«Ο τόπος μας περνάει από στιγμή σε στιγμή στον αφελληνσιμό και στον αποχριστινιασμό», «Το μουσουλμανικό στοιχείο δεν αφομοιώνεται. Μάλλον εμείς θα πάμε προς τα εκεί και όχι αυτοί», «ο Νίκος Φίλης είναι ένας προβληματικός άνθρωπος. Άλλα λέει το βράδυ, άλλα λέει το πρωί, είναι ασυνεπής. Και το λέω αυτό σαν αρχιεπίσκοπος. Ασυνεπής στις σχέσεις του και στα λόγια του», «Κίνδυνος ισλαμοποίησης», «Να αναβληθεί η ανέγερση τεμένους»- «Δεν είναι θρησκεία ο μουσουλμανισμός», «Δεν κάνει λάθος ο Αμβρόσιος».
Νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής
Η συνέντευξη του κυρίου Ιερώνυμου στον ΣΚΑΙ έμοιαζε με έναν αρωματικό βόθρο ήπιας καύσης. Ως ένας ήρεμος τρόπος να εκφέρεις τις πιο ακραίες θέσεις, συμπάσχοντας με το θύμα των λεγομένων σου. Τους μουσουλμάνους, τους πρόσφυγες, τους αριστερούς. Υποσχόμενος στην πραγματικότητα ακόμη πιο μαύρες μέρες για όλους αυτούς. Ακόμη περισσότερο διεκδικώντας ακόμη πιο σκληρή στάση, μεταμφιέζοντας τη μισαλλοδοξία σε κοινή λογική, τον φονταμενταλισμό σε λογικό αυτονόητο, την εκκλησιαστική καμαρίλα σε παράμετρο της πολιτικής ζωής του τόπου.
Η παρουσία του κυρίου Ιερώνυμου δεν περιγράφει την προσχώρηση ενός κορυφαίου ιεράρχη στην ακροδεξιά. Περιγράφει την ακροδεξιά ως νόμιμο πολιτικό brand. Ως μια συνταγή που ενόψει ανασχηματισμού ανεβάζει και κατεβάζει υπουργούς, περιγράφει ποιο είναι το ορθό, μιλάει για την εκκλησία σαν κάτι ευρύτερο του κράτους, των πολιτών, της κοινωνίας. Ως ένα χρήσιμο και απόλυτα νόμιμο πολιτικό εργαλείο, ταυτισμένο με κοινές δοξασίες και απόψεις που ο καθείς (ανάλογα με τη θέση του ) μπορεί να χρησιμοποιήσει με βάση τους στόχους του. Ο λόγος του κυρίου Ιερώνυμου είναι δύο φορές πιο τοξικός. Είναι ένας ακροδεξιός λόγος όπως υιοθετείται από τις δυνάμεις της ηρεμίας, της ψυχραιμίας και της συναίνεσης. Περιγράφει την μετατόπιση της νηφαλιότητας στα άκρα, όχι για να περιγράψει μια ακραία κατάσταση αλλά αντίθετα ώστε να κανονικοποιήσει τα άκρα προς όφελός του. Ως μια θυμωμένη ηπιότητα που μπορεί να μεταμφιεστεί, ως μια μισαλλοδοξία που μπορεί να πει τον εαυτό της αυτονόητο. Ως μια υπερβατική συνείδηση που δημιουργεί άποψη χαζεύοντας δημοσκοπήσεις.
Σκουριασμένα αντανακλαστικά
Ακόμα και η εκφορά ακραίων θέσεων με μετριοπαθή τόνο περιγράφει την πολιτικάντικη εισχώρηση του Ιερώνυμου στο ακροδεξιό τόξο για λόγους τακτικής. Γιατί η ιδεολογία της εκκλησίας δεν είναι ποτέ ακραία ή μετριοπαθής. Η ιδεολογία της εκκλησίας είναι πάντοτε η εκκλησία, η υπεράσπιση μιας κυρίαρχης αφήγησης που περιλαμβάνει τους πάντες. Μια μάζα που δεν προσδιορίζεται από σύνορα ή ταυτότητες, αλλά είναι η ίδια σύνορο και ταυτότητα. Μια πραγματική μάζα ταυτισμένη με μια φαντασιακή μάζα όπως αυτή εκστομίζεται από τον συνεντευξιαζόμενο λόγο του κάθε ιεράρχη. Ως μια εξουσία ανεξάρτητη από άλλες εξουσίες, απόλυτη και διαχρονική. Ως μια εξουσία που αφορά και σένα φίλε αναγνώστη είτε το θες είτε όχι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα σκουριασμένα αντανακλαστικά, τις αναμενόμενες συναινέσεις και τις συμφιλιωτικές κινήσεις στον αναμενόμενο ανασχηματισμό χάνει την μάχη της εκκοσμίκευσης, της θεσμικής και δημοκρατικής αλλαγής του κράτους κατά κράτος. Αποδέχεται ένα καθεστώς ζητώντας βοήθεια από την άνευ κριτικής ισχύ του. Και ουσιαστικά χάνει κάθε σημείο που θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την κυβέρνηση ως αριστερά. Συντηρώντας μικρές συμμαχίες, αναζητώντας συναινέσεις. Ακόμη και τα τελευταία ρινίσματα αριστερής υπόσχεσης κάπου εδώ τελειώνουν. Με την ήπια εκφορά ενός ακροδεξιού λόγου.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου