Ακο­νί­ζο­ντας την κουλ­τού­ρα της προ­δο­σίας

* Για τον Σω­κρά­τη Μά­λα­μα, το πε­ρι­στα­τι­κό στη συ­ναυ­λία και τις με­τέ­πει­τα α­ντι­δρά­σεις

Λέ­νε οι ψυ­χο­λό­γοι
κι οι φί­λοι μου οι λό­γιοι
"α­πλά τα πράγ­μα­τα να λες
και στα τρα­γού­δια
να μην κλαις
να μην κλαις".
(…)
Περ­πα­τώ σ’ έ­να κό­σμο
π’ αλ­λά­ζει
ό­πως τα ρού­χα μας
τα χθε­σι­νά
βά­ζει κορ­δέ­λες
και με τα­ρά­ζει
βά­φε­ται άλ­λος
και προ­σπερ­νά.
(Σω­κρά­της Μά­λα­μας,
Ευ­τυ­χείς, λυ­πη­μέ­νοι
και πό­τες )

Το προ­η­γού­με­νο Σάβ­βα­το, μέ­λη της Ένω­σης Γο­νέων Πε­τρού­πο­λης, μα­ζί με εκ­παι­δευ­τι­κούς της δευ­τε­ρο­βάθ­μιας και πρω­το­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης α­πο­φα­σί­ζουν να προ­βούν σε πα­ρέμ­βα­ση-δια­μαρ­τυ­ρία κα­τά τη διάρ­κεια συ­ναυ­λίας του Σω­κρά­τη Μά­λα­μα στο θέ­α­τρο Πέ­τρας. Ζη­τούν α­πό την υ­πεύ­θυ­νη πα­ρα­γω­γής να τους ε­πι­τρα­πεί να α­νοί­ξουν έ­να πα­νό δια­μαρ­τυ­ρίας στη σκη­νή και να κά­νουν μια σύ­ντο­μη ε­νη­μέ­ρω­ση. Η υ­πεύ­θυ­νη αρ­νή­θη­κε και οι εκ­παι­δευ­τι­κοί α­πο­φα­σί­ζουν να διεκ­δι­κή­σουν τη δια­μαρ­τυ­ρία. Στην εί­σο­δο ε­μπο­δί­ζο­νται α­πό τους υ­πεύ­θυ­νους α­σφα­λείας και με­τά α­πό δια­πλη­κτι­σμούς κα­τα­φέρ­νουν να μπουν στο συ­ναυ­λια­κό χώ­ρο και να α­νοί­ξουν το πα­νό στα δια­ζώ­μα­τα. Η α­να­κοί­νω­ση δεν έ­γι­νε και ο τρα­γου­δι­στής δεν σχο­λία­σε το γε­γο­νός κα­τά την διάρ­κεια της συ­ναυ­λίας.
Την ε­πό­με­νη μέ­ρα, το πε­ρι­στα­τι­κό πε­ρι­γρά­φε­ται στο δια­δί­κτυο με τίτ­λους ό­πως: «Το ξε­φτι­λί­κι του Σω­κρά­τη Μά­λα­μα», «ο μνη­μο­νια­κός Σω­κρά­της Μά­λα­μας», «ο υ­πο­κρι­τής Μά­λα­μας» κτλ. Στη συ­νέ­χεια το νέο δια­χέε­ται στα μέ­σα κοι­νω­νι­κής δι­κτύω­σης και ξε­κι­νά άλ­λη μια συ­ζή­τη­ση για τη στά­ση ε­νός α­κό­μα καλ­λι­τέ­χνη που ξε­που­λή­θη­κε. Μια πρό­χει­ρη α­να­κοί­νω­ση λί­γο με­τά α­πό την με­ριά του μου­σι­κού δεν κα­τά­φε­ρε να α­να­στρέ­ψει το κλί­μα.
Να ξε­κα­θα­ρί­σω προς α­πο­φυ­γή πα­ρε­ξη­γή­σεων πως στο συ­γκε­κρι­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κό πι­στεύω πως το δί­κιο εί­ναι με τους κα­θη­γη­τές. Η α­κραία στά­ση της κυ­βέρ­νη­σης, εκ­φρά­ζε­ται α­κραία και στον κά­θε ε­πί μέ­ρους κλά­δο ερ­γα­ζο­μέ­νων. Χω­ρίς ε­νη­μέ­ρω­ση, αλ­λη­λεγ­γύη και ζύ­μω­ση, γι­νό­μα­στε α­πλά θε­α­τές, ε­νώ γύ­ρω μας η μία κα­τά­κτη­ση κα­ταρ­ρέει με­τά την άλ­λη. Αυ­τό που κα­ταρ­ρέει εί­ναι το σύ­νο­λο λί­γο λί­γο κά­θε φο­ρά, σε μι­κρές δό­σεις, ε­νώ ε­μείς ε­θι­ζό­μα­στε σε έ­ναν μι­θρι­δα­τι­σμό α­πώ­λειας. Ως άν­θρω­πος που κα­τά και­ρούς έ­χει συ­γκι­νη­θεί με τα τρα­γού­δια του Μά­λα­μα και που έ­χει πά­ει σε 5-6 συ­ναυ­λίες του μπο­ρώ να πω πως ξαφ­νιά­στη­κα και ε­λα­φρώς α­πο­γο­η­τεύ­τη­κα. Πα­ρ' ό­λα αυ­τά ό­λη η κου­βέ­ντα που α­κο­λού­θη­σε και κυ­ρίως οι ε­πι­μέ­ρους της ό­ροι με ξάφ­νια­σαν και με α­πο­γοή­τευ­σαν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μας προ­δί­δει ό­λους

Μέ­σα στην πληκ­τρο­λο­γη­μέ­νη μας φω­να­σκία, βια­ζό­μα­στε πο­λύ πά­ρα πο­λύ. Βια­ζό­μα­στε να α­πορ­ρί­ψου­με, να κα­τα­δι­κά­σου­με, βια­ζό­μα­στε να ξε­χά­σου­με. Να α­πορ­ρί­ψου­με έ­ναν καλ­λι­τέ­χνη και το έρ­γο του ε­πει­δή μια ε­πι­μέ­ρους στά­ση δεν μας ά­ρε­σε, να τον κα­τα­δι­κά­σου­με ως μνη­μο­νια­κό (στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση ως α­διά­φο­ρό και υ­πο­κρι­τή), να ξε­χά­σου­με τη συμ­με­το­χή του στις συ­ναυ­λίες της ΕΡΤ ή στην α­ντι­φα­σι­στι­κή συ­ναυ­λία αλ­λη­λεγ­γύης πέ­ρυ­σι στο Σπόρ­τιν­γκ.
Η κρί­ση ε­πι­βάλ­λει μια γε­νι­κευ­μέ­νη α­πελ­πι­σία και η α­πελ­πι­σία α­παι­τεί. Απαι­τεί στρά­τευ­ση και συ­στρά­τευ­ση, δη­λώ­σεις και εκ­δη­λώ­σεις. Και μείς ο­χυ­ρω­μέ­νοι στο στρα­τό­πε­δο μιας μό­νι­μης δυ­σα­ρέ­σκειας περ­νά­με τον και­ρό μας με­τρώ­ντας ε­χθρούς. Μέ­σα στην έ­ντα­ση της No Future στιγ­μής μας ε­ξι­σώ­νου­με την κά­θε πε­ρί­πτω­ση. Έτσι το πε­ρι­στα­τι­κό με τον Μά­λα­μα βρέ­θη­κε να στέ­κε­ται δί­πλα στις μα­ντι­νά­δες του Σμα­ρα­γδή ή τις δη­λώ­σεις της Λέ­νας Δι­βά­νη (για να α­να­φέ­ρω μό­νο πρό­σφα­τα πε­ρι­στα­τι­κά). Στο α­πό­λυ­το πα­ρόν της κρί­σης δεν υ­πάρ­χουν α­πο­χρώ­σεις και δια­φο­ρές, το μό­νο που υ­πάρ­χει εί­ναι η α­δρή γραμ­μή του κα­τα­γε­γραμ­μέ­νου λά­θους.

Η προ­δο­σία ως ταυ­τό­τη­τα

Για ό­σους α­πό ε­μάς με­γα­λώ­σα­με κά­που στα τέ­λη του ’80 και στη δε­κα­ε­τία του '90, η προ­δο­σία α­πο­τε­λεί μύ­θο συ­γκρό­τη­σης. Εί­δα­με την α­ρι­στε­ρά να πα­ρα­δί­δει την ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τά της και να συ­γκυ­βερ­νά με τη δε­ξιά, το ΠΑ­ΣΟΚ να α­σπά­ζε­ται τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα ξόρ­κια, έ­να μέ­ρος της γε­νιάς του Πο­λυ­τε­χνείου να ξε­που­λιέ­ται. Δεν προ­λά­βα­με τό­σους και τό­σους. Συ­να­ντή­σα­με τον Σαβ­βό­που­λο νε­ορ­θό­δο­ξο να τρα­γου­δά­ει «το Μη­τσο­τάκ», τον Μί­κη Θε­ο­δω­ρά­κη ά­νευ χαρ­το­φυ­λα­κίου. Δεν προ­λά­βα­με να συ­γκι­νη­θού­με ώ­στε να δι­καιο­λο­γή­σου­με, η α­πόρ­ρι­ψη έ­γι­νε α­ντα­να­κλα­στι­κό. Προ­σπα­θή­σα­με έ­τσι να κρα­τή­σου­με το α­πό­λυ­το της στά­σης και της ά­πο­ψης ως στοι­χείο ταυ­τό­τη­τας, ε­πι­βε­βαιώ­νο­ντας κά­θε φο­ρά την δι­κή μας ορ­θό­τη­τα και κα­θα­ρό­τη­τα σε ό, τι θεω­ρή­σα­με ως έκ­πτω­ση των άλ­λων.
Ένα α­πό τα στοι­χεία που ε­πι­βάλ­λει ο συ­γκε­κρι­μέ­νος και­ρός, εί­ναι η α­πώ­λεια της α­πό­λαυ­σης. Δεν θέ­λου­με τρα­γού­δια, συν­θή­μα­τα θέ­λου­με. Και ό­ταν η ευαι­σθη­σία γί­νε­ται σύν­θη­μα κά­θε α­πό­φαν­ση θα εί­ναι α­πό­το­μη και ε­πι­τα­κτι­κή. Έτσι, η δυ­σα­ρέ­σκεια γί­νε­ται α­πο­γοή­τευ­ση και η α­πο­γοή­τευ­ση προ­δο­σία. Σε μια πε­ρίο­δο που το κί­νη­μα βρί­σκε­ται σε θέ­ση ά­μυ­νας, που δεν υ­πάρ­χουν πια πλα­τείες και που οι πο­ρείες με­τρούν έ­ναν α­ριθ­μό α­πο­γο­η­τεύ­τη­κα μι­κρό σε σχέ­ση με την κρι­σι­μό­τη­τα της στιγ­μής, ε­μείς ψά­χνου­με να βα­φτί­σου­με νέ­ους ε­χθρούς και νέες προ­δο­σίες. Εθι­σμέ­νοι στο αρ­νη­τι­κό, συ­νε­χί­ζου­με να μην μπο­ρού­με να δια­κρί­νου­με και τε­λι­κά να μην μπο­ρού­με να α­να­δεί­ξου­με το θε­τι­κό πρό­ση­μο: Την ε­πό­με­νη μέ­ρα, σε συ­ναυ­λία του Θα­νά­ση Πα­πα­κων­στα­ντί­νου δό­θη­κε βή­μα σε κα­θη­γη­τές της ΕΛ­ΜΕ να δια­βά­σουν το μή­νυ­μα τους, να ση­κώ­σουν πα­νό διααρ­τυ­ρίας. Το νέο δεν α­κού­στη­κε που­θε­νά, δεν κα­τα­γρά­φη­κε, δεν σχο­λιά­στη­κε. Οι α­πώ­λειές μας, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με­τριού­νται πο­λύ πριν α­πό αυ­τά τα πε­ρι­στα­τι­κά, πο­λύ μα­κριά α­πό συ­ναυ­λια­κούς χώ­ρους.


Η ανακοίνωση του Σωκράτη  Μαλαμα η οποία δημοσιεύτηκε την ώρα πυ γραφόταν το παραπάνω κείμενο:

Στην Ελλάδα του Μνημονίου σύσσωμος ο ελληνικός λαός αδικείται. Θέση μου είναι πως πάντα πρέπει να δίνεται βήμα στους αδικημένους να εκφράσουν τα αιτήματα τους. Αυτό όμως, προΰποθέτει συνεννόηση και συνεργασία. Αλίμονο αν τη βία που ασκεί το κράτος εναντίον των πολιτών, την στρέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου. Η σκηνή δεν είναι δική μου. Ανήκει στους 7.000 που πλήρωσαν εισιτήριο σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς για ν' ακούσουν τα τραγούδια μου. Εγώ δεν νομιμοποιούμαι, την σκηνή που αυτοί μου παραχώρησαν, να την εκχωρήσω σε άλλους, χωρίς τουλάχιστον προηγουμένως να έχω συνεννοηθεί μαζί τους. Οι ευχές μου μαζί σας πιο δυνατές από κάθε άλλη φορά. Πηγή: www.lifo.gr

Στην Ελλάδα του Μνημονίου σύσσωμος ο ελληνικός λαός αδικείται. Θέση μου είναι πως πάντα πρέπει να δίνεται βήμα στους αδικημένους να εκφράσουν τα αιτήματα τους. Αυτό όμως, προΰποθέτει συνεννόηση και συνεργασία. Αλίμονο αν τη βία που ασκεί το κράτος εναντίον των πολιτών, την στρέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου. Η σκηνή δεν είναι δική μου. Ανήκει στους 7.000 που πλήρωσαν εισιτήριο σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς για ν' ακούσουν τα τραγούδια μου. Εγώ δεν νομιμοποιούμαι, την σκηνή που αυτοί μου παραχώρησαν, να την εκχωρήσω σε άλλους, χωρίς τουλάχιστον προηγουμένως να έχω συνεννοηθεί μαζί τους. Οι ευχές μου μαζί σας πιο δυνατές από κάθε άλλη φορά. Πηγή: www.lifo.gr

"Στην Ελλάδα του Μνημονίου σύσσωμος ο ελληνικός λαός αδικείται. Θέση μου είναι πως πάντα πρέπει να δίνεται βήμα στους αδικημένους να εκφράσουν τα αιτήματα τους. Αυτό όμως, προΰποθέτει συνεννόηση και συνεργασία. Αλίμονο αν τη βία που ασκεί το κράτος εναντίον των πολιτών, την στρέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου. 
  Η σκηνή δεν είναι δική μου. Ανήκει στους 7.000 που πλήρωσαν εισιτήριο σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς για ν' ακούσουν τα τραγούδια μου. Εγώ δεν νομιμοποιούμαι, την σκηνή που αυτοί μου παραχώρησαν, να την εκχωρήσω σε άλλους, χωρίς τουλάχιστον προηγουμένως να έχω συνεννοηθεί μαζί τους. Οι ευχές μου μαζί σας πιο δυνατές από κάθε άλλη φορά".

Σωκράτης Μάλαμας

(Στην εφημερίδα Εποχή)