Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντοτε υπήρξε ένα ρευστό κόμμα. Η ίδια η καταγωγή του δικαιολογεί και τη φυσιογνωμία του. Προερχόμενος από οργανώσεις, κόμματα και φυσιογνωμίες της Αριστεράς, κλήθηκε αρχικά να κατοχυρώσει την ενότητα στη μίνιμουμ συμφωνία και αργότερα να αναζητήσει φυσιογνωμία με βάση τα χαρακτηριστικά της καταγωγής του αλλά και τις ίδιες τις προθέσεις των μελών του.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατάκτηση της κυβέρνησης λειτούργησε συγκολλητικά και κατευναστικά προς τις διαφωνίες και τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις, τις διαφορές και τις ιδεολογικές αποστάσεις.
Μετά το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, τους πρώτους μήνες κυβέρνησης και την πρόσφατη διάσπαση, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει και πάλι να ρευστοποιείται φυσιογνωμικά ανοίγοντας τον αριθμό των ενδεχομένων ως προς τη νέα του φυσιογνωμία σε περίπτωση μιας νέας κυβερνητικής παγίωσης.
Εχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε τους εξωτερικούς παράγοντες που διεκδικούν να διαδραματίσουν ρόλο στη διαμόρφωση αυτού του ενδεχομένου και τους τρόπους που μετέρχονται ώστε να εξασφαλίσουν το τελικό αποτύπωμα.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ (ως χαρακτηριστικότερο αυτών των παραγόντων) πέρασαν από διάφορα στάδια ώστε να φτάσουν στη σημερινή τους στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που κάποτε αντιμετώπιζαν ως φόβο τώρα μοιάζει να το αντιλαμβάνονται ως μια ευκαιρία υπό προϋποθέσεις.
Από την προεκλογική ρητορική της απόλυτης κινδυνολογίας και επίθεσης, τα ΜΜΕ -μετά την εκλογική νίκη και τη σύναψη συμμαχίας με τους ΑΝ.ΕΛΛ.- πέρασαν σε μια προσπάθεια άτσαλου και ήπιου προσεταιρισμού. Υιοθετώντας τη λογική της αριστερής παρένθεσης και ταυτόχρονα φυλάγοντας τα νώτα τους για το ενδεχόμενο ενός καλού αποτελέσματος στις διαπραγματεύσεις.
Η στάση αυτή άλλαξε απότομα την περίοδο του δημοψηφίσματος. Η στάση που είχε καταγραφεί πριν από τις εκλογές εδώ έφτασε στον υπερθετικό της βαθμό και τα κανάλια όρισαν ουσιαστικά τον εαυτό τους ως τον κυρίαρχο αντίπαλο του ΣΥΡΙΖΑ στην αναμέτρηση.
Μετά τη συντριπτική τους ήττα αλλά και την απόλυτη απώλεια της όποιας φερεγγυότητάς τους, αναζήτησαν μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την κυβέρνηση και τους όρους με τους οποίους ασκούν πολιτική επιρροή. Και η ευκαιρία αυτή δόθηκε από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τη σύναψη της συμφωνίας τα ΜΜΕ όρισαν τον Αλέξη Τσίπρα ως έναν πολιτικό που «ωρίμασε» και τον οποιοδήποτε διαφωνούντα ως επικίνδυνο ή ημιπαράφρονα.
Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν τον Ελληνα πρωθυπουργό και την απερχόμενη κυβέρνηση όχι ως πραγματικότητα με ιδεολογικές καταβολές και προθέσεις, αλλά ως μια δυνατότητα. Ως μια δυνάμει μετάλλαξη αρεστή στα δικά τους καλούπια και συμφέροντα. Ως έναν χώρο με καταγεγραμμένη ρευστότητα τον οποίο κρίνουν πως μπορούν να διαμορφώσουν.
Ετσι, οι διαφωνούντες από τη στιγμή που αποχώρησαν σταμάτησαν να αποτελούν επίκεντρο της κριτικής των καναλιών. Σειρά τις τελευταίες μέρες και τις μέρες που θα ακολουθήσουν έχουν οι βουλευτές, οι υπουργοί και τα στελέχη που βρίσκονται στο αριστερό μέρος του ΣΥΡΙΖΑ (είναι ενδεικτικός π.χ. ο τρόπος που αντιμετώπισαν την Τασία Χριστοδουλοπούλου όλο το τελευταίο διάστημα) καθώς και οι ΑΝ.ΕΛΛ. ως ένας μη αρεστός (στα ΜΜΕ) κυβερνητικός εταίρος.
Και στο σημείο αυτό πρέπει να καταγράψουμε πως ευθύνες γι' αυτήν την κατάσταση έχει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν προστάτευσε τους διαφωνούντες αλλά τους άφησε έρμαιο στην ειρωνεία και τη συκοφαντία του κάθε διαπλεκόμενου δημοσιογραφίσκου, την καφρίλα της κάθε κίτρινης φυλλάδας, τα γελοία ρεπορτάζ του κάθε αφερέγγυου καναλιού.
