Αφο­ρί­ζο­ντας την πε­ο­λει­χία

Κά­θε πρωί, έ­να χά­ος ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κών τίτ­λων, σχο­λίων, ε­πα­να­λή­ψεων και πα­ραλ­λα­γών πνί­γουν τις α­γου­ρο­ξυ­πνη­μέ­νες ο­θό­νες. Και συ α­νά­με­σά τους ψά­χνεις να α­κού­σεις για τις νέες χθε­σι­νές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, τα νέα πο­γκρόμ και μα­χαι­ρώ­μα­τα με­τα­να­στών, τις φρέ­σκες συλ­λή­ψεις, τα φρέ­σκα βα­σα­νι­στή­ρια και τις στα­θε­ρές α­πελ­πι­σίες. Και α­νά­με­σά τους συ­χνά μια εί­δη­ση κυ­ριαρ­χεί, άλ­λο­τε λό­γω ση­μα­ντι­κό­τη­τας και ε­πεί­γο­ντος και άλ­λο­τε λό­γω της φω­το­γέ­νειας του πα­ρά­δο­ξου και του γε­λοίου. Μια τέ­τοια εί­δη­ση έ­κα­νε το γύ­ρο των βλεμ­μά­των την προ­η­γού­με­νη ε­βδο­μά­δα ό­ταν α­νά­με­σα στις διά­φο­ρες ει­δή­σεις εμ­φα­νί­στη­κε ο ε­ξής τίτ­λος σε διά­φο­ρες πα­ραλ­λα­γές: «“Μα­νι­φέ­στο” Σε­ρα­φείμ κα­τά πε­ο­λει­χίας».

Το μα­νι­φέ­στο

Ο τίτ­λος α­φο­ρού­σε κεί­με­νο του μη­τρο­πο­λί­τη Πει­ραιώς Σε­ρα­φείμ στην ι­στο­σε­λί­δα της μη­τρό­πο­λης Πει­ραιώς, ό­που χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ε­πι­στη­μο­νι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα α­πο­δεί­κνυε τους κιν­δύ­νους της «αι­σχρής πρά­ξης, τό­σο για το σώ­μα ό­σο και για το πνεύ­μα των αν­θρώ­πων». Ο ί­διος στο κεί­με­νό του διευ­κρι­νί­ζει πως δεν κι­νεί­ται «α­πό πο­τα­πά κί­νη­τρα α­κραίας φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κής δια­θέ­σεως ού­τε έ­χο­με κά­ποιο ο­μο­φο­βι­κό σύν­δρο­μο», και προ­ει­δο­ποιεί ό­τι «τα ο­ψώ­νια της α­μαρ­τίας εί­ναι θά­να­τος και ό­τι η πα­ρά­χρη­σις των σω­μα­τι­κών ορ­γά­νων του αν­θρω­πί­νου ό­ντος ε­γκυ­μο­νεί τρο­μα­κτι­κές συ­νέ­πειες τό­σο στην ψυ­χι­κή ό­σο και την σω­μα­τι­κή υ­γεία του».
Στη συ­νέ­χεια, πα­ρα­θέ­τει αυ­τού­σιο έ­να δη­μο­σίευ­μα των Νέων του 2010, κα­θώς και μια α­νάρ­τη­ση της ι­στο­σε­λί­δας iatropedia, ώ­στε να ταυ­τί­σει τον στο­μα­τι­κό έ­ρω­τα με τον καρ­κί­νο του φά­ρυγ­γα. Μέ­σα στη γε­λοιό­τη­τά του και στο α­νε­πί­και­ρο του σκο­τα­δι­σμού του η δή­λω­ση γεν­νά κά­ποιες σκέ­ψεις.
Μια αρ­ρώ­στια πα­ρου­σιά­ζε­ται (έ­στω και συ­γκε­κα­λυμ­μέ­να) ως η­θι­κή και με­τα­φυ­σι­κή κα­τα­δί­κη. Σε μι­κρο­κλί­μα­κα, η δή­λω­ση μάς θυ­μί­ζει τις φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές ε­ξαγ­γε­λίες που α­κο­λού­θη­σαν την 11 Σε­πτεμ­βρίου α­πό δια­φό­ρους τη­λευαγ­γε­λι­στές, σύμ­φω­να με τους ο­ποίους το χτύ­πη­μα στους δί­δυ­μους πύρ­γους ή­ταν μια θεϊκή τι­μω­ρία για τα νέα ή­θη και τις α­κο­λα­σίες των σύγ­χρο­νων Αμε­ρι­κά­νων. Ήταν η ί­δια ο­μά­δα ιε­ρέων που έ­κα­ναν λό­γω για το AIDS ως μια μά­στι­γα που ήρ­θε να κα­τα­δι­κά­σει τους ο­μο­φυ­λό­φι­λους.
Το εν­δια­φέ­ρον στις δη­λώ­σεις Σε­ρα­φεί­μ, εί­ναι η προ­σπά­θειά του για η­θι­κή και θρη­σκευ­τι­κή νο­μι­μο­ποίη­ση α­πό την ε­πι­στή­μη. Ο ί­διος μη­τρο­πο­λί­της λί­γους μή­νες πριν, μι­λώ­ντας για το πεί­ρα­μα του CERN και το μπο­ζό­νιο του θε­ού, εί­χε χα­ρα­κτη­ρί­σει τη Γε­νεύη ως «σύγ­χρο­νη Βα­βέλ», τις ε­πι­στη­μο­νι­κές θεω­ρίες «ε­τε­ρο­κί­νη­τα νευ­ρό­σπα­στα του αρ­χαίου δαί­μο­νος», ε­νώ έ­κλει­νε τη δη­μο­σίευ­σή του δια­τυ­πώ­νο­ντας λυ­ρι­κά την κρί­ση του για τις α­να­κα­λύ­ψεις και τα δε­δο­μέ­να του πει­ρά­μα­τος: «αν αυ­τή η α­ντί­λη­ψις δεν α­πο­τε­λεί τον α­πό­λυ­το ο­ρι­σμό του κρε­τι­νι­σμού, τό­τε τί συ­νι­στά κρε­τι­νι­σμό;». Για τον μη­τρο­πο­λί­τη -ό­πως άλ­λω­στε συμ­βαί­νει με κά­θε και­ρο­σκό­πο-, κά­θε δε­δο­μέ­νο (και ε­δώ συ­γκε­κρι­μέ­να ε­πι­στη­μο­νι­κό δε­δο­μέ­νο) έ­χει α­ξία μό­νο ό­ταν μπο­ρεί να ε­πι­βε­βαιώ­σει την ορ­θό­τη­τα της κα­τεύ­θυν­σης που ο ί­διος έ­χει ε­πι­λέ­ξει.
Κά­νο­ντας λό­γο στη συ­νέ­χεια του κει­μέ­νου του για την «τρο­μα­κτι­κή τρα­γι­κό­τη­τα» που μπο­ρεί να φέ­ρει η υ­περ­βο­λι­κή χρή­ση της ε­λευ­θε­ρίας του αν­θρώ­που, ο μη­τρο­πο­λί­της α­πο­κα­λύ­πτει πί­σω α­πό τις λέ­ξεις κά­ποιες βα­θύ­τε­ρες δια­θέ­σεις και ε­πι­θυ­μίες: Μια βιο­ε­ξου­σία θρη­σκευ­τι­κού τύ­που ό­που τα σώ­μα­τα θα ο­ρί­ζο­νται, θα τα­ξι­νο­μού­νται και θα πει­θαρ­χούν, με βά­ση την ερ­μη­νεία των θεϊκών ε­πι­τα­γών α­πό τα ιε­ρα­τεία.
Ο σκο­τα­δι­σμός της δή­λω­σης δεν προ­κα­λεί ε­ντύ­πω­ση. Συ­χνά εκ­πρό­σω­ποι της εκ­κλη­σίας μί­λη­σαν για τον έ­ρω­τα, ό­πως πε­ρί­που μι­λού­σαν για το μα­κε­δο­νι­κό: φα­να­τι­σμέ­να, φο­βι­κά, με μια υ­πο­κρι­τι­κή α­γνό­τη­τα, πε­ρη­φά­νια και κα­θα­ρό­τη­τα. Αυ­τό που προ­κα­λεί, ό­μως, ε­ντύ­πω­ση εί­ναι η συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­γκυ­ρία και το φαι­νο­με­νι­κά ε­κτός τό­που και χρό­νου της δή­λω­σης.

