Οι μέρες προχωρούνε από εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη του 2008, στοχεύοντας πάντοτε στο μέλλον. Μα υπάρχει κάτι κάθε 6 Δεκεμβρίου που τις τραβά στο παρελθόν. Μια υπενθύμιση του περιστατικού, των ημερών που ακολούθησαν και της παρακαταθήκης. Μια υπενθύμιση των πόσων πέρασαν από τότε, των πραγμάτων που άλλαξαν, των ανθρώπων που άλλαξαν, των στοιχείων εκείνων που γεννήθηκαν τότε και ακόμη τα κουβαλάμε πολλές φορές ακόμα και άθελά μας.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08 έθεσε με τον πιο εμφατικό τρόπο ένα ηθικό αίτημα ως απάντηση σε μια πράξη εγκληματικής καταστολή. Η ίδια η πράξη συνόψιζε πολλά περισσότερα από το τράβηγμα ενός μπιστολιού. Κουβαλούσε και κουβαλάει πράξεις του παρελθόντος και πράξεις του μέλλοντος. Μια ακυρωμένη ηλικία και μια μηδενική προοπτική. Το μπάζωμα και το θάψιμο του χειμάρρου μιας γενιάς. Κάπου ανάμεσα στην μιζέρια της πλαστικής ευδαιμονίας ως υπόσχεση της δεκαετίας των πολλών μηδενικών (‘00s) και την πλήρη απαξίωση της όποιας διεξόδου ακριβώς την επόμενη δεκαετία. Η κρίση μιας ολόκληρης γενιάς άρχισε με αυτό τον πυροβολισμό και αντηχεί ακόμη.
Το ηθικό αίτημα εκείνων των ημερών ήταν ξεκάθαρο και έμπαινε με τρόπο εμφατικό: δεν γίνεται να πυροβολείς ένα παιδί και αυτό να μένει αναπάντητο. Τα γεγονότα που ακολούθησαν περιγράφουν ακριβώς τη διαδικασία μιας ολόκληρης κοινωνίας να σπρώξει αυτή τη δολοφονική πράξη έξω από τα όριά της με όρους ύβρεως απέναντι στο σύνολό της. Αλλά αυτό που περιγράφεται ως έξω από το όριο της κοινωνίας περιγράφει και αυτή την ίδια. Καθώς, λοιπόν, το αίτημα διατυπωνόταν, κάτι μετασχηματιζόταν σ’ αυτή. Κάτι βαθύ ως προς τις αξίες και τα συλλογικά δεδομένα που επέτρεψαν τη δολοφονική πράξη, ως προς τις αντιστάσεις στο να αποδεχτείς την πράξη αυτή και να θέλεις με κάθε τρόπο να εκφράσεις τη δομική σου αντίθεση.
Γιατί ο Δεκέμβρης ταξίδεψε πολύ μέσα στα ημερολόγια. Διαχύθηκε σε γειτονιές και συλλογικές χειρονομίες, σε ατελείωτες ζυμώσεις στο στόμα δυο φίλων, μιας παρέας ή μιας συλλογικότητας. Μπήκε στην κατάληψη της Λυρικής και φούντωσε ξανά στις μεγάλες πορείες της κρίσης, έγινε μαζικός διάλογος στο Σύνταγμα και ρευστοποίηση των βεβαιοτήτων. Έγινε ένα μαζικό ΟΧΙ, υπερπηδώντας το φόβο και χαμογελώντας αγωνιστικά προς το άγνωστο. Απογοητεύτηκε, εξοργίστηκε και παραμένει εδώ. Αγκάλιασε τους προβληματισμούς και τις απογοητεύσεις, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το πολιτικό φαινόμενο και τα όρια της διεκδίκησης. Υπεραναλύθηκε και αποσιωπήθηκε ταυτόχρονα. Καλύφθηκε από τα γεγονότα που τον διαδέχτηκαν και τα διαπέρασε ταυτόχρονα. Κληρονομήθηκε επιμερισμένος σε άπειρες εκδοχές και αναγνώσεις τελείως προσωπικές. Ως γεγονός, ως πολιτική, ως βίωμα.
Και ακόμα περισσότερο μέσα από την ξαφνική του εμφάνιση και την αυθόρμητη δημιουργία του υποσχέθηκε πως θα είναι πάντοτε εδώ. Σε απόσταση μιας σπίθας ή ενός εγκλήματος από το παρόν μας. Αλλά όχι μόνο ως αντίδραση. Θα είναι εδώ και ως υπόσχεση ακαριαίας δημιουργίας απέναντι σε όσους δεν βολεύονται σε ένα τόσο στενό παρόν. Κάθε Δεκέμβρη, ο Δεκέμβρης μας θυμίζει πως ο Δεκέμβρης περιμένει.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου