Και οι 45 ήταν υπέροχοι: Μικρή ωδή για τον ανασχηματισμό.

 

«Τα πράγ­μα­τα δεν βελ­τιώ­νο­νται. Το μό­νο πα­ρή­γο­ρο εί­ναι πως δεν μπο­ρούν να γί­νουν χει­ρό­τε­ρα.» Τό­σο συ­χνά τα τε­λευ­ταία χρό­νια α­πο­θέ­σα­με την πα­ρη­γο­ριά για το α­πό­λυ­τα αρ­νη­τι­κό στην ί­δια τη συ­νει­δη­το­ποίη­ση και α­πο­δο­χή του. Ο πρό­σφα­τος α­να­σχη­μα­τι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης έρ­χε­ται να μας α­πο­δεί­ξει το πό­σο ψευ­δής και προ­βλη­μα­τι­κή εί­ναι μια τέ­τοια φρά­ση. Πά­ντα θα υ­πάρ­χει χει­ρό­τε­ρο. Και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μάς προ­δί­δει ό­λους.
Ο α­να­σχη­μα­τι­σμός μάς θύ­μι­σε, ε­πί­σης, αυ­τό το πρω­τό­γνω­ρο συ­ναί­σθη­μα που α­κο­λου­θού­σε πά­ντα τις πο­λι­τι­κές ε­πι­λο­γές, τις δη­λώ­σεις και τις πο­λι­τι­κές κι­νή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Αυ­τό το ά­βο­λο μείγ­μα ορ­γής και γέ­λιου, έκ­πλη­ξης, α­πο­καρ­δίω­σης και α­μη­χα­νίας. Το ά­κου­σμα των υ­πουρ­γο­ποιη­μέ­νων ο­νο­μά­των και το κυ­βερ­νη­τι­κό σύ­νο­λο που αυ­τά πε­ρι­γρά­φουν προ­φα­νώς εν­δεί­κνυ­ται για την ε­ξα­γω­γή πο­λι­τι­κών συ­μπε­ρα­σμά­των. Ταυ­τό­χρο­να, ό­μως, ει­κο­νο­γρα­φεί την αι­σθη­τι­κο­ποίη­ση της πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης. Κά­που α­νά­με­σα στην ε­πι­θεώ­ρη­ση και την trash tv.

Ολί­γη πο­λι­τι­κή…

Η φρά­ση «η κυ­βέρ­νη­ση έ­λα­βε το μή­νυ­μα των ε­κλο­γών», αρ­χί­ζει και τε­λειώ­νει στην με­τα­κί­νη­ση του Στουρ­νά­ρα, ο ο­ποίος λει­τούρ­γη­σε ως συσ­σω­ρευ­τής δυ­σα­ρέ­σκειας (τό­σο σε ε­πί­πε­δο λαϊκής δυ­σα­ρέ­σκειας, ό­σο και σε εν­στά­σεις α­πό πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη των δύο κυ­βερ­νώ­ντων κομ­μά­των). Πα­ρ’ ό­λα αυ­τά η θέ­ση του κα­τα­λαμ­βά­νε­ται α­πό μια πα­ρό­μοια ρέ­πλι­κα. Ο νέ­ος υ­πουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, Γκί­κας Χαρ­δού­βε­λης εί­ναι έ­νας α­κό­μη υ­πάλ­λη­λος τρά­πε­ζας, οι­κο­νο­μι­κός σύμ­βου­λος και ε­πι­κε­φα­λής Οι­κο­νο­μι­κών Με­λε­τών του ο­μί­λου της Eurobank, έ­νας α­κό­μη συ­νερ­γά­της του Ση­μί­τη και του Πα­πα­δή­μου, έ­νας α­κό­μη πο­λι­τι­κός δια­χει­ρι­στής χω­ρίς κα­μία ε­κλο­γι­κή νο­μι­μο­ποίη­ση. Χω­ρίς να θέ­λου­με να ε­πε­κτα­θού­με στο ρό­λο του κα­τά τη δια­πραγ­μά­τευ­ση του χρέ­ους της χώ­ρας με τους ευ­ρω­παίους τρα­πε­ζί­τες ή σε αυ­τόν στην ε­πτα­με­λή ε­πι­τρο­πή κα­τα­γρα­φής του ελ­λείμ­μα­τος (διο­ρι­σμέ­νος το 2009 α­πό τον Πα­πα­κων­στα­ντί­νου), α­παν­θί­ζου­με α­πλά κά­ποιους πα­λαιό­τε­ρους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς της ση­με­ρι­νής κυ­βερ­νη­τι­κής εκ­προ­σώ­που. Συ­γκε­κρι­μέ­να, σε άρ­θρο της η Σο­φία Βούλ­τε­ψη χα­ρα­κτή­ρι­ζε το 2012 τον νέο υ­πουρ­γό Οι­κο­νο­μι­κών «ε­θε­λό­δου­λο» και «α­να­λυ­τή των ψυ­χα­να­γκα­στι­κών προ­βλη­μά­των των δα­νει­στών της Ελλά­δας», έ­κα­νε λό­γο για το «τε­λευ­ταίο στά­διο του ρα­για­δι­σμού», ε­νώ τον συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει α­νά­με­σα στους «πρώην και ε­πί­δο­ξους κα­τα­στρο­φείς της χώ­ρας». Ανα­μέ­νου­με τη συ­νερ­γα­σία τους με α­γνή α­νυ­πο­μο­νη­σία.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι υ­πό­λοι­πες με­τα­κι­νή­σεις έ­χουν να κά­νουν α­πο­κλει­στι­κά με ε­σω­κομ­μα­τι­κές ι­σορ­ρο­πίες, ι­σορ­ρο­πίες με το ΠΑ­ΣΟΚ και μια γε­νι­κό­τε­ρη προ­σπά­θεια μοι­ρά­σμα­τος ε­ξου­σιών. Οι με­τα­κι­νή­σεις του Αρβα­νι­τό­που­λου (λό­γω της έ­μπρα­κτης στή­ρι­ξής του  στον Μώ­ρα­λη) και του Μι­χε­λά­κη (λό­γω εκ­κρε­μο­τή­των του με τη δι­καιο­σύ­νη και κα­τη­γο­ριών για χρη­μα­τι­σμό) μοιά­ζουν μάλ­λον α­να­με­νό­με­νες. Και ε­νώ η α­πο­μά­κρυν­ση  του Σί­μου Κε­δί­κο­γλου μάς γέ­μι­σε θλί­ψη για­τί μας στε­ρεί την ε­πα­φή με έ­ναν τι­τά­να της δια­νό­η­σης και της πο­λι­τι­κής, το πέν­θος και ο ο­δυρ­μός α­πό τη με­τα­κί­νη­ση του Άδω­νι Γεωρ­γιά­δη εί­ναι μάλ­λον α­δύ­να­το να με­τρη­θεί. Η πα­ρα­κα­τα­θή­κη του υ­πουρ­γού (πέ­ρα α­πό την διά­λυ­ση της δη­μό­σιας υ­γείας) μπο­ρεί να πε­ρι­γρα­φεί ως μια δι­πλή κερ­κό­πορ­τα η ο­ποία εκ­βά­λει στις τω­ρι­νές υ­πουρ­γο­ποιή­σεις: αυ­τή της δια­πι­στευ­μέ­νης α­κρο­δε­ξιάς και αυ­τή της τη­λε­ο­πτι­κής πο­λι­τι­κής γε­λοιό­τη­τας στα ό­ρια της κα­ρι­κα­τού­ρας.

… και ο­λί­γη α­πό τη­λε­ο­πτι­κή δη­μο­κρα­τία

Διά­δο­χος του Άδω­νι Γεωρ­γιά­δη στο υ­πουρ­γείο Υγείας εί­ναι ο διά­δο­χος του Μι­χα­λο­λιά­κου στη νε­ο­λαία της Ε­ΠΕΝ, ο Μά­κης (Μαυ­ρου­δής) Βο­ρί­δης. Επι­λο­γή α­πο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νη για πολ­λούς, α­φού μοιά­ζει ο κα­τάλ­λη­λος να βά­λει την Ελλά­δα στον γύ­ψο και ι­κα­νός για κά­θε­τες το­μές στο σώ­μα της υ­γείας ως πρώην χει­ρι­στής τσε­κου­ριού.
Η ε­πι­λο­γή αυ­τή μοιά­ζει να συ­μπλη­ρώ­νει την κυ­βερ­νη­τι­κή αί­γλη, αν συν­δυα­στεί με αυ­τή ε­νός πρώην υ­πουρ­γού υ­γείας, του Ανδρέα Λο­βέρ­δου, στο υ­πουρ­γείο Παι­δείας και Θρη­σκευ­μά­των. Ο κ. Λο­βέρ­δος θα έ­χει την ευ­και­ρία, με­τά τη δια­πό­μπευ­ση και το δια­συρ­μό των ο­ρο­θε­τι­κών γυ­ναι­κών, να δια­σύ­ρει και με­τε­ξε­τα­στέ­ους, κα­τα­λη­ψίες και α­ντι­γρα­φείς. Του στέλ­νου­με τις πιο θερ­μές κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές ευ­χές μας.

Ανά­με­σα στους ά­πει­ρους υ­πουρ­γούς και τους α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρους υ­φυ­πουρ­γούς του δει­νο­σαυ­ρι­κού σχή­μα­τος, με­ρι­κά ο­νό­μα­τα μας κά­νουν να στο­λί­σου­με το ξάφ­νια­σμά μας με θαυ­μα­στι­κά:
Ο Αργύ­ρης Ντι­νό­που­λος εί­ναι ο νέ­ος υ­πουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών. Ως δη­μο­σιο­γρά­φος έ­χει μεί­νει στην ι­στο­ρία για της α­πο­κα­λύ­ψεις του σε σχέ­ση με τους ρέι­βε­ρς και το έ­γκστα­ζυ (Sic) (μια βόλ­τα στο youtube θα σας γε­μί­σει σι­γου­ριά για τις ι­κα­νό­τη­τές του) κα­θώς ε­πί­σης και για το ό­τι οι πρω­το­βου­λίες που α­νέ­λα­βε σε ρε­πορ­τάζ του για τα Ίμια έ­φε­ραν τη χώ­ρα στα πρό­θυ­ρα του πο­λέ­μου. Γνω­στός για τα ο­μο­φο­βι­κά  του σχό­λια (το ξέ­ρε­τε πως μια συ­νι­στώ­σα σας θα πά­ει στο γκέι πράι­ντ;)  και τον α­χα­λί­νω­το ρα­τσι­σμό του [δεν φτά­νει που τους φι­λο­ξε­νού­με (στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης) θα πρέ­πει να τους ταΐζου­με και α­πό πά­νω; Μή­πως να τους φέ­ρου­με και κρουα­σάν;], ο Αργύ­ρης Ντι­νό­που­λος κα­λεί­ται να κα­λύ­ψει το κε­νό που ά­φη­σε πί­σω του ο Άδω­νις. Αλλά ευ­τυ­χώς δεν εί­ναι μό­νος. Μα­ζί του θα βρε­θεί ο κου­μπου­ρο­φό­ρος Γε­ρά­σι­μος Για­κου­μά­τος ως υ­φυ­πουρ­γός Ανά­πτυ­ξης και Αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, η Αντζε­λα Γκε­ρέ­κου ως υ­φυ­πουρ­γός πο­λι­τι­σμού, η Κα­τε­ρί­να Πα­πα­κώ­στα ως υ­φυ­πουρ­γός υ­γείας και κυ­ρίως η Σο­φία Βούλ­τε­ψη ως κυ­βερ­νη­τι­κός εκ­πρό­σω­πος.

Ίσως τε­λι­κά τα πρό­σω­πα να μην έ­χουν τό­ση ση­μα­σία, πό­σο μάλ­λον σε μια κυ­βέρ­νη­ση που ε­κτε­λεί μια πο­λι­τι­κή που της υ­πα­γο­ρεύε­ται. Οι τσι­ρί­δες και ο πε­ζο­δρο­μια­κός σε­ξι­σμός, ο τσα­μπου­κάς του «ξέ­ρεις ποιος εί­μαι ε­γώ;», το ντα­η­λί­κι των με­τρίων και η χυ­δαιό­τη­τα των νι­κη­τών εί­ναι α­πλώς έ­να α­πο­τύ­πω­μα της κυ­ρίαρ­χης πο­λι­τι­κής. Αλλά ό­πως έ­χει α­πο­δει­χτεί τό­σες και τό­σες φο­ρές α­πό τις γιορ­τές στο Γράμ­μο μέ­χρι τα χου­ντο­γλέ­ντια και α­πό τις γιορ­τές της πο­λε­μι­κής α­ρε­τής των Ελλή­νων μέ­χρι τα συλ­λα­λη­τή­ρια για το Μα­κε­δο­νι­κό, τό­σο συ­χνά το κα­κό­γου­στο α­πο­τε­λεί την αι­σθη­τι­κή έκ­φρα­ση του πο­λι­τι­κά βά­ναυ­σου.
Πα­ρά­δειγ­μα: Κα­τά την τε­λε­τή πα­ρά­δο­σης πα­ρα­λα­βής στο υ­πουρ­γείο Δη­μό­σιας Τά­ξης, α­πό τον Νί­κο Δέν­δια στον Βα­σί­λη Κι­κί­λια (ποιος εί­πε πως έ­νας μέ­τριος μπα­σκε­τμπο­λί­στας δεν μπο­ρεί να γί­νει α­κό­μα χει­ρό­τε­ρος υ­πουρ­γός;), η προϊστα­μέ­νη της υ­πη­ρε­σίας α­σύ­λου έ­κα­νε δώ­ρο (ως α­στείο) στον α­περ­χό­με­νο υ­πουρ­γό έ­να δελ­τίο αι­τού­ντος α­σύ­λου με τα στοι­χεία του και τη φω­το­γρα­φία του. Για να συ­νε­χί­σου­με λοι­πόν το α­στείο και το κέ­φι θα προ­τεί­να­με στους προϊστα­μέ­νους του υ­πουρ­γείου να πε­τά­ξουν τον α­περ­χό­με­νο υ­πουρ­γό α­νοι­χτά στο Αι­γαίο σε μια τρύ­πια βάρ­κα.


(στην εφημερίδα Εποχή)