Εκείνο το δόντι λυκόσκυλο

Τον παιδικό μου πέρασα χρόνο

Ταΐζοντας με χρυσόψαρα ένα λυκόσκυλο

πήρε μέγεθος τόσο

που πια δεν μπορώ να το δω

 *** 

Τώρα ο χρόνος

ένα κίτρινο στραμπουλιγμένο

και από το στόμα να φτύνει αντίχειρες

***

Τώρα ο άνθρωπος χωρίς αφή

φοράει τα γάντια του

και τα νοήματα παρακαλούν τα δελτία για βροχές.

Κορμοί σπίρτων ανθισμένων

Πέφτουν ολόγυρα σαν το σκοτάδι

***

-Δες το σκοτάδι σε περιμένει

απέραντο και οικείο

όταν ξυπνάς για νερό

και χάνεσαι στα αποστηθισμένα βήματα.

Μια λάθος στροφή

Και βρίσκεσαι πίσω απ τον ύπνο.

***

Καθισμένη στην καρέκλα

Μέσα απ τα παράθυρα να κοιτάς

και ο καπνός του τσιγάρου σου

 τέλεια καλλιγραφία του τυχαίου

Μέσα απ τα παράθυρα να κοιτάς

και αυτή η βροχή

μισή H2O

και μισή θαύμα

***

Τώρα

πάω στον χρόνο

που με κοίταξε
πρώτη φορά

ο πατέρας 



(σχεδίασμα, στο τεύχος 13 του περιοδικού Τα ποιητικά)