Αγαπητό 2016…

Και ενώ οι μέρες περνούν και πλησιάζουμε σταθερά προς την Πρωτοχρονιά τα πλήθη φαντασιακά συνάζονται ήδη για να γιορτάσουν ένα χαρμόσυνο γεγονός.
Οχι τον ερχομό του νέου έτους αλλά τον θάνατο του παλαιού.
Το 2016 θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες ως ένα άσχημο έτος, τόσο τρομακτικό που θα προσπαθείς να το θυμηθείς για να σου φύγει ο λόξιγκας ή για να πείσεις τον γιο σου να φάει το σπανακόρυζο.
Το μόνο που σώζει το 2016 είναι πως έχουμε βάσιμες υποψίες ότι το 2017 θα είναι ακόμη χειρότερο.
Για πολλούς το «λάθος» 2016 αποτυπώνεται στη μαζική εκκαθάριση εγχώριων και ξένων σταρ, σε μια καταμέτρηση θανάτων διάσημων ατόμων.
Ενώ κάτι τέτοιο φαινομενικά μπορεί να μοιάζει ανόητο ή ακόμα και απάνθρωπο σε σχέση με τα υπόλοιπα γεγονότα που χαρακτηρίζουν το έτος, έχω την αίσθηση πως δεν είναι.
Ολος αυτός ο εύκολος διαδικτυακός θρήνος δεν έχει να κάνει με το πένθος, με το γεγονός πως έφυγε κάποιος που θα μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερα (άρα έφυγε και η δυνατότητά μας να έρθουμε σε επαφή με νέα δημιουργήματα).
Αν το καλοσκεφτεί κανείς οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες που έφυγαν το 2016 ήταν ανενεργοί.
Πιο πολύ νομίζω πως πενθούμε για την απώλεια της χαμένης οικειότητας, για ένα κομμάτι που οριακά μπορεί να είχαμε ξεχάσει πως μας δομεί και που το αντιλαμβανόμαστε μονάχα σαν το χάσουμε.
 Είναι αυτή η μονομερής οικειότητα που ακόμα και στον μονόδρομό της παύει, αυτή η αμήχανη θλίψη που βασίζεται σε μια φαντασιακή σχέση η οποία τώρα αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα μεταμορφώνεται –χωρίς να αλλάζει– σε παρελθόν.
Στην πραγματικότητα το πλαστικό πένθος είναι ένα παρήγορο πένθος.
Μια και θολώνει τη μεγάλη εικόνα που είναι πολλαπλά χειρότερη: ο πόλεμος στη Συρία κλιμακώνεται, η προσφυγική κρίση γιγαντώνεται, η διαχείρισή της από την Ευρωπαϊκή Ενωση πάει όλο και πιο δεξιά, η Ακροδεξιά κερδίζει έδαφος παντού, η λιτότητα καλπάζει, οι παγκόσμιες ισορροπίες διαταράσσονται ξεκινώντας αυτό που πολλοί ονόμασαν «δεύτερο ψυχρό πόλεμο».
Η εκλογή Τραμπ, η κατάσταση στην Τουρκία του Ερντογάν, η επιβολή ακόμη περισσότερης λιτότητας στην Ευρώπη, τα τρομοκρατικά χτυπήματα και η διαχείρισή τους είναι μόνο κάποια από τα γεγονότα που θα μας κάνουμε να θυμόμαστε το έτος 2016.

Αγαπητό 2016,
Αν ήσουν χρώμα θα ήσουν σάπιο μήλο.
Αν ήσουν μήλο θα ήσουν και πάλι σάπιο μήλο.
Αν ήσουν φαγητό θα ήσουν το δεν-ξέρω-τι-πράγμα-είναι-αυτό-αλλά-δεν-το-βάζω-στο-στόμα-μου.
Αν ήσουν συμμαθητής θα ήσουν αυτός που πήρε πολύ σοβαρά τη δουλειά του απουσιολογίου δίνοντάς μας άλλοθι να σε σιχαινόμαστε (κάτι το οποίο συνέβαινε έτσι κι αλλιώς). Δικαιωθήκαμε όταν πήγες στη Βουλή των Εφήβων και μίλησες για την πατρίδα, την εκκλησία και πάνω απ’ όλα υγεία. Είσαι ο θείος που πάντα υποψιαζόμαστε, αυτός που λέει «εγώ θα κάτσω εδώ με τη νεολαία».
Αν ήσουν στιγμή της ημέρας θα ήσουν η στιγμή που ανάβουμε το τελευταίο τσιγάρο μέχρι με την πρώτη ρουφηξιά να ανακαλύψουμε πως το ανάψαμε από το φίλτρο.
Αν ήσουν καθημερινή κουβέντα θα ξεκίναγες με το «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά…».
Αν ήσουν ποίημα σίγουρα θα είχες γραφτεί στο facebook, αν ήσουν όχημα θα ήσουν καμένο τρόλεϊ για πολιτικούς λόγους.
Αν ήσουν γενέθλια σίγουρα θα έπεφτες 29 Φεβρουαρίου και θα γιόρταζες μία κάθε 4 χρόνια.
Αν ήσουν τραγούδι θα σε παίζαμε ανάποδα για να ανακαλύψουμε τα σατανιστικά σου μηνύματα, αλλά το μόνο που θα ακουγόταν εκεί θα ήταν η Μαρινέλλα να τραγουδάει κανονικά.
Αν ήσουν ποτό ήδη έχουμε τυφλωθεί εξαιτίας σου, αν ήσουν αμαρτία σε θάψαμε κάπου στη Σιβηρία και αν είσαι το τελευταίο κομμάτι πίτσας ήδη μου έπεσες από τα χέρια.

Ω 2016, και η χειρότερη στιγμή σου είναι η διαπίστωση πως είσαι μια χρονιά από το μέλλον μας και όχι από το παρελθόν μας.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)