Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

ΆΛΜΠΑ



Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, τα πουλιά βουλιάζουν σαν πέτρες στον ουρανό. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, αυτή που πρώτη συναντάς και τελευταία αφήνεις. Εδώ οι ανηφόρες αρνούνται να γίνουνε κατηφόρες. Εδώ οι διαδρομές διαρκούνε πάντοτε 10 λεπτά. Όλες οι διαδρομές. Άσχετα με την απόσταση, το μεταφορικό, άσχετα με τον ρυθμό του βήματος, την ταχύτητα του οχήματος. Πάντοτε 10 λεπτά. Εδώ. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα.

***

Εδώ τα δέντρα μεγαλώνουν γυμνά. Τα σταφύλια γεννούν και γερνούν μέσα σε λίγες ώρες. Χυμός, σάρκα, τα στοιβαγμένα τους δευτερόλεπτα. Κάποιες φορές, μέρες της ήσυχης ανθοφορίας, τα σύννεφα κατεβαίνουνε μέχρι κάτω. Βουλιάζουν σε θάλασσες, λίμνες, φλιτζάνια. Δεν βρέχει, μα τα δοχεία παραμένουν γεμάτα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κι εδώ νυχτώνει
Μα μόνο μέχρι τη μέση
Έτσι,
όσο πιο κοντός είσαι
τόσο περισσότερο ξημερώνεις

***

Την ώρα αυτή η Άλμπα κοιμάται τον φοβερό κοιμισμένο της ύπνο
Εδώ προσευχή είναι η πέτρα
Και ο άνθρωπος
μια κλωστή θαυμάτων
ραμμένη σ’ ένα αντίο

******

Η κοπέλα αυτή με το όνομα Άλμπα
κάθε πρωί τρέχει στον καθρέφτη
να συμβουλευτεί την ελάχιστη ετούτη ρυτίδα
για το πόση η χθεσινή νύχτα
και ποια η απόσταση
που διένυσε μέσα στο όνειρο

Τρίτη των πραγμάτων

Όταν συναντήσεις τον εαυτό σου στα μουσεία της Άλμπα, το πρώτο που θα παρατηρήσεις είναι η εμφανής έλλειψη εκθεμάτων. Τέντωσε το βλέμμα σου να πλανηθεί στο άδειο. Σύντομα θα αναγνωρίσεις μια μέχρι πρόσφατα αδιόρατη στίξη. Μια σειρά επιγραφές στέκουν δίπλα στα ακατοίκητα βάθρα και στις κενές προθήκες. Μα μην μπεις στον κόπο να τις αποκωδικοποιήσεις. Κάτι τέτοιο μοιάζει ακριβώς όσο μάταιο είναι. Εκεί κατοικεί μια γραφή ξεχασμένη ή ανείπωτη, λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν ή ειπώθηκαν σε έναν χρόνο που έσβησε και είναι τώρα Ποτέ. Εδώ κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά κάτι σημαίνουν.
Και μέσα στην παύση οι άνθρωποι χάνονται. Ευθείες γίνονται διακλαδώσεις, τροχιές παράλληλες διασταυρώνονται, τελείες καλύπτουν αχανείς επιφάνειες. Ενώ κοιτούν, επιστρέφουν το βλέμμα στην όψη τους. Ενώ προσπαθούν να αναγνώσουν σκαλίσματα, αρχίζουν να ανακατεύουν αναμνήσεις, επιθυμίες και φόβους. Ενώ ανασκαλεύουν επιγραφές, καταλήγουν να αγναντεύουν τους εαυτούς τους.
(Πόσο χειροκρότημα απόψε για να αναβάλουμε μια ρυτίδα, πόση όψη για να αναβάλουμε την όψη μας)
Στο μουσείο αυτό οι άνθρωποι ελπίζουν όσα ξεχνάνε, γι’ αυτό και παραμένουν ακίνητοι. Μέσα στο τόσο άδειο μαθαίνουνε να απορούν. Και έτσι έκθετοι στη νεόκοπη απορία, οι άνθρωποι καταλήγουν εκθέματα.

******

Η γειτονιά αυτή στέκει εκτός αρίθμησης. Προστίθεται πάντα σε αυτό που αφαιρείται, λιγοστεύει πάντα ενώ μεγαλώνει.
Εδώ εισπνοή και εκπνοή ταυτίζονται προς ένα και μόνο σημείο. Τεμάχια αέρα και φιμωμένοι οδοδείχτες, ο χρόνος κάθετος στην ευθεία του εδάφους και κάθε κατεύθυνση επιστροφή.
Εδώ να προσέχεις την πτώση σου γιατί κανείς δεν γνωρίζει μέσα σε ποιο Εδώ πρόκειται να σηκωθείς. Η φωνή μας εδώ τίποτα άλλο, παρά απάντηση στην ηχώ που προηγήθηκε. Στην αυτόκλητη εκείνη ηχώ, που κανένας ήχος δεν την έχει γεννήσει. Μην πετάς λοιπόν πέτρες στον ουρανό. Ίσως αργότερα τις δεις να βγαίνουν με ταχύτητα μέσα απ’ τη γη
ή ακόμη
και μέσα απ’ το στήθος σου

***

Η κοπέλα αυτή
τώρα περπατά τον δρόμο με τα σημαδεμένα δέντρα
βήμα γυμνό και βάδισμά μισοντυμένο
κρατώντας στα χείλη
μια πρέζα βροχή
και μια αδιάβροχη παύση

Μα καθώς περπατά το γνωρίζει
Είναι τα δέντρα που ριζώνουνε τις ανάσες μας
Γι’ αυτό και τα φύλλα κουβαλούν τους αναστεναγμούς μας

******

Αν περάσεις αρκετό καιρό στους δρόμους της, ίσως ξεχωρίσεις ανάμεσα στους περαστικούς έναν από τους 20 εκείνους ανθρώπους. Στο στομάχι τους υπάρχει ένας κόκκινος συνδετήρας. Την ίδια ώρα ξεκινούν από τα σημεία της πόλης αφήνοντας πίσω το πλήθος. Να συναντηθούν στον βράχο και να σταθούν. Δεν μιλούν, ούτε σιωπούν μόνο χειρονομούν με τις ώρες. Έναν αργό κώδικα ξαφνιασμένο. Προσπαθώντας τη στιγμή εκείνη να ανακαλύψουνε τι σημαίνει.

******

Τώρα η σιωπή περπατά με σιδερένια τακούνια και συ βρίσκεσαι έξω από το νεκροταφείο της πόλης. Καθισμένος σε ένα πεζούλι προσπαθείς να ξεμπλέξεις τον καιρό απ’ τον χρόνο. Είναι η ώρα αυτή που ακούς τους νεκρούς να αλλάζουν πλευρό. Όλοι τους μαζί ταυτόχρονα. Και μαζί να αλλάζει στον χάρτη η Ανατολή και η Δύση. Σαν να μπήκαμε αγκαλιασμένοι ξαφνικά σε καθρέφτη.

(στην εφημερίδα Εποχή)

Δεν υπάρχουν σχόλια: