Ποια είναι η πολιτική απόσταση που χωρίζει τον πολιτικό ρεαλισμό από τον κυνισμό; Σε ποιο σημείο τοποθετείται το όριο αυτό, που αν το υπερβείς, χάνεις την ψυχή σου; Υπάρχουν πράξεις και αποφάσεις που μια κυβέρνηση θα όριζε ως αδιανόητες με βάση την ιδεολογία της ή έστω την ιστορία της;
Η συζήτηση στη βουλή γύρω από την υπόθεση της πώλησης όπλων της κυβέρνησης στη Σαουδική Αραβία είχε πολλά στοιχεία. Στοιχεία για το ποιος ξέρει ποιόν, που τον συνάντησε, πως συνεργάστηκαν. Στοιχεία για τη νομιμότητα των μεσαζόντων και το παράνομο των εκπροσωπήσεων. Είχε αναφορές σε πρεσβείες και προξενεία, στη σαρία και το νομικό δίκαιο των διακρατικών αγοραπωλησιών. Είχε ρητορικά σχήματα και φραστικές εκρήξεις, απειλές και φτηνά υπονοούμενα. Ένα καμβά από καθημερινά κοινοβουλευτικά χρώματα με ελαφρώς αυξημένη ένταση. Το μόνο που δεν είχε ήταν συζήτηση για την ουσία του θέματος. Για το πώς μια κυβέρνηση νομιμοποιείται να πουλάει όπλα σε ένα θεοκρατικό καθεστώς, το οποίο θα τα χρησιμοποιήσει, εξοπλίζοντας τον υπό σαουδαραβική ηγεσία συνασπισμό στην Υεμένη.
Βέβαια, είναι γνωστό σε όλους πως τα όπλα του Πάνου Καμένου και αντίστοιχων ηθικών προσώπων είναι ένα μονάχα από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η Σαουδική Αραβία, για να γονατίσει τους σιίτες αντάρτες και το μεγάλο κομμάτι του λαού της Υεμένης, που τους στηρίζει στη διαμάχη τους με τους ξένους εισβολείς. Η πείνα και οι επιδημίες είναι μερικά όπλα ακόμα. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της βουλής, περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με τον λιμό στην Υεμένη και εκατοντάδες χιλιάδες ζωές απειλούνται από τις επιδημίες χολέρας και διφθερίτιδας που σαρώνουν λόγω των συνθηκών. Και όλα αυτά κατά τη διάρκεια εκλύσεων από τη Διεθνή Αμνηστία και τον ΟΗΕ να σταματήσει η πώληση όπλων και να αρθεί το εμπάργκο που έχει επιβάλει η Σαουδική Αραβία. Και ενώ λίγες μέρες μετά σε ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου για πολιτική λύση στη σύγκρουση της Υεμένης εγκρίνεται με ευρεία πλειοψηφία η επιβολή εμπάργκο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πώληση όπλων προς τη Σαουδική Αραβία.
Ποια πολιτική επιχειρηματολογία, ποια ρεαλιστική προσέγγιση, ποια ρητορική κέρδους και απώλειας μπορεί να νομιμοποιήσει τη συμμετοχή μιας κυβέρνησης σε ένα συλλογικό έγκλημα; Είναι κυνισμός και κυνισμός μόνο. Μια προσέγγιση με αποκλειστικά οικονομικό κριτήριο, μια πολιτική που η ίδια μεταφράζει την πολιτική σε ψυχρή οικονομία. Μια κατάπτυστη επίδειξη αμοραλισμού που περιγράφει τον εαυτό της ως αυτονόητο και τελικά καταλήγει να συζητάει για τα γύρω γύρω. Για το ποιος γνώριζε τον Παπαδόπουλο, και τον Σφακιανάκη, για το ποιες κινήσεις είναι νόμιμες και ποιες νομότυπες, για τι επιτρέπεται και τι όχι. Μια συζήτηση για τη νομιμότητα του δευτερεύοντος, όταν η όλη συζήτηση θα έπρεπε να είναι απονομιμοποιημένη από την αρχή.
Γιατί, αν τελικά η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και το μόνο εφικτό είναι ένας κυνισμός που επιβάλει το θάνατο, καλό θα ήταν να σταματήσουν οι ταυτόχρονες ρητορικές κορόνες για την εδώ φτώχεια, για τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, για την κλιμάκωση της καταστολής και για την ελληνική ανθρωπιστική κρίση. Στο συγκεκριμένο είδος λόγου η επίκληση στην ηθική και τον ανθρωπισμό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ρητορικό πυροτέχνημα που έχει ως στόχο την νομιμοποίηση του απάνθρωπου. Μια ρητορική που τελικά βαφτίζει ρεαλισμό τον κυνισμό, τον αποδέχεται και τον ορίζει ως κανόνα της.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου