Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Χωρίς ανάσα, χωρίς τελεία, για την νέα χρονιά





.Ευχήθηκες καλή χρονιά και ύστερα χάθηκες μέσα στο χιόνι που δεν έπεφτε, στο χιόνι που δεν στοιβαζόταν, σ αυτό το χιόνι που ήταν απλώς ένα παρελθόν κακοκαιρίας,  ή μάλλον το παρελθόν συμπυκνωμένο στην μορφή της κακοκαιρίας, σαν ό, τι πέρασε να είχε τη διάρκεια του κατακλυσμού, την διάρκεια αυτή που δεν ξέρεις αν είναι στιγμή, μήνας ή χρόνος αφού τα έξω φαινόμενα ορίζουνε τα πάντα, τα βάζουν να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση της βροχής ή της καταστροφής και όλος ο χρόνος που πέρασε σκάει ξαφνικά την στιγμή της νηνεμίας, πριν σταματήσουν όλα, απλά στην ώρα εκείνη που το πάθος του κατακλυσμού κοπάζει, όχι όταν σβήνει, αλλά όταν ηρεμεί και όλα αρχίζουν να κάθονται γύρω μας με τις μορφές τους σαν ανάλαφρες, σαν ξεφορτωμένες από την ένταση αυτών που μόλις πέρασαν –αλλά δεν έχουνε ακόμη περάσει- και έτσι στοιβάζονται σαν χιόνι, όπως αυτό το χιόνι δίπλα σου, το χιόνι αυτό που δεν στοιβάζεται, το χιόνια αυτό που δεν πέφτει, ενώ εσύ λες καλή χρονιά και χάνεσαι μέσα του, σαν κάποιος έτοιμος να χαθεί, αδιάφορος πια για την πορεία του, αφού ήσουν ήδη χαμένος πολύ πιο πριν, τη στιγμή της απόφασης, όχι την στιγμή που ξεστόμισες το ναι δυνατά, ή την στιγμή που σκέφτηκες να υποκύψεις στην πρόταση αλλά εκείνη τη στιγμή που μέσα σου η απόφαση πάρθηκε βουβά, χωρίς λέξεις σαν το πηγούνι σου να στρέφεται και να συνηγορεί, μια μέσα κίνηση που ορίζει όλη την όψη σου όλες τις αποφάσεις, απόφαση ακαριαία, να χαθείς μέσα στο χιόνι που δεν πέφτει, μέσα στο χιόνι της νέας χρονιάς, σαν τους ανθρώπους που χάνονται μέσα σε φουρτούνες και καταιγίδες, σαν τους ανθρώπους που τους καταπίνει η βροχή ή νύχτα, αλλά γνωρίζουν αυτό που τους πολιορκεί, το γνωρίζουν καλά ήδη από την στιγμή της απόφασής τους και παραμένουν αδιάβροχοι τόσο από νερό όσο και από νύχτα, τίποτα δεν τους αγγίζει, μόνο συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στην πολιορκία, σαν να προστατεύουν κάτω από το ρούχο τους ένα ναι, ένα όχι, ένα γέλιο θριαμβικό ή μια βλαστήμια, να μην τους τα μουλιάσει η βροχή, να μην τους τα καταπιεί η νύχτα, γενναίοι μέσα στο χιόνι, μέσα στο χιόνι που δεν πέφτει, με κάνουν και σκέφτομαι πως η γενναιότητά είναι στην πραγματικότητα θέμα χρόνου, ιδιοκτησία μόνο αυτών που δεν τους είναι ξένο να απαντήσουν ακαριαία σε όποιο δίλλημα, ακόμα και αν γνωρίζουν πως αργότερα θα το μετανιώσουν, που χάνονται γιατί έτσι το αποφάσισαν, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να το αποφασίσουν και η γενναιότητα είναι ακαριαία, πιο πολύ στιγμή παρά μόνιμο χαρακτηριστικό συμβαίνει ξανά και ξανά ως μια εκδοχή, ως ένας διαφορετικός χρόνος της δειλίας, γιατί ‘’δεν υπάρχουν δειλοί’’ μου είχες πει, ‘’μόνο άνθρωποι που καθυστερούν και αυτός ο χρόνος της καθυστέρησης συχνά τους καταπίνει και κάθε τι που έχει νόημα οφείλει να είναι ακαριαίο, ακαριαίο σαν χτύπημα, σαν στραμπούληγμα, σαν το άνοιγμα και το κλείσιμο των ματιών, να έχει το μέγεθος μια κουκίδας, μιας ελάχιστης αμυχής που αφήνει μια βελόνα μέσα στο χρόνο και από εκεί να απλώνεται, να απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις σαν τελευταία ανάσα, όπως ξεχύνεται από το στόμα του ήδη νεκρού, ή σαν πρόταση που ποτέ της δεν συναντάει την τελεία, που τρέχει ατελείωτα από το ένα σημείο του χρόνου στο άλλο, από την αρχή της χρονιάς (καλή χρονιά ευχήθηκες και ύστερα χάθηκες) μέχρι το τέλος, πρόταση από την αρχή της ζωής μέχρι το τέλος της, σαν κάποιος μονίμως δίπλα μας να στενογραφεί τα πεπραγμένα μας, πράξη προς πράξη, λέξη προς λέξη, βλέμμα προς βλέμμα, για να μας τα παρουσιάσει στο τελείωμα όλα μαζί, σαν μια λέξη μικρή ελάχιστη, σχεδόν σαν ρυτίδα, σχεδόν σαν σημείο, σαν σημείο από το οποίο πηγάζουνε όλα, οι εικόνες οι λέξεις, σαν μια ρογμή μέσα στα πράγματα, There is a crack in everything/ That's how the light gets in, σιγοτραγουδάς ενώ φεύγεις, ενώ απομακρύνεσαι και ξανά απομακρύνεσαι, σαν και εσύ να βγήκες ακριβώς από εκείνο εκεί το σημείο, από το σημείο που ξεκινά η ροή της ζωής, η ακατάσχετη φλυαρία της πραγματικότητας και τα άρθρα χωρίς τελείες που και αυτά μαζί με εσένα και μαζί με όλα, λένε καλή χρονιά και χάνονται  μέσα στο χιόνι που δεν πέφτει, στο χιόνι που δεν στοιβάζεται, στο χιόνι που κατοικεί την τελεία του ακαριαίου. 

( στην εφημερίδα Εποχή)

Δεν υπάρχουν σχόλια: