- Κοιμήσου τώρα Μάρκο. Κανένας δεν σε ενοχλεί. Και ο Μάρκος κοιμόταν.
«Η περσινή αρραβωνιαστικιά» είναι το πρώτο διήγημα, του πρώτου
βιβλίου της Ζυράννας Ζατέλη. Το διήγημα που δανείζει το όνομα του στο
βιβλίο. Ένα κορίτσι αρραβωνιάζεται τον Μάρκο την Πρωτοχρονιά του 1961.
Επιστρέφει στην ανάμνηση χρόνια μετά, την αφηγείται, εξετάζει το
αποτύπωμα του βιώματος. Αυτή η αφήγηση μεταφέρεται στη σκηνή από την
ομάδα Elephas tiliensis στο θέατρο του Νέου Κόσμου.Το έργο εκτελείται ως ένα κομμάτι για μία γυναίκα και τρεις φωνές. Ως ένα έργο για τρεις ηθοποιούς (Ξένια Θεμελή, Σύρμω Κεκέ, Τατιάνα Άννα Πίττα) και μια κιθάρα επί σκηνής (Κωστής Ζουλιάτης). Η αφηγήτρια τριχοτομείται. Το βίωμα αποκτά πλήθος. Έτσι, η σχεδόν παράλληλη αφήγηση αποκτά εκδοχές, ρυθμό άλλοτε καταιγιστικό και άλλοτε κομματιαστό. Ταυτόχρονες παραλλαγές, που άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε απλά συνορεύουν. Μέσα στον στρόβιλο, τις επαναλήψεις και τις κορυφώσεις, η παράσταση καταφέρνει να προσεγγίσει την ανάμνηση με το όνειρο. Οι ηθοποιοί δεν βιώνουν, αφηγούνται το βίωμα με στιγμιαίες ενσαρκώσεις. Στο βυθό του ύπνου, τίποτα δεν είναι πραγματικό και ταυτόχρονα όλα αληθεύουν. Έτσι μαθαίνουμε για εκείνη την περίοδο στην «πρώτη μοναξιά της ζωής», για το χνούδι της πρώτης επιθυμίας, την προϊστορία της τρυφερότητας σε κάποια ηλικία παιδική. Για το βίωμα όχι σαν παράθεση γεγονότων, αλλά σαν ένα σημείο κάπου στο απόμακρο και το άπιαστο των πρώτων χρόνων, όταν τα πράγματα γίνονται σύμβολα και τα σύμβολα πραγματικότητες. Και κυρίως για την πληγή που κρύβεται κάτω απ’ όλα αυτά και κάτω απ’ το παρόν.
Ταυτόχρονα και αναπόφευκτα, η τριχοτόμηση γενικεύει. Η εξιστόρηση μιας γυναίκας γίνεται και εξιστόρηση του φύλου της. Η μνήμη μοιάζει να αναζητά συλλογικά χαρακτηριστικά και ο τελετουργικός τόνος που προκύπτει μέσα από την επανάληψη αλλά και την επίμονη επί σκηνής παρουσία της μουσικής προσθέτουν προς αυτή την αφαίρεση.
Κάπου εκεί πίσω υπάρχει ένα τραύμα, μια μνήμη λανθάνουσα που δεν ανασύρεται ολόκληρη. Μόνο μια αφή, που περνά πάνω από τις εγγραφές της παιδικής ηλικίας. Ο χιονισμένος δρόμος και το φορτηγό, η επίμονη ανταλλαγή βλέμματος στο κρεβάτι, ένα τσεκούρι και λίγο μέλι.
Το δικό μας σήμερα αναζητά αναπόληση, καταφύγιο χρόνου, εκεί που όλα μοιάζαν πιο απλά, ψάχνοντας το τραύμα που παρήλθε αλλά ταυτόχρονα σχημάτισε το παρόν μας. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην τελευταία φράση του έργου. Κλείνοντας με τον απόλυτο τρόπο της προαναγγελθείσας ανατροπής. Η τελευταία φράση μάς περνά από την αφήγηση του ονείρου στην κυριολεξία της πραγματικότητας. Στη φράση που κλείνει το έργο, η ηλικία της αφήγησης γερνά απότομα, η κουρτίνα του τέλους πέφτει απότομα. Απότομα σαν ενηλικίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου