγής, υποσημειώσεις που τη δικαιολογούσαν και λείαιναν το σχήμα της, υποσημειώσεις που όδευαν να κατακτήσουν τελικά το κύριο σώμα του κειμένου, εξαφανίστηκαν (δεν ξεχνούμε και δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε όλα τα σενάρια και τα υπονοούμενα περί σοβαρής Χρυσής Αυγής).
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σήμανε το τέλος όλων των ‘‘δεν ήξερα’’. Το κύμα αποκαλύψεων, (αποκαλύψεων στην πλειοψηφία τους γνωστών από πολύ πριν, αλλά φιμωμένα εδώ και χρόνια από τα κυρίαρχα μέσα) που ακολούθησε τη δολοφονία, περιέγραψε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη ναζιστική ακρίβεια της ιδεολογίας και της πρακτικής της Χρυσής Αυγής. Και εκ των υστέρων περιέγραψε τα χαρακτηριστικά εκείνου του σταθερού 10% των συμπολιτών μας με τις αυξομειώσεις του. Τις ανοχές, τις συγγένειες και τις συμπάθειές του. Για να τελειώνουμε με τα μισόλογα, τις ωραιοποιήσεις και τις επικλήσεις στην παιδεία, την άγνοια, τους πειρασμούς και λοιπές ιδεαλιστικές και μεταφυσικές υποθέσεις.

Ο μέσα εχθρός

Μήπως είναι επιτέλους καιρός να τοποθετήσουμε και μια ιστορική παράμετρο στις αναλύσεις; Εννοώ πως ακόμα και αν δεν είμαστε πρόθυμοι να πούμε πως το 10% της ελληνικής κοινωνίας είναι φασίστες, μήπως θα ήταν καλό να αναφέρουμε πως τη μέρα που ακολούθησε τον Β Παγκόσμιο ολόκληρη η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, στηρίχθηκε σε δωσίλογους, γερμανοτσολιάδες, συμπαθούντες και σχετιζόμενους του παλαιότερου καθεστώτος; Μήπως να παραδεχτούμε πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματική αποχουντοποίηση του δημοσίου τομέα και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας; Μήπως είναι κάλο κάποια στιγμή να ερευνήσουμε το δρόμο που μας φέρνει από τους μαυραγορίτες του χθες σε ένα κομμάτι του σημερινού κεφαλαίου (θέλω να πω εκείνο το 13,7 % στο Κολωνάκι στις τελευταίες εκλογές σε βάζει σε σκέψεις όπως και να’ χει). Δεν θα ‘χε ενδιαφέρον μια και όλο και πιο συχνά κάνουμε λόγο για πολεμικές αποζημιώσεις να θέσουμε ως μέρος της συζήτησης όχι μόνο τον έξω εισβολέα, αλλά και τον μέσα εχθρό;
 Και αν με τον όποιο τρόπο αποδεχτούμε την ύπαρξη ενός κομματιού της κοινωνίας με τα χαρακτηριστικά αυτά, δεν θα είχε επίσης ενδιαφέρον να περιγράψουμε το πού αλλά ταυτόχρονα και το γιατί συμβίωνε αρμονικά σε άλλα κόμματα πριν απελευθερωθεί από τον μεγάλο σεισμό της κρίσης; Να μιλήσουμε -για λίγο έστω- για τη Νέα Δημοκρατία του Αβέρωφ και τα ανδραγαθήματα της νεολαίας του (όποιος βρει ποια σημερινά στελέχη της κυβέρνησης διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στην τότε ιδεολογία και δράση της κερδίζει μια λούτρινη κούκλα του Γιόζεφ Γκέμπελς), για το ΠΑΣΟΚ της Αυριανής, για τις παλαιότερες καταγγελίες για τις σχέσεις του κράτους με το ακροδεξιό παρακράτος;
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα σημαίνει πολλά πράγματα. Οργή, θρήνο, συνειδητοποίηση. Αλλά μαζί με αυτά σημαίνει ταυτόχρονα και πρωτίστως, ατομική ευθύνη. Μια ευθύνη που θα εμποδίσει παρόμοιες επαναλήψεις, που θα αποκαταστήσει το παρελθόν και το μέλλον και που τελικά θα δώσει ειρήνη σε όλους τους άταφους νεκρούς μας.

(στην εφημερίδα Εποχή)