Το ε­πί­και­ρο της δή­λω­σης

Το πρω­τό­γνω­ρο κα­θε­στώς α­νε­λευ­θε­ρίας και πε­ριο­ρι­σμού των πο­λι­τι­κών και αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των, που βιώ­νου­με ό­λο και πιο έ­ντο­να, δη­μιουρ­γεί έ­να πε­ρι­βάλ­λον πολ­λα­πλής α­πό­κλι­σης. Από τη στιγ­μή που κα­νέ­να ερ­γα­σια­κό δι­καίω­μα δεν μπο­ρεί να θεω­ρη­θεί δε­δο­μέ­νο, α­πό τη στιγ­μή που οι πο­λι­τι­κές α­πο­φά­σεις και η βού­λη­ση των πο­λι­τών δεν δε­σμεύουν κα­μία κυ­βέρ­νη­ση, οι μέ­ρες μας πο­τί­ζο­νται α­πό μια πε­ριρ­ρέ­ου­σα α­τμό­σφαι­ρα σχε­τι­κι­σμού της ε­λευ­θε­ρίας. Μέ­σα α­πό τον άλ­λο­τε η­γε­μο­νι­κό τους λό­γο, οι εκ­πρό­σω­ποι της εκ­κλη­σίας ζη­τούν να συμ­με­τέ­χουν στη χά­ρα­ξη των νέων πε­ριο­ρι­σμών α­κό­μα και σε φα­ντα­σια­κό ε­πί­πε­δο. Αλή­θεια, πό­σο τυ­χαίο μπο­ρεί να μοιά­ζει το γε­γο­νός πως η ε­πε­ρώ­τη­ση στη βου­λή για την ι­στο­σε­λί­δα του Γέ­ρο­ντα Πα­στί­τσιου έ­γι­νε α­πό την Χρυ­σή Αυ­γή; Σε μια ευ­τυ­χή συ­γκυ­ρία ταύ­τι­σης η εκ­κλη­σια­στι­κή ε­πι­τα­γή κρα­τά α­πό το χέ­ρι το φα­σι­στι­κό α­πο­λυ­ταρ­χι­σμό.
Οι δη­λώ­σεις του Σε­ρα­φείμ Πει­ραιώς δεν πε­ρι­γρά­φουν το σκο­τει­νό μέλ­λον μιας πα­πα­δο­κρα­τού­με­νης χώ­ρας, α­ντί­θε­τα πε­ρι­γρά­φουν το σκο­τει­νό πα­ρόν μιας χρε­ο­κρα­τού­με­νης Ελλά­δας.

* το συγκεκριμένο κείμενο είναι ακριβώς 666 λέξεις.


(Στην εφημερίδα Εποχή)