Καθρέφτες

Στέκουν εκεί, άλλοτε διακριτικοί άλλοτε αφημένοι στην επίδειξη. Μεγαλώνουν τους χώρους πολλαπλασιάζοντάς τους, καλούν στην πάντα ρευστή εικόνα τους να τους ταΐσεις με νέα εικόνα, με περισσότερη εικόνα ενώ κάθεσαι μπροστά τους. Υπεράνω πάσης υποψίας, μάτια τετραγωνισμένα, διακριτικά, που εικονίζουν ακριβώς την όρασή τους, μάτια μαζί και πρόσωπα.

Ο καθρέφτης, λαίμαργος, καταπίνει τα πάντα. Δεν γνωρίζει από χώρους και χρόνους, αυτός που ορίζει τον χώρο πίσω μας, τον χρόνο πάνω μας.
Παιδιά μπαίνουν σε καθρέφτες για να βγουν μετά μεσήλικοι, κορίτσια χάνονται από τα παιδικά τους δωμάτια για να τα συναντήσεις αργότερα σε άδειες γερασμένες κάμαρες, αποφεύγοντας με το βλέμμα τους καθρέφτες, σκεπάζοντάς τους σαν για να ξορκίσουν το καθρέφτισμα και όσα αυτό αποδεικνύει.

Γιατί οι καθρέφτες είναι πιστοποιητικά πραγματικότητας, βεβαιώσεις που πρέπει να σου δοθούν για να συνεχίσεις. Αν, παρά τις προσπάθειες, δεν βρεθείς εκεί μέσα, οι άνθρωποι θα σε αποκλείσουν, θα σταματήσουν να σου μιλούν, θα σε αντιμετωπίσουν σαν μια αχρείαστη σκιά που δεν αξίζει καν το φορτίο της δροσιάς της.
Ετσι, τον κοιτάς σχεδόν απολογητικά, ζητάς να επιβεβαιώσεις όλα όσα σου δείχνει, να περάσεις τις εξετάσεις της πραγματικότητάς σου με αμοιβή την ίδια σου την απεικόνιση και την ανακούφιση που η επιβεβαίωσή της φέρνει.

Θα σταθώ εδώ για λίγο. Τι κοιτάζω κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη; Εγώ και εγώ μες στον καθρέφτη και ο καθρέφτης σκέτος. Ο τρόπος που με βλέπω και ο τρόπος που με κοιτούν οι άλλοι και ο τρόπος που με κοιτά ο καθρέφτης.
Η όψη μου μαζί με το βλέμμα μου, η όψη μου φορτισμένη από το βλέμμα των άλλων. Η όψη μου στο βλέμμα του καθρέφτη να γυρνάει στο βλέμμα μου.

Εγώ και όλοι οι υπόλοιποι Εγώ και όλοι αυτοί που κοιτάζοντάς με φτιάχνουν όλα αυτά τα Εγώ μου. Και όλοι εμείς εδώ, με τη δική μου όψη μπρος στον καθρέφτη. Μες στον καθρέφτη η όψη μας είναι πλήθος.

Και όμως, ο καθρέφτης είναι μια μάσκα πραγματικότητας. Ή μάλλον μια μάσκα που μεταμφιέζει την πραγματικότητα σε πραγματικότητα. Ο τρόπος με τον οποίο κοιτούμε τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικός, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας τελείως διαφορετικός από τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι.

Ο καθρέφτης υπάρχει απλώς για να συναντηθούμε κάπου, σε έναν κοινό τόπο απεικόνισης που όλοι αποδεχόμαστε. Ενα συμπέρασμα στο οποίο δεν καταλήξαμε αλλά στο οποίο συμβιβαστήκαμε.
Το ελάχιστο που χρειαζόμαστε ώστε να πιστοποιήσουμε κι εμείς την πραγματικότητά μας. Μεταμφιέζοντας την πραγματικότητά μας με μια σύμβαση. Με μια μάσκα πραγματικότητας τέτοια που θα μας χωρέσει στην πραγματικότητα των άλλων.

Είναι γιορτή όταν ο καθρέφτης πέφτει. Ξαπλωμένος στο πάτωμα με το στόμα του ακίνητο και ανοιχτό προς το ταβάνι, σαν να θέλει να καταπιεί το ύψος. Γίνεται λίμνη με βάθος της την επιφάνειά της.
Να περπατάς πάνω στον καθρέφτη όμοια με το να περπατάς στο κενό. Να ξορκίζεις τα καλούπια της πραγματικότητας που τόσο πολύ σού ρήμαξαν την όψη.

Να περπατάς στον καθρέφτη όμοια όπως περπατάς στο νερό. Γιατί όλοι είμαστε ναύτες όταν περπατούμε πάνω στην όψη του καθρέφτη και δύτες στα βάθη του αλιεύουμε τον εαυτό μας.
Ολοι μας καθρέφτες. Καθρεφτίζοντας τις αποτυχίες, τις αστοχίες, όσα θέλαμε αλλά ποτέ δεν καταφέραμε, όσα επιθυμήσαμε και κάποτε μας βρήκαν. Αυτό που είμαστε, αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε και αυτό που πια δεν επιστρέφει.

Παράλληλοι καθρέφτες σε μια τυφλή πραγματικότητα, όψεις ανάμεσα σε παράλληλα καθρεφτίσματα, μπροστά σε βιτρίνες, μέσα σε ποτήρια, σε λακκούβες νερό.
Ο καθένας μας καθρέφτισμα του άλλου, εκδοχή του μέσα σε ένα ατελείωτο καθρέφτισμα παραλλαγών και παραμορφώσεων. Μέσα στην ατελείωτη και συμπαγή ενότητα που είναι το διαφορετικό. Αντανακλάσεις στα κομμάτια ενός καθρέφτη που έπεσε και έγινε συντρίμμια μέσα στο ίδιο το είδωλό του.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)