Άθλιος καιρός στη φοβερή πατρίδα μου*

12 νεκροί. 3 γυναίκες, 9 παιδιά. Τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι δεν είναι η δική μας Λαμπεντούζα, είναι το δικό μας Φαρμακονήσι. Μοναδικό στην αυτοτέλεια της φρίκης, χωρίς παραλληλισμούς, χωρίς μεταφορές και σχήματα λόγου. Απόλυτα κυριολεκτικό, ειπωμένο με τον κάθετο τρόπο του θανάτου.  

 3 γυναίκες, 9 παιδιά. Υπάρχει κάτι που θρηνεί, κάτι βαθύ, από την ρίζα του ανθρώπου. Σχεδόν από τα μέσα της γης. Κάτι βαθύ και άρρητο, πέρα απ τον χώρο και τον χρόνο και πέρα από τις λέξεις. Γιατί ποιες λέξεις μπορείς να υψώσεις μπρος στο μέγεθος του λυγμού, πως να διατυπώσεις το προσωπικό της απώλειας, τον σπασμό του προσώπου; Υπάρχει κάτι που θρηνεί και ένα στραμπούληγμα όταν δεν μπορείς να προσφέρεις ανακούφιση, παραμυθία, όταν δεν μπορείς να ψιθυρίσεις τον θρήνο του άλλου. 

Τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι δεν αποτελούν  απλά άλλη μια εκδοχή και μια έκφραση της συγκεκριμένης πολιτικής που γεννάει τραγωδίες. Αποτελούν την διαπραγμάτευση ενός ανθρώπινου ορίου. Ενός ορίου που μοιάζει να υπερβαίνουμε. Γιατί αν από την μία μεριά βρίσκεται η καταγραφή των συμβάντων, η σαδιστική και δολοφονική στάση των ταγμάτων εφόδου του λιμενικού, τα πρόσωπα και οι μαρτυρίες, από την άλλη βρίσκεται η διαχείριση τους από τον κυρίαρχο λόγο και από την κυβέρνηση.  

Ανθολογώντας λοιπόν τον εγκληματικό κυνισμό των τελευταίων ημερών συναντούμε τον γόνο και υπουργό κ. Βαρβιτσιώτη να δηλώνει πως τα γεγονότα έχουν γίνει ‘’αντικείμενο χαζής εκμετάλλευσης’’, τον πάντα υπέρκομψο στις διατυπώσεις του πρωθυπουργό, μιλώντας για τη συμβολή της κυβέρνησής του στην διαμόρφωση της μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης, να περηφανεύεται πως ‘’ νομιμοποιήσαμε τακτικές αποτροπής που μέχρι σήμερα απαγορεύονταν’’. 

Λίγο πιο πέρα συναντούμε τον Νίκο Δένδια να παραπονιέται πως οι μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα ‘’δεν έχουν επίπεδο και έχουν τραγική ποιότητα’’ , την Σοφία Βούλτεψη να μας λέει πως ‘’μας έχουν τρελάνει με το Φαρμακονήσι’’,  τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Κυριαζίδη ειρωνευόμενο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που έκανε λόγο για τους νεκρούς, να μας ενημερώνει σαρκαστικά  πως (η βουλευτής) ‘’έκανε και αίτημα να τους πάρει στο σπίτι και εμείς πρέπει να το δεχτούμε’’. 

Ταυτόχρονα ανθολογούμε την στάση των παιδιών της ΔΙΑΣ,  οι οποίοι βάφτισαν απόπειρα εισβολής την προσπάθεια νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ για επίδοσης ψηφίσματος διαμαρτυρίας στο πολιτικό γραφείο του υπουργού ναυτιλίας Βαρβιτσιώτη, προχωρώντας φυσικά στην πατροπαράδοτη επίδειξη αυταρχισμού και σε προσαγωγές. Από το ανθολόγιο δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει και ο τρόπος κάλυψης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά το σχόλιο του σημαιοφόρου Γιάννη Πρετεντέρη ο οποίος ανέφερε πως οι νεκροί ‘’πέθαναν προφανώς επειδή καβάλησαν μια βάρκα στο Αιγαίο’’ και σαν επιτομή και σύνοψη την ερώτηση τηλεοπτικού δημοσιογράφου στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν οι επιζώντας στην Πλατεία Συντάγματος: ‘’Γιατί σκοτώθηκαν μόνο γυναίκες και παιδιά; Γιατί δεν σας έπνιξαν όλους;’’

Όλες αυτές και άλλες τόσες καταγραφές δεν περιγράφουν μόνο τις αντιδράσεις σε σχέση με τις δολοφονίες στο Φαρμακονήσι. Περιγράφουν κυρίως τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο συμβάν αυτό. Η θανατοπολιτική της κυβέρνησης μοιράζει απλόχερα κυνισμό και αδιαφορία, αυταρχισμό και ‘’fuck you, we ll kill you all’’ έτσι ώστε να ρυθμίσει ό, τι ζωντανό έχει απομείνει. Αντιστάσεις και διεκδικήσεις, προσδοκίες και όνειρα για κάτι καλύτερο. Οι μετανάστες έγιναν λαθρομετανάστες. Ανθρώπινα σημεία που μπορεί να πάρει ο αέρας, να πνίξει το κύμα ή απλά να χαθούν σε κάποια χαραμάδα της Ιστορίας. Ο λαθρομετανάστης έγινε ο Άλλος. Και ο ‘’Άλλος’’ είναι μια λέξη ευρύχωρη ώστε να μας χωρέσει όλους. Ομοφυλόφιλους, τοξικοεξαρτημένους, αριστερούς, νέους, ανέργους… Μέρι να αλλάξει η ρώτα των πραγμάτων, ο θάνατος θα συνεχίσει να το στρώνει και το Φαρμακονήσι θα παραμένει μνημείο μιας κοινωνίας που κάθε μέρα παζαρεύει την ψυχή της, χάνοντας την σπιθαμή προς σπιθαμή.

(ο τίτλος είναι δανεισμένος από στίχο του Γιώργου Μαρκόπουλου)

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)