Στην ουρά

Είναι Τετάρτη ενώ αναμένεις στην ουρά. Κόσμος μπροστά και κόσμος πίσω. Μια μακρά ευθεία ανθρώπων, με κατεύθυνση, παλμό και στόχο. Ευθεία οριζόντια αποτελούμενη από κάθετα μέρη. Συνεχώς αποχωρίζεται τα στοιχεία που την αποτελούν, συνεχώς αποκτά νέα.
Η ύπαρξή της, η επιτυχία της είναι μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς που χάνει και τους νέους που έρχονται. Οι στιγμές της στασιμότητας αποτελούν τον θρίαμβό της, όταν η αφαίρεση αφαιρείται από τη ροή της ουράς και η πρόσθεση συνεχώς της φέρνει νέα κομμάτια.
Γιατί ο στόχος της ουράς δεν είναι να εξυπηρετήσει· ο στόχος της ουράς δεν είναι λειτουργικός. Είναι η αυτοσυντήρησή της, η ύπαρξή της ανάμεσα σε ανθρώπους που έρχονται και ανθρώπους που φεύγουν.
Γιατί η ουρά δεν αποτελείται από ανθρώπους (αφού αυτός που μόλις μπήκε θα είναι αυτός που σε λίγο θα φύγει). Η ουρά αποτελείται από στάσεις. Από παύσεις διαδρομής. Από ένα «περίμενε» που μέχρι να το ενσαρκώσεις το έχεις τινάξει από πάνω σου.
Είναι Πέμπτη και βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια ουρά. Η ταχύτητα της διαδοχής είναι τόσο αργή που δεν είσαι σίγουρος αν η ουρά κινείται.
Στις ουρές περιμένεις, σ' αυτές που νομοθετούν τον σπαταλημένο χρόνο μας. Με τρόπο τέτοιο που πρώτα να γίνεται αντιληπτή η ενσάρκωση της σπατάλης και πολύ μετά η ουσία της.
Σε κάθε ουρά περιμένουμε στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα. Μια επικύρωση του γεγονότος πως ο χρόνος περνά, πως υπάρχουν τρόποι να τον εκμεταλλευτείς και να τον αξιοποιήσεις και πως σίγουρα ο τρόπος αυτός της ουράς δεν είναι ένας από αυτούς.
Τώρα είναι Τρίτη. Και συ θα στοιχημάτιζες πως ήρθες στην ουρά Τετάρτη. Πως σίγουρα από τη στιγμή που ήρθες έχουν περάσει τουλάχιστον δύο μέρες. Πως στέκεσαι εδώ αρκετά ώστε να ξέρεις πως δεν είναι Τρίτη.
Και όμως, συνειδητοποιείς πως ο χρόνος της ουράς δεν είναι ο έξω χρόνος. Αλλά ένας χρόνος που η ίδια η ουρά επιλέγει και επιβάλλει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι Τρίτη. Το κινητό σου το επιβεβαιώνει, οι γύρω σου συνηγορούν υπέρ του γεγονότος, όλα δείχνουν την ημέρα αυτή ως βεβαιότητα.
Και ακόμα κι αν αμφιβάλλεις, μουδιασμένος καθώς είσαι απ' όλα τα λεπτά της αναμονής που με δύναμη πέφτουν στο πρόσωπό σου, είσαι έτοιμος να δεχτείς οτιδήποτε. Και προσπαθείς να ξηλώσεις τον χρόνο, να περάσουν οι ώρες, να περάσουν τα λεπτά της αναμονής.
Ακόμα και αν έχεις περάσει από τόσες και τόσες ουρές στη ζωή σου, δεν είσαι ποτέ έτοιμος. Τίποτα δεν σε έχει προετοιμάσει για την αναμονή της ουράς. Δεν ανέπτυξες ποτέ καμία δεξιοτεχνία ώστε να μάθεις να εκμεταλλεύεσαι τον χρόνο της. Και τότε αρχίζεις να αναπολείς.
Και καταλήγεις να σκέφτεσαι όλες τις ουρές στις οποίες περίμενες για τόσους διαφορετικούς λόγους. Αλλά ο λόγος πάντα φθίνει στη μνήμη.
Δεν θυμάσαι το γιατί, τον στόχο που σε έφερε σε αυτή την ορθοστασία. Το μόνο που θυμάσαι είναι οι ουρές. Ολες αυτές οι ουρές που κυκλώνουν τον χρόνο σου απειλητικά σαν να επιθυμούν να του επιτεθούν, σαν να επιθυμούν να τον υποτάξουν. Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν υπήρξαν ποτέ ουρές. Πως ήταν πάντοτε η ίδια η ουρά στην οποία περίμενες.
Ω, δεν θα ήταν όμορφη μια προαποφασισμένη συμφωνία; Σε όλη μας τη ζωή να μην περιμέναμε ποτέ μας στην ουρά. Και μόνο καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος του βίου μας, όλος ο χρόνος της αναμονής, όλος ο χρόνος που θα περιμέναμε στις ουρές να ερχόταν ολόκληρος σαν τελική υποχρέωση.
Να περιμέναμε σε μία και μόνο ουρά (που θα περιείχε όλη την ποσότητα ουρών που αποφύγαμε στη ζωή μας), η οποία θα τελειώνει ταυτόχρονα με τον βίο μας.
Ναι, μια τέτοια συμφωνία θα έκανε την αναμονή μας στην ουρά σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα. Ακόμη και αν ο χρόνος που μας περίσσεψε -ο χρόνος αυτός της πρώτης, της τελευταίας και ταυτόχρονα της μόνης ουράς- είναι μια ατελείωτη Τετάρτη.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)