Τα πικρά δάκρυα του Στάθη Φον Μπούκουρα

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την άρση ασυλίας του στη βουλή, ο προφυλακιστέος βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Στάθης Μπούκουρας ξέσπασε σε κλάματα: «Τι έχω κάνει και είμαι προφυλακισμένος; Δεν είμαι φασίστας, δεν είμαι ναζιστής», είπε μυξοκλαίγοντας. «Παλεύω κι αγωνίζομαι γι’ αυτόν τον τόπο. Ποιο είναι το έγκλημα; Τι έχω κάνει; Πείτε μου! Στέκομαι όρθιος με ψυχοφάρμακα. Το ξέρετε; Το γνωρίζετε; Δεν έχω να δώσω απάντηση στα παιδιά μου γιατί είμαι εκεί μέσα. Προέρχομαι από το ΠΑΣΟΚ κι εγώ και η οικογένειά μου. Ποτέ δεν είχα ακραίες συμπεριφορές. Ο Ανδρέας ο Παπανδρέου με έκανε εθνικιστή. Η Ελλάδα στους Έλληνες, έλεγε. Μικρό παιδάκι ήμουνα και κρέμαγα σημαίες, γιατί πιστεύαμε στην Αλλαγή».

Είμαι λαϊκό παιδί… δουλεύω από 15 χρονών… ο πατέρας μου έπαθε καρκίνο… είμαι με την ίδια γυναίκα εδώ και 25 χρόνια… μικρά παιδιά ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε… τα λέω επειδή έτσι τα νοιώθω…

Ο λόγος του Στάθη Μπούκουρα στην βουλή δεν αποτελεί τίποτα άλλο από έναν ακόμα τραμπουκισμό. Αυτή την φορά έναν συναισθηματικό τραμπουκισμό. Όμοια με τις πολιτικές πράξεις των χρυσαυγιτών αρνείται να επιχειρηματολογήσει και επικαλείται τα κατώτερα σημεία του θυμικού. Δεν αρθρώνει λόγο, αλλά παραθέτει μια σειρά από άσχετα γεγονότα κατασκευάζοντας το σκληρό μελό της λύπησης. Αυτό το σκληρό μελό μοιάζει όμοιο με την υπόλοιπη φρασεολογία και συγκρότηση του πολιτικού της Χρυσής Αυγής. Το ‘’λαϊκό’’ φαντασιακό που κατασκευάζει τον περιούσιο Έλληνα, τον εθνοπερήφανο  και άνευ όρων ημίθεο που ξυλοφορτώνει μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αριστερούς, γυναίκες και πάει λέγοντας, στο σημείο αυτό καλείται να κατασκευάσει ένα θύμα. Ένα θύμα εκτός συγκεκριμένων περιστάσεων, πράξεων και κατηγοριών αφού η κοινωνία είναι κακούργα γενικά, όλα είναι πουλημένα και λίγο πολύ όλοι ένοχοι και αθώοι στον ψεύτη αυτόν ντουνιά. 

Η άγαρμπη αυτόταπείνωση του Στάθη Μπούκουρα, είναι μια ταπείνωση που δεν απολογείται, δεν μετανιώνει, περιγράφει τον εαυτό ξεχνώντας τις πράξεις, κατασκευάζει το υποκείμενο αφαιρώντας τις επιλογές του, ορίζοντας την τύχη και την ατυχία ως μόνες δυνάμεις υπεύθυνες για την σημερινή του θέση. Τα ασύντακτα γρυλίσματα του αισθητικοποιούν  την (επιθυμία για) αθωότητα ως δάκρυ και ως κραυγή, αισθητικοποιούν την πολιτική στάση ως λυγμό σκυλάδικου και θέτουν τους κατηγόρους του όχι απέναντι σε νομικά επιχειρήματα, όχι απέναντι σε πολιτικά πιστεύω και θέσεις, αλλά απέναντι στην αθωότητα των παιδιών και την πάναγνη ψυχή τους. 