Τα δελτία Τύπου, οι ανακοινώσεις και οι δηλώσεις που θα προστάτευαν εξαφανίστηκαν για όποιον απέκλινε από τη γραμμή. Η αντισυντροφικότητα που επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες εβδομάδες δεν μοιάζει με προειδοποίηση για κάποια επικείμενη μετάλλαξη αλλά για σύμπτωμα μιας ήδη υπαρκτής αλλαγής.
Η Αριστερά πέρα από ένα διαφορετικό οικονομικό πρόγραμμα οφείλει να καταθέτει και μια μικρογραφία ενός διαφορετικού πλέγματος σχέσεων. Εναν διαφορετικό κώδικα ηθικής, κώδικα συμπεριφοράς, ακόμα και αισθητικής. Και ο ΣΥΡΙΖΑ της επομένης της διαπραγμάτευσης δεν κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ας ελπίσουμε πως μια τέτοια κατάσταση είναι αναστρέψιμη, γιατί αλλιώς προβλέπουμε το σχέδιο των κυρίαρχων ΜΜΕ να γίνεται πραγματικότητα: ένας τελείως μεταλλαγμένος μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ να ψαρεύει σε θολά Ποτάμια.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
2 σχόλια:
Προκύπτουν ερωτήματα και ενστάσεις στο κείμενο σου Θωμά. Μόλις το διάβασα και γράφω όπως μου ‘ρχονται:
1. Αντιμετωπίζεις σαν ίσους αντιπάλους ένα κόμμα και τα ΜΜΕ. Δεν είναι ίσοι. Δεν είναι ίδιοι. Το κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ η άλλο) έχει όραμα και σχέδιο που έχουν σαν σημείο αναφοράς τον λαό. Αυτό είναι το μοιραίο δίδυμο. Κόμμα-λαός. Συνακόλουθα το κόμμα πρέπει να έχει γνώση και Πείρα (είτε έχει κυβερνήσει είτε όχι). Πρέπει να ξέρει τι θα Κάνει και πως θα το Κάνει ώστε να επιτύχει. Τα ΜΜΕ είναι αυθαίρετα. Προχωρούν χωρίς πρόγραμμα (δεν εννοώ τηλεοπτικό) δεν είναι ανάγκη να έχουν Κάποια φιλοσοφία η ιδεολογία (ιδιαίτερα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας) παρα μόνο το συμφέρον των ιδιοκτητών τους η την τοποθέτηση των εκάστοτε δημοσιογράφων (περίπτωση Κρατικής τηλεόρασης που η ποδηγέτηση δεν είναι στενή). Τα ΜΜΕ είναι ανερμάτιστα και θα είναι πάντα εκεί. Να αποπροσανατολίζουν, να παραπληροφορούν, να κιτρινίζουν και να δηλητηριάζουν. Όποιος και αν βγει. Από Χρυσή αυγή μέχρι ΚΚΕ μλ να βγει τα ΜΜΕ θα είναι εκεί θα Κάνουν την ιδια δουλειά και θα προσαρμόζονται ανάλογα. Τα ΜΜΕ δεν έχουν ηθική. Το κόμμα έχει. π.χ. το μεταναστευτικό είναι καί θέμα ηθικής. Μπορεί ο Μπερλουσκόνι να πετάξει στη θάλασσα μετανάστες αλλά η αριστερά δεν επιτρέπεται. Αυτό που για τον Μπερλουσκόνι είναι μετανάστης, παρείσακτος κλπ για την αριστερά είναι άνθρωπος. Ας επιστρέψουμε στο κείμενο σου:
α. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ αντιμετώπιζαν στην αρχή τον ΣΥΡΙΖΑ. ως φόβο.
μετά « το αντιλαμβάνονται ως μια ευκαιρία υπό προϋποθέσεις».
Ήταν φόβος? Για ποιόν? ποιος φοβόταν τον Σύριζα? Πάντως όχι ο λαός που τον ψήφισε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αποδειχθεί «μη φόβος» για τον λαό. (Τα ΜΜΕ απέξω)
β. Από την προεκλογική ρητορική της απόλυτης κινδυνολογίας και επίθεσης, τα ΜΜΕ -μετά την εκλογική νίκη και τη σύναψη συμμαχίας με τους ΑΝ.ΕΛΛ.- πέρασαν σε μια προσπάθεια άτσαλου και ήπιου προσεταιρισμού.
Γιατί τίθεται θέμα προσεταιρισμού? Ποια η χρεία προσεταιρισμού? Το κομμά Κάνει την δουλειά του σύμφωνα με το όραμα του. Που μπαίνει ο προσεταιρισμός? (Αφήνω το θέμα συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμενο. Τι δουλειά είχε η αλεπού στο παζάρι)
γ. Υιοθετώντας τη λογική της αριστερής παρένθεσης
Αν είναι αριστερή παρένθεση η όχι είναι και πάλι θέμα της σχέσης κομματος και λαού. Τα ΜΜΕ στην γωνία να παρακολουθούν.
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
δ. Η στάση αυτή άλλαξε απότομα την περίοδο του δημοψηφίσματος. Η στάση που είχε καταγραφεί πριν από τις εκλογές εδώ έφτασε στον υπερθετικό της βαθμό και τα κανάλια όρισαν ουσιαστικά τον εαυτό τους ως τον κυρίαρχο αντίπαλο του ΣΥΡΙΖΑ στην αναμέτρηση.
Ποιος τους έδωσε το ρόλο του «κυρίαρχου αντιπάλου»? Ποιος τους ρώτησε? Το κομμα (καλώς η κακώς) έκανε δημοψιφισμα, ο λαός απάντησε..Τερμα. Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν το αποτέλεσμα. Πως κυρίαρχος αντίπαλος?
ε. Στο σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τη σύναψη της συμφωνίας τα ΜΜΕ όρισαν τον Αλέξη Τσίπρα ως έναν πολιτικό που «ωρίμασε» και τον οποιοδήποτε διαφωνούντα ως επικίνδυνο ή ημιπαράφρονα.
Τελικά ο Τσιπρας τι είναι ημιπαράφρονας η ώριμος? Δεν με ενδιαφέρει τι ορίζουν ΜΜΕ αλλά τι είναι.
Η απάντηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. και το λες παρακάτω. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλληθωρίζει καθοριστικά στα ΜΜΕ και αγνοεί τον λαό. Τον έχει για πρόσχημα και για λιμάνι. Μόλις πρέπει να πάρει ευθύνη κατ΄ ευθείαν στο λαό. : «Εγώ δεν ξέρω...εσύ λαέ μου ότι θέλεις» (Σε 7 μήνες 2 εκλογές και ένα δημοψήφισμα). Αυτό υπάρχει στο υποσυνείδητο του.
Αυτή τη στιγμή βλέπω τον Τσίπρα στην Τηλεόραση (Πανελλαδική συνδιάσκεψη. 6.00μμ Κυριακή)ρωτάει ρητορικά αν έπρεπε η δεν έπρεπε να χτυπήσει τις μίζες και τα εξοπλιστικά, μιλάει για τους μεγαλοφοροφυγάδες που πλήρωσαν αν έπρεπε να πληρώσουν η όχι. Μα τι λέει? Είδαμε τον Λιαουνάκο να συλλαμβάνεται για τα εξοπλιστικά και τις μίζες? Τον είδαμε να πληρώνει? Είδαμε τον Μπομπολα και τον Ψυχάρη να πληρώνουν για άδειες ΜΜΕ και τα δάνεια που πήραν? Τα κόμματα και τα δάνεια που χρωστάνε? Το ΣΑλλα και το πως άρπαξε την Αγροτική? Όχι εγώ θα πληρώσω για τριτη φορα την ανακεφαλαίωση τους και πληρώνω φόρους απίθανους και ΕΜΦΙΑ κλπ κλπ. Και όλα αυτά με παντιέρα ξανά τις καθαρίστριες του Υπουργ Οικονομικών και του απολυμένους του Κατρούγκαλου (εδώ η μίζα που πήγε?) . Παντιέρα οι καθαρίστριες και 2000 εργαζόμενοι στις Σκουριές στις στοές και κάθε μέρα να καταλαμβάνουν και ένα επαρχιώτικο δημαρχείο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε και μαζί του και γω για άλλη μια φορά (για να μην αρχίσω τα μελοδραματικά περί προδομένου λαού και αηδίες). Χωρίς πρόγραμμα μια λέσχη συζητήσεων πήγε να κυβερνήσει μια χώρα που εδώ και περίπου μια δεκαετία παραπαίει. Πήγαν ξεβράκωτοι να τα βάλουν με τα τέρατα της Ευρωπαϊκής ένωσης με έναν κλόουν για Υπουργό Οικονομικών, και με κάτι μπαρμπάδες τύπου Κουρουπλή, Μπαλτά, Κατρούγκαλου, Ζωής Κωνσταντοπουλου κλπ. Αστεία πράγματα.
Δεν υπερασπίστηκε το κόμμα την Χριστοφιλοπούλου? Και εκείνη τι έκανε? Γιατί έχει ανάγκη υπεράσπισης? Έπρεπε σ’ αυτό το πόστο (και σε όλα τα άλλα) να είναι οι καλυτερότεροι της Ελλάδος (όχι της αριστεράς, που από άποψη ατόμων έδειξε απίστευτη ένδεια) και να μην χρειάζονται καμιά υπεράσπιση. Να λένε δυο κουβέντες και αυτές να αρκούν. Να εμπνέουν τον κόσμο με τις επιλογές τους και με τον τρόπο που τις υλοποιούν (περιεχόμενο και φόρμα).
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέτοιος τότε τα ΜΜΕ θα ήταν η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Θα τους είχαν ξεπεράσει τα γεγονότα και θα τρέχαν από πίσω.
Δημοσίευση σχολίου