Γέφυρες

Στον τόπο αυτό οι γέφυρες δεν ενώνουν. Στέκουν σε τυχαίες περιοχές χωρίς να επιτελούν κάποιον εμφανή σκοπό. Κάποιες φορές στη μέση της πόλης, δυσκολεύοντας την καθημερινότητα μέσα από την ξαφνική τους παρουσία, την εμφανή περιφρόνηση της λειτουργικότητας και του σκοπού. Στέκουν εκεί χωρίς συμμετρία, χωρίς να ταιριάζουν στη ροή της καθημερινότητας, στο πρακτικό της πόλης. Άλλες φορές τις συναντάς σε κάποιες ξεχασμένες ερημιές. Όρθιες, τοξωτές, να στέκουν εκεί με μια αυτοπεποίθηση όμοια με την εκπλήρωση ενός σκοπού. Τις συναντάς στις τυχαίες εκδρομές, στις οργανωμένες σου εξορμήσεις, στις τακτικές αποδημίες.
Ο τόπος αυτός είναι σπαρμένος γέφυρες. Οικοδομήματα αβέβαιου σκοπού. Δεν φέρνουν τις εκτάσεις πιο κοντά. Αν σκαρφαλώσεις κάποιες από αυτές, θα δεις πως παρά τη δυσλειτουργικότητά τους αποτελούν γέφυρες κανονικές, με άσφαλτο στο υπερυψωμένο σημείο τους. Αποτελούν κλάσματα μιας άγνωστης διαδρομής. Αποστάσεις που δεν γνωρίζεις αν έχουν διανυθεί ή αν θα διανυθούν σύντομα, που δεν γνωρίζεις αν τερματίστηκαν, ή ακόμη και εάν ξεκίνησαν. Μέσα στη συνέχεια του τοπίου, μέσα στη διάρκεια της δικής μας διαδρομής -ανεξάρτητης των οικοδομημάτων αυτών- οι γέφυρες θολώνουν τις τροχιές μας. Μας κάνουν να αμφιβάλουμε για τους προορισμούς μας, για την επίτευξη των στόχων μας, για τον τερματισμό μας.

Και είναι περίεργο γιατί κανείς δεν ξέρει ποιος τις έχτισε. Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν που να συμμετείχε στην οικοδόμησή τους. Και ποιος είναι ακριβώς ο σκοπός και ο στόχος τους. Εάν είναι κίνδυνος ή κάποια περίεργη κατάρα που βρίσκεται εδώ για να μας βλάψει. Ή απλώς μία ακόμα παράλογη συνθήκη σε μια γενικότερα παράλογη ζωή. Απλά στέκουν εκεί. Σε διάφορα μεγέθη, διάφορα είδη διαφορετικών ηλικιών. Αρνούμενες να μιλήσουν, αρνούμενες να εξηγήσουν. Άλλοτε διακριτικά και άλλοτε εκκωφαντικά. Αυτοτελείς και αυτάρεσκες μέσα στο γρίφο τους. Συντηρούν το σχήμα και το μέγεθός τους. Πάντοτε όμοιες, σχεδόν άφθαρτες μέσα στις απόλυτες βεβαιότητές τους. Τις βεβαιότητες αυτές που εμείς επιμένουμε να αγνοούμε.

Στο ξάφνιασμα μας συμβάλει επίσης και το γεγονός πως κανείς δεν είδε ποτέ του τη διαδικασία του χτισίματος. Αυτές στις ερημιές, τις συναντάς ξαφνικά. Αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος –όταν διανύει για πρώτη φορά τη διαδρομή- αν η γέφυρα αυτή στεκόταν εκεί για χρόνια, ή αν φύτρωσε εκεί μόλις τώρα. Στις πόλεις είναι διαφορετικά. Εδώ ξυπνούμε πάντοτε σε μια άγνωστη όραση. Όταν βγαίνεις στο δρόμο, καθώς διασχίζεις τις αποστάσεις της πόλης, ακόμα πολλές φορές και όταν ανοίγεις το παράθυρό σου, υπάρχει η πιθανότητα να στέκει εκεί μια γέφυρα που δεν είχες συναντήσει εχθές. Το πρωί είναι πάντοτε έκπληξη και τίποτα δεν μπορεί να γεφυρώσει την ηττημένη μας βεβαιότητα.
Η παρουσία τους δυσκολεύει τις ζωές μας. Ξέρω πολλές γειτονιές που πνίγηκαν από το μεγάλο αριθμό γεφυρών. Περιοχές ολόκληρες που είναι αδύνατον να διασχίσεις ακριβώς λόγω των γεφυρών. Άνθρωποι αναγκάζονται να μετακομίσουν ξαφνικά, ελπίζοντας πως θα σταθούν πιο τυχεροί στην επόμενη γειτονιά τους.

Στον τόπο αυτό, οι γέφυρες χωρίζουν. Και είναι πολλοί που τις επιλέγουν ως ιδανικό μέρος αυτοχειρίας. Μετά τις πρώτες αυτοκτονίες, η πτώση από τη γέφυρα έγινε ο ιδανικός τρόπος εξόδου από τη ζωή. Και μέχρι σήμερα είναι ελάχιστοι αυτοί που επιλέγουν να πάρουν τη ζωή τους με τρόπο διαφορετικό. Μέσα από τη συνθήκη, οι γέφυρες έγιναν σύμβολο απελπισίας. Και είναι πολλοί αυτοί που δεν περνούν δίπλα ή κάτω από τις γέφυρες χωρίς να ανοίξουν τουλάχιστον μια ομπρέλα.
Παρ’ όλη τη μόνιμη έκπληξη, οι γέφυρες είναι κάτι που συνηθίσαμε. Για άλλους συμβολίζουν τις διαδρομές που δεν κατάφεραν ποτέ να διασχίσουν, για άλλους τα ταξίδια που σχεδιάζουν για το μέλλον. Για άλλους την επικοινωνία που σταμάτησε με κάποιο πρόσωπο, για άλλους μια υπόσχεση αποκατάστασης των σχέσεων. Για τους περισσότερους από εμάς οι γέφυρες είναι απλές γέφυρες. Υποβλητικά άχρηστα πράγματα, που κάθε μέρα μας διδάσκουν να ζούμε στην σκιά τους. Και αυτό αρκεί.

(στην εφημερίδα Εποχή)