Πέη, όρχεις και αριστερά

«Τρελιάρα». Έτσι αποφάσισε να αποδώσει στα ελληνικά ο αρθρογράφος της Καθημερινής και συνεπής ακροδεξιός, Στέφανος Κασιμάτης, τον όρο Queer, σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Τι σημαίνει «οπτική του φύλου« και πώς διαχέεται;».Στο άρθρο του ο Κασιμάτης σκανδαλίζεται και κρίνει επιστημονική ημερίδα με τον τίτλο «New Queer Greece; Performance, Politics, Identity», η οποία οργανώθηκε στην Οξφόρδη.
Ο Κασιμάτης είναι γνωστός για τα φασιστικά του σχόλια, για τους διαφόρους χαρακτηρισμούς ανθρώπων με τους οποίους διαφωνεί πολιτικά σε σχέση με το ύφος τους, την εξωτερική τους εμφάνιση και άλλα όμορφα. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν αποτελεί εξαίρεση ως προς τη χονδροειδή καφρίλα, η οποία αρέσκεται να προσποιείται το χιουμοριστικό σχόλιο. Άρθρο ομοφοβικό, τόσο στον πυρήνα όσο και στη διατύπωσή του, το συγκεκριμένο πόνημα είναι άξιο να καταλογραφηθεί σε μια ανθολογία του συγκεκριμένου αρθρογράφου. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι τα όσα το άρθρο αποκαλύπτει για τον ίδιο τον αρθρογράφο. Το μοναδικό εκείνο συνδυασμό ταυτόχρονης βαθιάς αμορφωσιάς και αίσθησης πνευματικής υπεροχής. Ενώ, λοιπόν, ο υπέροχος ετούτος αρθρογράφος ομολογεί τη δομική στη σκέψη του άγνοια με τη φράση «σπουδές φύλου, Ντεριντά, μετα-αποικιοκρατία και άλλα παρόμοια», τσουβαλιάζοντας τομείς της σκέψης δομικούς, εδώ και δεκαετίες, στους όρους με τους οποίους συντάσσεται η κριτική, ο στοχασμός και η γραφή, ταυτόχρονα νοιώθει επάρκεια ώστε να κρίνει ένα τμήμα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (συγκεκριμένα το τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών) και να το κρίνει ως «μπακατέλα». Το δέος και η ταυτόχρονη περιφρόνηση του αρθρογράφου προς το Πανεπιστήμιο («όλα αυτά συμβαίνουν στην Οξφόρδη» μας ενημερώνει για να πολλαπλασιάσει τον αποτροπιασμό μας) περιγράφει και τη δική του σχέση με τη γνώση. Μιλώντας στο όνομα ενός κύρους το οποίο αντλεί από τη γνώση (την οποία όχι μόνο δεν κατέχει, αλλά διαφημίζει και την απουσία της) επιβάλει ως ορθές και αυτονόητες τις θέσεις τους. Στην πραγματικότητα, προσφέρει μια κολακεία (αυτοκολακεία) στην άγνοια και την επιβολή της σαν γνώση. Η επιβολή αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το ύφους του αρθρογράφου: αυτή τη συνειδητή απόσταση από το πολιτικά ορθό που βαφτίζει τον εαυτό της ασυμβίβαστο λόγο, ενώ στην πραγματικότητα είναι βλαχιά και πρωτογονισμός.

Το κείμενο έρχεται λίγες μέρες μετά την ανάρτηση του Πάνου Καμμένου με τις γραβάτες με τα χαζοχαρούμενου πέη και την υπουργικότατη αναπαραγωγή ανάρτησης του Νίκου Παπά όπου σχολίαζε την παραίτηση Ταγματάρχη από την ΕΡΤ με ένα εξ ίσου υπουργικότατο «στ’ αρχίδια μας». Σεξισμός, ματσισμός, βαρβατίλα, δικαιολογημένες κάθε φορά από την απελευθέρωση από την πολιτική ορθότητα ως μια χαριτωμενιά ανθρώπου που δεν διστάζει «να πει τα πράγματα με το όνομά τους». Στην εποχή που ένας μισογύνης με ρατσιστικό, ομοφοβικό και σεξιστικό λόγο κατέχει ρόλο πλανητάρχη, κάθε αντίστοιχη αηδία μοιάζει ικανή να δικαιολογηθεί.
Έχω την αίσθηση πως η σχέση της αριστεράς με την πολιτική ορθότητα ήταν πάντα θολή, αν όχι προβληματική. Ταυτισμένη με την αστική ευγένεια, η πολιτική ορθότητα έμοιαζε πάντοτε με υποκρισία, ως μια αξία φερμένη από τον αξιακό κώδικα του εχθρού. Πιο πρόσφατα, στον κόσμο του Facebook, του Twitter και του ατελείωτου σχολιασμού, η πολιτική ορθότητα ταυτίστηκε με το φασισμό της γλώσσας και της λογοκρισίας.
Ο χώρος εδώ δεν είναι αρκετός για να ανοίξουμε την κουβέντα υπέρ ή κατά της πολιτικής ορθότητας. Να γράψουμε για τους όρους και τις ανάγκες που τη γέννησαν, για την κριτική από τα αριστερά και από τα δεξιά της. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε σε ένα απλό συμπέρασμα. Όταν ο μη πολιτικά ορθός λόγος (δεν θέλω να πω χυδαίος γιατί ακούγεται ηθικίστικο) εκφέρεται από ανθρώπους με εξουσία, τότε ο σεξισμός, η ομοφοβία ή ο ρατσιμός που ο λόγος αυτός εμπεριέχει, σημαίνει ακριβώς άσκηση, επιβολή και διατράνωση αυτής της εξουσίας χωρίς ηθικούς φραγμούς. Είναι η μεταφορά στη γλώσσα ενός αισθήματος υπεροχής και ταυτόχρονης απόλαυσης αυτής της υπεροχής στην πιο εξωστρεφή της φάση. Ένας υπουργικός λόγος όμοιος με άρθρο του Κασιμάτη.

(στην εφημερίδα Εποχή)