«Στο φράχτη του Εβρου, στον πάτο του Αιγαίου/ χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου»
Δημώδες
Η απόλυτη άρνηση ώστε το προσφυγικό πρόβλημα να προσεγγιστεί με έναν ανθρώπινο τρόπο ξεπερνά σε βαρβαρότητα οποιαδήποτε συντηρητική πολιτική.
Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε μπροστά στην αδιαφορία (σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτές της Δανίας και της Ελβετίας, την εκμετάλλευση) απέναντι στη μαζική εξαθλίωση και την εξαφάνιση ενός συντριπτικού αριθμού ανθρώπων.
Στην πραγματικότητα, όσο καλούς τρόπους και αν φορέσουν οι δηλώσεις και οι πρακτικές των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ, μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ολοκαύτωμα βραδείας καύσεως.
Οι θάλαμοι αερίων εξατομικεύονται, γίνονται ενδυμασία της κάθε άρνησης, μοιράζονται απλόχερα από σύνορο σε σύνορο, από πρόσφυγα σε πρόσφυγα.
Δεν εκτελούν άμεσα, ούτε με το δικό τους χέρι. Εξορίζοντας τον φόνο εκτός συνόρων, εξορίζουν και την ενοχή, την εμπλοκή, την αίσθηση. Και όμως έχουν τόση σχέση με τον φόνο όσο η λεπίδα με την πληγή.
Γιατί πρέπει να το δούμε και να το πούμε ξεκάθαρα: η στάση απέναντι στο προσφυγικό μέχρι στιγμής δεν αποτελεί τίποτα άλλο από διαχείριση φόνου.
Οι στρατοί κατά μήκος των συνόρων, οι φράχτες, οι στρατηγικές των χωρών Βίζεγκραντ, οι δηλώσεις υπουργών, η διάχυση του ρατσισμού στον δημόσιο λόγο, η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας, ο ρατσισμός ως καθημερινή πρακτική, η κανονικοποίηση του μίσους, ακόμη και τα πρακτικά κολλήματα ή οι ελάχιστοι αριθμοί κατανομής και μετεγκατάστασης αποτελούν το πρώτο μαζικό έγκλημα που συντελείται σε ευρωπαϊκό έδαφος τον 21ο αιώνα.
Γιατί αν μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε -για οικονομία- τη στάση των χωρών αυτών, αν μπορούσαμε να συμπτύξουμε το σύνολο των δηλώσεων και των εκπεφρασμένων προθέσεων σε μια δήλωση, αυτή θα ήταν η τόσο απλή και τόσο περιεκτική φράση: «πνίξτε τους».
Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι πως η πλειοψηφική αυτή στάση των ευρωπαϊκών χωρών στηρίζεται και δομείται αποκλειστικά στον ρατσισμό.
Δεν είναι η έλλειψη δυνατότητας, δεν είναι η αδυναμία πράξης, είναι αποκλειστικά ο ρατσισμός. Γιατί τα βασικά επιχειρήματα έχουν να κάνουν είτε με την ασφάλεια είτε με την αλλοίωση της ταυτότητας.
Με την ταύτιση των προσφύγων με τον κίνδυνο, με την τρομοκρατία, με την αλλοίωση της ταυτότητας. Δεν στηρίζονται ούτε στον υπερπληθυσμό, ούτε στην οικονομία, ούτε σε οποιοδήποτε άλλο όριο.
Είναι αποκλειστικά δυσαρέσκεια για την ύπαρξη του διαφορετικού, δαιμονοποίηση του οποιουδήποτε ξένου, σαρωτική ισλαμοφοβία (η οποία παίρνει μαζί της και χριστιανούς ή άθεους πρόσφυγες), επιθετική αδιαφορία και πολλά άλλα.
Η έλλειψη ενός μηχανισμού διαμοιρασμού δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα. Την έλλειψη ευρωπαϊκών μηχανισμών τη ζήσαμε και τη ζούμε στο πετσί μας με την οικονομική κρίση.
Ξέρουμε πως δεν είναι κάτι δύσκολο να δημιουργηθεί (αν και ας ελπίσουμε πως δεν θα έχει παρόμοια θαυματουργά αποτελέσματα).
Μια ένωση με πληθυσμό 500 εκατομμυρίων και έκταση 5 εκατομμυρίων τετραγωνικών προφανώς μπορεί να απορροφήσει 5 εκατομμύρια ανθρώπους. Θα μπορούσε και 50.
Οποιοδήποτε επιχείρημα είναι περιττό. Την πραγματική άποψη και στάση την καταγράφει καλύτερα ο αριθμός των νεκρών, η εικόνα της εξαθλίωσης, η κόψη του συρματοπλέγματος και ο βηματισμός των συνοριακών στρατών.
Πρέπει επίσης να αντιληφθούμε πως για εμάς το προσφυγικό δεν είναι ένα κυρίαρχο αλλά μεμονωμένο θέμα.
Αυτή τη στιγμή (και πολύ περισσότερο από αύριο) υπάρχει ως το θέμα που ορίζει όλα τα άλλα θέματα.
Το θέμα που ορίζει την παιδεία, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ηθική και την εμπλοκή μας. Το θέμα που φτιάχνει για τον καθένα ξεχωριστά και για όλους μαζί την ταυτότητά μας, τη συγκρότησή μας, τον τρόπο να υπάρχουμε.
Τη στιγμή που ο κάθε ένας από εμάς κρίνεται: κυβερνήσεις, πολιτικές, πόλεις και δήμοι και κυρίως μεμονωμένοι άνθρωποι.
Γιατί για τον καθένα από εμάς το τι σημαίνει άνθρωπος ορίζεται ακριβώς τώρα.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου