Το αποτέλεσμα των εκλογών της Νέας Δημοκρατίας

Η πραγματικότητα στις μέρες που διανύουμε εμφανίζεται μπροστά μας σαν ένα ατελείωτο εκκρεμές ανάμεσα στη φρίκη και τη γελοιότητα.
Και ίσως η γελοιότητα να λειτουργεί εκτονωτικά ως διάλειμμα από τις εικόνες φρίκης με τις οποίες ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, την ευρύτερη ρευστότητα, το ανακάτωμα των ισορροπιών, όμως τις πραγματικές της διαστάσεις τις παίρνει όταν γίνει αντιληπτή σε συνάρτηση με το άλλο άκρο του εκκρεμούς.
Η ανικανότητα στις μέρες μας είναι πολυτέλεια. Πόσο μάλλον όταν αφορά αυτούς που παίρνουν αποφάσεις.
Η έκτακτη κατάσταση την οποία διανύουμε απαιτεί και μια έκτακτη συνθήκη εγρήγορσης και αντιμετώπισης.
Και αυτό γιατί δεν διακυβεύεται μονάχα το ενδεχόμενο μιας λανθασμένης απόφασης σε μια εποχή που δεν επιτρέπει λάθη. Αλλά γιατί συμβάλλει πολλαπλασιαστικά στη συνολική απαξίωση της πολιτικής σφαίρας.
Είναι άστοχο λοιπόν να αντιμετωπίσουμε το φιάσκο των εκλογών της Νέας Δημοκρατίας ως ένα χαριτωμένο ανέκδοτο το οποίο συνέβη και στη συνέχεια πέρασε. Ή ως μια τεχνικής φύσεως αστοχία η οποία θα διορθωθεί ύστερα από δύο εβδομάδες.
Οσο αυστηρό και να φαίνεται, η διαδικασία της προηγούμενης Κυριακής αποτελεί μια διαδικασία με πολύ πιο σύνθετη καταγραφή από ένα απλό φιάσκο.
Αντίθετα λοιπόν απ’ όσα πιστεύουμε, οι εκλογές στη Νέα Δημοκρατία και έγιναν και είχαν συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα.
Το θέμα είναι πως το αποτέλεσμα αυτό δεν ταυτίζεται με ένα από τα τέσσερα ενδεχόμενα που ορίστηκαν ως επιθυμητά με την ανακοίνωση έναρξης της διαδικασίας, δεν προσδιορίζεται από τις προθέσεις ή τις διαθέσεις όσων θέλησαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία και να διαμορφώσουν αυτό το αποτέλεσμα.
Η αδυναμία διεξαγωγής εκλογών, η ανικανότητα της ομαλής λειτουργίας, η απώλεια του κέντρου λήψης αποφάσεων, η θολή πολιτική εικόνα, η παρεμπόδιση (έστω και λόγω ανικανότητας στη συγκεκριμένη περίπτωση) των ψηφοφόρων να διαμορφώσουν την τελική πολιτική απόφαση είναι και αυτά συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Απολύτως ορατά, απολύτως πρακτικά και απολύτως συγκεκριμένα.
Ορίζουν όχι μόνο την παρούσα κατάσταση της Νέας Δημοκρατίας αλλά εγγράφονται και ως στοιχεία της πολιτικής ζωής του τόπου.
Απεικονίζουν, ενσαρκώνουν και πολλαπλασιάζουν την κυρίαρχη απαξίωση της πολιτικής από τους πολίτες, την αίσθηση αδιεξόδου, τη δυσπιστία ως προς τις ικανότητες των πολιτικών κομμάτων και του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού, την προσχηματική συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων.
Ο επόμενος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν θα είναι διάδοχος ενός προηγούμενου αρχηγού αλλά μιας πρότερης κατάστασης.
Μιας κατάστασης έριδας, εσωστρέφειας και ανικανότητας. Μιας διαδικασίας όπου δεν παράγεται πολιτική λόγω τεχνικού κωλύματος. Φορέας μιας εικόνας αποσύνθεσης και αποσταθεροποίησης.
Είναι άλλωστε ενδεικτικό πως στο πλαίσιο διαχείρισης του συγκεκριμένου θέματος ο πολιτικός γίγαντας Ανδρέας Παπαμιμίκος αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο σαμποτάζ.
Η συγκεκριμένη αντίδραση δεν έχει ως στόχο μόνο να αποδώσει αλλού τις ευθύνες αλλά ταυτόχρονα -και ίσως περισσότερο- να θέσει σε ένα γνωστό και οικείο σχήμα μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
Να ανασυντάξει το χάος άνευ όρων, ακόμη και υιοθετώντας ανεδαφικά σενάρια στα όρια της γελοιότητας.
Η μορφή που έχει σήμερα η Νέα Δημοκρατία θυμίζει αραβικό κράτος μετά από βομβαρδισμό. Μια διασπασμένη ενότητα με χαμένο το κέντρο εξουσίας, όπου τοπικοί φύλαρχοι ορίζουν τις δικές τους σφαίρες επιρροής αναζητώντας την έφοδο στον ουρανό (βλ. π.χ. Λιβύη).
Ετσι, την περίοδο ανάμεσα στην ήττα και την (ενδεχόμενη) ανάδειξη νέου αρχηγού, η Νέα Δημοκρατία γίνεται το πιο χαρακτηριστικό κόμμα της κρίσης.
Αυτό που την αντιπροσωπεύει έμπρακτα με τα αποτελέσματα χαραγμένα ακόμα και στην ίδια τη φυσιογνωμία της.
Ενα κόμμα σε ένταση και εμφύλιο, με αμφίβολο παρόν και μέλλον. Ενα γεγονός χωρίς συγκεκριμένα ιδεολογικά επίδικα (μόνο με διαφορετικές δοσολογίες Ακροδεξιάς).
Μια τοξική κατάσταση ικανή να σπρώξει την κυβέρνηση στην αλαζονεία του δρομέα που προπορεύεται χωρίς αντίπαλο.
Η Νέα Δημοκρατία κατάφερε κάτι το οποίο κανένα άλλο κόμμα που χάθηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης δεν είχε καταφέρει.
Οχι να εξαφανιστεί αλλά να παραμείνει νεκροζώντανη, περιφέροντας ταυτόχρονα το νεκρό παρελθόν και το ακυρωμένο μέλλον της, αποδεικνύοντάς μας σε κάθε της βήμα τη ρευστότητα των καιρών, τις πολιτικές μεταμορφώσεις και το γεγονός πως σήμερα κάθε τι συνορεύει με το χάος.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)