Το πιο κα­κό­γου­στο δέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης

Κά­ποιοι το πα­ρο­μοία­σαν με γι­γά­ντιο πύρ­γο ναυα­γο­σώ­στη μέ­σα στο κα­τα­χεί­μω­νο, άλ­λοι με έ­να α­σαν­σέρ που α­νε­βά­ζει τους Αθη­ναίους στο που­θε­νά. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι το πα­ρο­μοίω­σαν με σκα­λω­σιά πα­ρα­τη­μέ­νου για­πιού, α­νά­μνη­ση α­πό την Ελλά­δα της α­νοι­κο­δό­μη­σης. Έτσι, με­τά το πιο ψη­λό δέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης του Δη­μή­τρη Αβρα­μό­που­λου, με­τά το πιο τσου­ρου­φλι­σμέ­νο και στην συ­νέ­χεια το πιο κα­λά πε­ρι­φρου­ρη­μέ­νο δέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης του Νι­κή­τα Κα­κλα­μά­νη, ήρ­θε η ε­πι­τέ­λους η στιγ­μή για την Αθή­να να α­πο­κτή­σει το πιο κα­κό­γου­στο δέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης. Η τρι­λο­γία της γιορ­τι­νής α­στο­χίας φαί­νε­ται πως φέ­τος ο­λο­κλη­ρώ­νε­ται αρ­μο­νι­κά.
Κά­θε δέ­ντρο α­πο­τε­λεί προ­βο­λή του στίγ­μα­τος και των ε­πι­θυ­μιών του ε­κά­στο­τε δη­μάρ­χου. Ως κε­ντρι­κό σύμ­βο­λο μιας σει­ράς εκ­δη­λώ­σεων και δη­μο­τι­κών ε­νερ­γειών, το δέ­ντρο κα­λεί­ται να συ­μπυ­κνώ­σει και να πα­ρου­σιά­σει με τα­χύ­τη­τα την α­φή­γη­ση που κά­θε αρ­χή προ­σφέ­ρει. Στο πα­ρελ­θόν τα χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα δέ­ντρα μάς μί­λη­σαν για τη με­γα­λο­μα­νία, την κα­τα­στο­λή και την γιορ­τι­νή χα­ρά με κά­θε κό­στος, ά­σχε­τα με το τι συμ­βαί­νει στην υ­πό­λοι­πη πό­λη. Φέ­τος το δέ­ντρο μάς διη­γεί­ται μια ι­στο­ρία δια­φο­ρε­τι­κή.

Χρι­στού­γεν­να με χο­ρη­γία της Wind

Για ό­σους δεν έ­τυ­χε να δουν α­πό κο­ντά το «δέ­ντρο» της πλα­τείας, η ό­ψη του κα­τα­γρά­φε­ται ως ε­ξής: τέσ­σε­ρις σκα­λω­σιές ο­ρί­ζουν το κυ­βι­κό του σχή­μα ε­νώ τέσ­σε­ρις α­λου­μι­νέ­νιες ε­πι­φά­νειες το χω­ρί­ζουν σε πέ­ντε ο­ρι­ζό­ντια ε­πί­πε­δα. Στα ε­πί­πε­δα αυ­τά έ­χουν το­πο­θε­τη­θεί μι­κρά και κα­χε­κτι­κά χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα δε­ντρά­κια. Οι σκα­λω­σιές εί­ναι στο­λι­σμέ­νες με χρι­στου­γεν­νιά­τι­κες γιρ­λά­ντες-ξέ­φτια, ε­νώ αυ­τό που δε­σπό­ζει στην ό­λη κα­τα­σκευή εί­ναι ο ορ­θο­γώ­νιος ό­γκος στο κέ­ντρο της. Πά­νω του προ­βάλ­λο­νται χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα σχή­μα­τα και χρώ­μα­τα στο ρυθ­μό της μου­σι­κής, έ­νας κα­ταρ­ρά­χτης φα­ντα­χτε­ρής μουτ­ζού­ρας, που δεν έ­χει τί­πο­τα να ζη­λέ­ψει α­πό τις πιο κα­κό­γου­στες βι­τρί­νες των ε­πο­χια­κών κα­τα­στη­μά­των της πό­λης (ό­σων δεν έ­χουν βά­λει α­κό­μη λου­κέ­το, τέ­λος πά­ντων). Η ε­ορ­τα­στι­κή ει­κό­να συ­μπλη­ρώ­νε­ται α­πό έ­να πα­γο­δρό­μιο σε δια­στά­σεις πυγ­μαίου. Η ει­κό­να ό­μως που κλέ­βει τις μα­τιές, εί­ναι οι ά­πει­ρες ε­πι­γρα­φές-δια­φη­μί­σεις του πε­ρή­φα­νου χο­ρη­γού των φε­τι­νών ε­ορ­τών, της Wind. Τη θέ­ση των ξω­τι­κών και των υ­πέρ­βα­ρων Αϊ Βα­σί­λη­δων, έ­χουν πά­ρει υ­πάλ­λη­λοι της ε­ται­ρίας, οι ο­ποίοι μας ε­νη­με­ρώ­νουν για τις ε­ορ­τα­στι­κές προ­σφο­ρές και τα χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα πα­κέ­τα της Wind. Για­τί, ό­πως α­νέ­φε­ρε και ο δή­μαρ­χος Γιώρ­γος Κα­μί­νης στον χαι­ρε­τι­σμό του: «Οι φε­τι­νές χρι­στου­γεν­νιά­τι­κες εκ­δη­λώ­σεις του Δή­μου Αθη­ναίων α­να­ζη­τούν και φι­λο­δο­ξούν να ξα­να­ζω­ντα­νέ­ψουν το βα­θύ­τε­ρο, το ου­μα­νι­στι­κό και πα­ναν­θρώ­πι­νο, νό­η­μα των Χρι­στου­γέν­νων και της Πρω­το­χρο­νιάς»...

