Φαινόμενα κλινικής σωρρίασης

Κάτι πάει λάθος στους δρόμους της χώρας. Στις πλατείες, στα καφενεία, στις όψεις των κτιρίων. Ενα νέο λάθος που προστίθεται δίπλα σε πολλά άλλα, γεννημένα ή μεγεθυσμένα από το αρχικό λάθος της κρίσης και της λιτότητας.
Από όλα αυτά τα λάθη (σε ένα φάσμα που καλύπτει από εγκληματικές οργανώσεις- κόμματα ή εφημερίδες όπως το «Μακελειό» μέχρι καθημερινές κουβέντες και συμπεριφορές), η περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα και της οργάνωσής του με τίτλο «Ελλήνων Συνέλευσις» έμοιαζε το σχετικά πιο άκακο στη γραφικότητά του.
Η ίδια η γραφικότητα περιγράφει το μέγεθός της ως περιορισμένο.
Ποιος μπορεί να δεχτεί πως υπάρχει κάποιος που δηλώνει πως είναι κάτοχος 600 δισ., ότι θα ξεπληρώσει όλα τα χρέη του ελληνικού λαού, ότι βρήκε τα λεφτά από ξεχασμένα ομόλογα της τράπεζας της Ανατολής ή από υπερόπλα των αρχαίων Ελλήνων που πούλησε στον αμερικανικό στρατό, και γίνεται πιστευτός, αποκτά οπαδούς, υφίσταται ως (έστω προς το παρόν περιθωριακό) επιχείρημα στον δημόσιο λόγο;
Και να που όλος αυτός ο δυσλεκτικής συλλογιστικής και ημιπαράφρων λόγος μεταφράζεται σε αφίσες, μαζώξεις σε πλατείες και καφενεία και σε πάνω από 200 γραφεία σε όλη τη χώρα.
Σε έναν ατελείωτο ιντερνετικό θόρυβο γραμμένο με κεφαλαία, όπου οι ακροδεξιές θέσεις συναντούν παράδοξες θεωρίες για αρχαιοελληνικά υπερόπλα, οι αρχαιοελληνικίζοντες νεολογισμοί συναντούν τον βάναυσο βιασμό της ελληνικής ορθογραφίας και παππούδια δίνουν όρκους σε καφενεία, αυτοπροσδιορίζονται «πολεμιστές» και πίνουν νερό στο όνομα του αρχηγού τους.
Σε μια εποχή που η φτώχεια και η εξαθλίωση περιγράφονται ως λογικές επιλογές, το παράλογο εκδικείται με τον δικό του τρόπο.
Απρόσμενα, ακατανόητα, χωρίς να ενδιαφέρεται για ερμηνείες ή για βυθομέτρηση πολιτικών αναλύσεων.
(Περισσότερα στοιχεία για την οργάνωση, τη σχέση της με την Ακροδεξιά ή το οργανωμένο έγκλημα μπορείτε να βρείτε στο σάιτ της εφημερίδας μας ή παντού στο Ιντερνετ.)
Ο Αρτέμης Σώρρας φύεται εκεί που το ελληνικό λούμπεν συναντά την αχανή συνθήκη του Ιντερνετ.
Οταν βρίσκεσαι μπροστά σε μία έκταση όπου το μόνο όριο είναι η φαντασία σου, αλλά ταυτόχρονα τα εργαλεία σου είναι τρομερά περιορισμένα.
Πάνω σε αυτή τη φαντασιακή συνθήκη ήρθε να δημιουργήσει ο εθνοσωτήρας Αρτέμης Σώρρας.
Με την αυτοπεποίθηση περπατημένου «ταρίφα» και την όψη τρακαρισμένου «ταρίφα», βάφτισε ακριβώς αυτό το λίγο «πολύ», ένωσε την πλήρως ελλιπή γνώση και το παραχαραγμένο φαντασιακό σε σχέση με την Ιστορία, με την προσδοκία μιας χτυπημένης μερίδας της κοινωνίας.
Τη μεταφυσική ανωτερότητα της φυλής, με την καταπιεσμένη κατάσταση της ράτσας.
Τις θεωρίες συνωμοσίας και τον αντισημιτισμό, με τον μπακάλικο δικολαβισμό, την αρετή της πιάτσας, την εξωστρέφεια του άνευ όρων λαϊκού ματσισμού.
Πιο πολύ αίρεση ή σέκτα, παρά κόμμα· πιο πολύ ανάπηρος μεσσιανισμός, παρά πολιτική πρόταση.
Γιατί το είδος της πολιτικής στο οποίο εμπίπτει ο Σώρρας είναι ακριβώς η έκλειψη και η παράφραση της πολιτικής.
Με τον ίδιο τρόπο που τα ελληνικά που μιλάει είναι παράφραση αρχαϊκών ή καθαρευουσιάνικων τύπων και η ελληνική Ιστορία στην οποία αναφέρεται είναι παράφραση (όχι της συγκεκριμένης Ιστορίας) αλλά του ίδιου του φαινομένου της Ιστορίας.
Αυτό που προτείνει στους οπαδούς του είναι μία μη διαμεσολαβημένη πολιτική σχέση που τυχαίνει να είναι μη πολιτική αλλά διαμεσολαβημένη.
Γιατί η πολιτική, η Ιστορία, η γλώσσα δεν συλλέγονται αυτόνομες στη φαντασιακή εκδοχή τους από τον Σώρρα.
Εκτρέφονται και παίρνουν σχήμα μέσα σε ένα συνολικό φαντασιακό, στο φαντασιακό της απελπισίας και της εξάντλησης ενός κομματιού της κοινωνίας με βασική έλλειψη εργαλείων ανάλυσης ή έστω διαλόγου.
Με άνευ όρων επιθυμία για πίστη, ανεξάρτητα από αντικείμενα ή κατευθύνσεις.
Ακόμη και για απολύτως φαιδρούς ισχυρισμούς, όπου η ίδια η λογική έχει αντικατασταθεί από την επιθυμία χωρίς καν δικαιολογία.
Από όλους τους φίρερ και φιρερίσκους που γέννησε η κρίση, ο Σώρρας μοιάζει ο πιο κωμικός, αλλά σίγουρα όχι ο λιγότερο επικίνδυνος.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)