Η Eurovision και το βάρος της ελαφρότητας

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Μας τη βιδώνει που δεν τρως το παραμύθι μας
Μας ενοχλεί η αισθητή σου παρουσία
Είσαι σαν μύγα που κάθισε στη μύτη μας
και ακτινοβολεί απελπισία.

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Μας διαλύεις όσα χτίσαμε με ψέματα
και μας σνομπάρεις μ’ ένα βλέμμα ξεφτισμένο
Θα `νιωθες όμορφα αν βάζαμε τα κλάματα
όμως, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο.

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Τρύπες, από τον ομώνυμο πρώτο δίσκο, 1985


Τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου, έλαβε χώρα ο ελληνικός τελικός της Eurovision, στο Gazi Music Hall. «Δύο τηλεοπτικά κανάλια, η ΕΡΤ και το MAD, 6 νικητές των προηγούμενων ετών, 8 δημοφιλείς καλλιτέχνες και συγκροτήματα από Ελλάδα και Κύπρο και τέσσερα διαγωνιζόμενα τραγούδια συνέθεσαν τον πιο αμφίρροπο και πιο ενδιαφέροντα τελικό των τελευταίων χρόνων», έτσι μας ενημέρωσαν οι παρουσιαστές. Μαζί τους εκλεκτοί καλεσμένοι και φαν κλαμπ, φορέματα και φωτισμοί πολλών κεριών, κάρτες-σκονάκια, πολλά γουάου και αγωνιώδεις φάκελοι με αποτελέσματα. Αγάπη για την Κύπρο, ξεθυμασμένες εξυπνάδες, αφόρητοι ακκισμοί και ο υπερθετικός ενός ομαδικού φθοριούχου χαμόγελου. Την παράσταση έκλεψαν τα πολιτικά αστεία των παρουσιαστών που συνέκριναν την ψήφο των βουλευτικών εκλογών με αυτή του διαγωνισμού και της κριτικής επιτροπής. «Γι’ αυτό στη Εurovision έχουμε περισσότερες επιτυχίες απ’ ό,τι στο Εurogroup» ανέφερε ο παρουσιαστής κατακεραυνώνοντας το πολιτικό κατεστημένο και εκθειάζοντας τον αμεσοδημοκρατικό τρόπο διεξαγωγής του θεσμού. Άλλωστε, όπως επιβεβαίωσαν και σε δηλώσεις τους οι νικητές, (το μπουζουκοχίψτερ συγκρότημα Koza Mostra), το τραγούδι τους έχει κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα.
Λίγα μέτρα έξω από την αρένα, η ζωή περιγράφει τον εαυτό της με λιγότερη ελαφρότητα. Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι/απολυμένοι των Metropolis μαζί με αλληλέγγυους, πραγματοποιούσαν έξω από το χώρο παράσταση διαμαρτυρίας, παρουσία δυνάμεων των ΜΑΤ. [Σημ. ο Ανδρέας Κουρής είναι ιδιόκτητης τόσο της αλυσίδας των καταστημάτων Metropolis όσο και του τηλεοπτικού σταθμού MAD που ανέλαβε την εκδήλωση της Eurovision.]

Απολυμένοι και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι

Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν: «Μπορεί ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής να ισχυρίζεται εδώ κι ένα χρόνο ότι δεν έχει χρήματα να πληρώσει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που οφείλει στους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, αλλά για τη διοργάνωση πανάκριβων εκδηλώσεων, όπως αυτή της Eurovision, φαίνεται ότι τα βρίσκει.
Η τελευταία μανούβρα του Ανδρέα Κουρή, να αναλάβει τη διοργάνωση άλλης μίας φιέστας –αυτή τη φορά της Eurovision– και μάλιστα με απευθείας ανάθεση από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΡΤ, γεννάει πολλά ερωτήματα και παράλληλα προκαλεί. Πρώτα απ’ όλους, προκαλεί εμάς τους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι το ποιόν του εργοδότη Ανδρέα Κουρή. Ο οποίος, ως «επιτυχημένος επιχειρηματίας» και ιδιοκτήτης του ομίλου MAD, από τότε που εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, πριν από 3 χρόνια, κατάφερε να κλείσει 13 καταστήματα, να βάλει την επιχείρηση στο Άρθρο 99 και να απολύσει 180 εργαζόμενους. Σχεδόν στους μισούς από αυτούς αρνείται μέχρι και σήμερα να καταβάλει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, με το σύνολο των οφειλόμενων να ξεπερνάει τα 600.000 ευρώ».
Όπως περιγράφουν στη συνέχεια της ανακοίνωσής τους οι εργαζόμενοι και οι απολυμένοι, η συγκεκριμένη κίνηση αποτελεί την κορύφωση μιας διαδικασίας που αριθμεί περισσότερες από 60 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ενώ ταυτόχρονα πέτυχε την καταδίκη του Ανδρέα Κουρή σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800 ευρώ. Το χρηματικό ποσό που δαπανήθηκε για την τελετή της Eurovision αντιστοιχεί περίπου σε αυτό το οποίο χρωστάει ο Ανδρέας Κουρής στους εργαζομένους.
Η ανακοίνωση προσθέτει επίσης: «Η διοργάνωση της Eurovision δεν αποτελεί πρόκληση μόνο για εμάς τους απολυμένους των Metropolis. Η απευθείας ανάθεση του ελληνικού τελικού της Eurovision από την ΕΡΤ στο MAD TV του Ανδρέα Κουρή αποτελεί πρόκληση για όλους τους εργαζόμενους που αυτή τη στιγμή υποφέρουν κάτω από την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας.
Διότι, πέρα από την εμμονή στη διοργάνωση ενός τέτοιου πολυδάπανου διαγωνισμού την ώρα που ο κόσμος πεινάει, το γεγονός ότι ένας κρατικός φορέας τον παραχωρεί δωρεάν (μαζί με ένα κομμάτι των κερδών) σε έναν ιδιώτη, για τον οποίο εδώ και καιρό βουίζει ολόκληρη η αγορά για τις τεράστιες οφειλές του προς το Δημόσιο, τους εργαζόμενους και πληθώρα άλλων πιστωτών, αποδεικνύει ότι η περιβόητη διαπλοκή, αντίθετα από τις βαρύγδουπες εξαγγελίες, ζει και βασιλεύει!»

Το βάρος της ελαφρότητας

Στην Ελλάδα της ανεργίας και της ανέχειας, το παρόν φορά τη μάσκα του παρελθόντος προσπαθώντας να μας πείσει πως τίποτα δεν άλλαξε, αρνούμενο το χρόνο σαν πρόσωπο που γερνά αλλά προσπαθεί να συντηρήσει την όψη του με φτηνές πλαστικές επεμβάσεις. Στη σημερινή Ελλάδα οι απολύσεις και η ανεργία είναι το νόμισμα με το οποίο θα πληρωθούν τα πανάκριβα πανηγυράκια και οι σαχλές φιέστες, που θα προσπαθήσουν να μας καθησυχάσουν. Το ταριχευμένο νάζι των ετών που πέρασαν ανεπιστρεπτί θα επιβιώσει πάση θυσία, φρουρούμενο από τα ΜΑΤ, με την παρουσία του να επιδεικνύεται εμμονικά, αδιαφορώντας για κάθε τι γύρω του. Στις αρένες του μνημονιακού μας παρόντος, τα λιοντάρια βγαίνουν υπό τη συνοδεία ποπ μουσικής, αγγλόφωνων μπαγλαμάδων και τσιρίδων διψασμένων για το πιο ακριβοπληρωμένο κενό.

(στην εφημερίδα Εποχή)