Ένας α­νέ­ξο­δος ε­ναλ­λα­κτι­σμός
Σε άλ­λο ση­μείο των δη­λώ­σεών του ο δή­μαρ­χος α­να­φέ­ρει: «Ανα­ζη­τή­σα­με την πρω­το­τυ­πία, ε­μπι­στευ­τή­κα­με καλ­λι­τέ­χνες πο­λυ­σχι­δείς και δη­μιουρ­γι­κούς». Σύμ­φω­να, μά­λι­στα, με τις προ­ε­κλο­γι­κές δη­λώ­σεις, αλ­λά και τις δη­λώ­σεις του μέ­σα στις γιορ­τές, δό­θη­κε προ­τε­ραιό­τη­τα σε νέα πρό­σω­πα και νε­α­ρούς καλ­λι­τέ­χνες. Όπως ή­ταν λοι­πόν φυ­σι­κό (σχε­δόν αυ­το­νό­η­το θα λέ­γα­με, αν θέ­λα­με να υ­περ­βά­λου­με) ό­λες αυ­τές οι πα­ρά­με­τροι ο­δή­γη­σαν στο να πα­ρα­χω­ρη­θεί η κα­τα­σκευή του δέ­ντρου στους τε­λειό­φοι­τους σπου­δα­στές του τμή­μα­τος Interior Architecture της ι­διω­τι­κής σχο­λής Α­ΚΤΟ (προ­φα­νώς -κρί­νο­ντας και α­πό το α­πο­τέ­λε­σμα- κα­τά πο­λύ ι­κα­νό­τε­ρους των τε­λειο­φοί­των της Αρχι­τε­κτο­νι­κής ή της Σχο­λής Κα­λών Τε­χνών. Άλλω­στε, το δη­μό­σιο πα­νε­πι­στή­μιο εί­ναι πα­σέ, στα ό­ρια του ρε­τρό). Απο­τέ­λε­σμα; Ένα ε­ναλ­λα­κτι­κό δέ­ντρο που αρ­νεί­ται τον ε­αυ­τό του με ά­γαρ­μπους τρό­πους μέ­σα α­πό το άγ­χος τού υ­πο­χρεω­τι­κά νέ­ου και του βια­στι­κά και­νούρ­γιου. Ένα δέ­ντρο πυ­ρί­μα­χο (για­τί με αυ­τά που έ­χου­με δει τε­λευ­ταία, πρέ­πει κα­νείς να παίρ­νει τα μέ­τρα του), έ­να δέ­ντρο α­πό α­να­κυ­κλώ­σι­μα υ­λι­κά.
Αυ­τό που προ­σπα­θεί τε­λι­κά να α­φη­γη­θεί το φε­τι­νό δέ­ντρο, εί­ναι κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό που δεν δια­φέ­ρει. Ένα νέο χω­ρίς προϋπο­θέ­σεις, συ­χνά μά­λι­στα κό­ντρα σε ό, τι μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει τις συν­θή­κες α­πό τις ο­ποίες θα ξε­πη­δή­σει το νέο. Μια ά­τσα­λη πό­ζα ε­σω­στρέ­φειας, που δεν κα­τα­φέρ­νει καν να δι­καιο­λο­γή­σει τον ε­αυ­τό της και ά­θε­λά της πε­ρι­γρά­φει την α­μη­χα­νία α­πέ­να­ντι στις γιορ­τές την πε­ρίο­δο της κρί­σης. Για­τί τα Χρι­στού­γεν­να της κα­τα­νά­λω­σης, της ευ­δαι­μο­νίας και του πλα­στι­κού χα­μό­γε­λου έ­χουν πια πε­ρά­σει χω­ρίς ε­πι­στρο­φή. Αυ­τό που στο­λί­ζου­με μέ­σα στην κρί­ση, εί­ναι το κου­ρέ­λι μιας α­νά­μνη­σης, ό­πως μας δό­θη­κε ξαφ­νι­κά, μια ε­λα­φρό­τη­τα του πα­ρελ­θό­ντος που κα­θώς το έ­να πα­ρόν δια­δέ­χε­ται το άλ­λο, ζυ­γί­ζει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο. Το μό­νο σί­γου­ρο εί­ναι πως η με­λαγ­χο­λία που σου προ­κα­λεί η ό­ψη του φε­τι­νού χρι­στου­γεν­νιά­τι­κου δέ­ντρου ται­ριά­ζει α­πό­λυ­τα με την με­λαγ­χο­λία των η­με­ρών μας…

(στην εφημερίδα Εποχή)