Το μόνο επιχείρημα που μπορεί κανείς να διακρίνει μέσα στον θρασύδειλο λεκτικό λεκέ του χρυσαυγίτη είναι αυτό της άγνοιας. ‘’Κοιμήθηκα φούρναρης και ξύπνησα βουλευτής’’, ‘’Έτυχε και έγινα βουλευτής της Χρυσής Αυγής’’. Όντως είναι κάτι που έχει τύχει σε πολλούς φίλους μου. Είναι κάτι σαν έρπης, μια αρρώστια του δέρματος. Φυσικά το επιχείρημα αυτό ακούγεται ανόητο ακόμα και ως μέρος ενός τέτοιου λόγου. Γιατί η απάντηση στο Μπουκούρειο ερώτημα ‘’τι έχω κάνει;’’ συντάσσεται πολύ εύκολα. Ο Στάθης Μπούκουρας ήταν υπεύθυνος των ταγμάτων εφόδου της Ναζιστικής οργάνωσης στην Κορινθία. Στα έργα και τις ημέρες του ταλαίπωρου αυτού παιδιού περιλαμβάνονται καταγγελίες για μπραβιλίκια, για προστασία σε μαγαζιά σε ολόκληρο τον νομό, εκδουλεύσεις σε τοπικούς τσιφλικάδες που αρνούνταν να πληρώσουν τα μεροκάματα των μεταναστών, τραμπουκισμοί ψαράδων που έχουν προσλάβει μετανάστες, βομβιστικές επιθέσεις κατά μελών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και αρκετά ακόμη που παραμένουν στη νύχτα και την καταχνιά. Επίσης κατά τη διάρκεια δασοπυρόσβεσης τον Ιούλιο του 2012, ο Μπούκουρας χτύπησε τον δήμαρχο της Κορίνθου και τον πέταξε κάτω μπροστά σε κόσμο. Ήταν αυτός που οργάνωσε τα επεισόδια κατά την κατάθεση στεφάνου στη επέτειο της 25^ης Μαρτίου, ήταν αυτός που οργάνωσε τα επεισόδια μπροστά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου, αυτός που τράβηξε όπλο σε επεισόδιο με αντιεξουσιαστές και  πυροβόλησε 4 φορές στον αέρα.

Σίγουρα ξεχνάμε πολλά ακόμη. Όμως μπορούμε να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Με τον λόγο του Μπούκουρα στην βουλή τελειώνει οριστικά ο μύθος της άγνοιας, το επιχείρημα του ‘’δεν ήξερα’’ (ένα επιχείρημα που θα έπρεπε να έχει λήξει εδώ και καιρό) . Όταν επικαλείται το επιχείρημα αυτό –το επιχείρημα που εδώ και καιρό αθωώνει τόσους χιλιάδες ψηφοφόρους-, ένας βουλευτής και ένας άνθρωπος με τέτοιο βιογραφικό καταλαβαίνουμε τη φαιδρότητα του λόγου και τη σκοπιμότητα της χρήσης του. Δεν υπάρχουν πια παραπλανημένοι διαμαρτυρόμενοι, μόνο δειλοί φασίστες, που τη στιγμή της ανάληψης ευθυνών μεταμορφώνονται σε θύματα της συγκυρίας.

Ο λόγος του Στάθη Μπούκουρα αποτελεί την επίκληση για μια ανθρωπιά χωρίς ανθρωπισμό, μια αθώωση χωρίς αθωότητα. Όταν το συναίσθημα γίνει το τελευταίο καταφύγιο των φορέων του μίσους, των οραματιστών της πιο απάνθρωπης κοινωνίας, το επιθετικό μελό που παράγεται, δεν προκαλεί ούτε γέλιο, ούτε δάκρυ. Προκαλεί οργή.

(στην Εφημερίδα Εποχή)