Η Κατάληψη της Αγοράς της Κυψέλης και ο νόμιμος κ. Δήμαρχος

Είχαμε καταλάβει απόψε ένα σπίτι σκοταδιασμένοι
και καταλήξαμε ένα φως αναπάντεχο
Τι ειρωνεία.
Ν. Καρούζος, "Μετά την κατάληψη που κάναμε απόψε"

Θυμάμαι τις βάρδιες της Παρασκευής, 7 με 11, να αδειάζεις τασάκια, να σφουγγαρίζεις πλακάκια, να πλένεις ποτήρια. Το ξεκούρδιστο από την υγρασία πιάνο, τα αλεξίπτωτα στις οροφές, το ατελείωτο τρίξιμο της μπροστινής γκαραζόπορτας. Θυμάμαι το πηγαινέλα των μεταναστών από και προς τις τάξεις που παραδίδονταν μαθήματα Ελληνικών, τις κινηματογραφικές προβολές, τα παλιά κουβούκλια των μαγαζιών, γεμάτα φωτογραφίες, αποτυπώσεις, εγκαταστάσεις. Να κουβαλάς καρέκλες, να ανοίγεις μπουκάλια, να βάφεις τοίχους και πανό για την επόμενη εκδήλωση (ή απλά να κρύβεσαι διακριτικά για να αποφύγεις όλα τα παραπάνω). Το αχανές ορθογώνιο της Αγοράς διατυπωμένο από την αρχή με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες.

Θυμάμαι τη συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών, του Κηλαηδόνη, της Σωτηρίας Λεονάρδου. Τις συζητήσεις με συγγραφείς και ποιητές, τις θεατρικές παραστάσεις, την αγορά των βιοκαλλιεργιτών, τις συνελεύσεις, τα χαριστικά παζάρια, τις συλλογικές κουζίνες, τη δανειστική βιβλιοθήκη, τη βραδιά μακαρονοφαγίας, την Οικογιορτή, το Freak out στην Κυψέλη. Την Αγορά ανοιχτή για όλους τους κατοίκους.

Και κυρίως θυμάμαι τις κουβέντες, τις ατελείωτες κουβέντες, με συμφωνίες και διαφωνίες, με στόχο ή άσκοπα. Και εκείνη την αίσθηση, όταν το κοινωνικό γίνεται δεσμός, χειρονομία συμβίωσης, όταν οι δρόμοι παύουν να είναι διάδρομοι διεκπεραίωσης και οι πλατείες ένα εξουθενωμένο και άχαρο φόντο, όταν το αχανές της πόλης παίρνει διαστάσεις και η γειτονία παύει να μοιάζει με αποθήκη. Την στιγμή που συνειδητοποιείς πως το δημόσιο είναι κάτι που σου ανήκει δικαιωματικά, κάτι που μπορείς να πλάσεις ανάλογα με τις ανάγκες τις δικές σου και των δίπλα σου.

Φαντάζομαι υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να εξοργίζεται κανείς με την πολιτική του κ Καμίνη. Οι 4.500 απολύσεις και οι περικοπές μισθών έως και 50%, το γεγονός πως η Αθήνα είναι πιο βρόμικη από ποτέ (αφού λόγω περικοπών τα απορριμματοφόρα δεν περνούν από τις γειτονιές τα σαββατοκύριακα ενώ τις καθημερινές εμφανίζονται κάθε δεύτερη μέρα),  η στάση που κράτησε απέναντι στους Αγανακτισμένους, απέναντι στα ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, απέναντι στις επιχειρήσεις εξευγενισμού (Gentrification). Εξοργιστικά επίσης μοιάζουν  τα όσα παρουσιάζει ως επιτυχίες. Ξεκινώντας από το περίφημο νοικοκύρεμα των οικονομικών του Δήμου (το οποίο σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα δημιουργικής λογιστικής και κυρίως μεταφοράς δαπανών) ή την περίφημη αλληλεγγύη [όταν σε μια πόλη με 20.000 αστέγους λειτουργούν μόνο τρεις χώροι ανοιχτής φιλοξενίας, όταν από τα 874,5 εκατ. του προϋπολογισμού διέθεσε μόλις 2,5 εκατ. στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης (ΚΥΑΔΑ,) όταν μερίμνησε να ντυθούν με πουλόβερ τα δέντρα της πλατείας Κολοκοτρώνη, ενώ ταυτόχρονα μήνυσε τους αστέγους που κατέλαβαν εγκαταλελειμμένα κτήρια ώστε να ζεσταθούν].

 Ίσως μπροστά σε όλα αυτά, το σφράγισμα της Αγοράς της Κυψέλης από τον κ. Καμίνη να μην φαίνεται τόσο σημαντικό (αν και οι περισσότερες από 1000 εκδηλώσεις που φιλοξένησε στα 6 χρόνια λειτουργίας της έχει ενδιαφέρον να συγκριθούν με το απόλυτο κενό που προσέφερε ο δήμαρχος στον τομέα του πολιτισμού). Είναι όμως ενδεικτική μιας αντίληψης και μιας πολιτικής. Ο κ. Καμίνης εμφανίζεται ως απόλυτος και απαρέγκλιτος εφαρμοστής του νόμου, άσχετα από περιεχόμενο, άσχετα από επιταγές. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια καθήλωση στο νομικό στάδιο του ατόμου. Μπροστά σε έναν ναρκισσισμό του ορθού χωρίς περαιτέρω διαπραγματεύσεις ή συζητήσεις. Μια νομιμότητα στην απόλυτη κυριολεξία της, άκαμπτη, με σκληρό κολάρο. Ψυχρή, με μόνη ηθική την εκπλήρωσή της, ανίκανη να αισθανθεί. Αυτοτελής και παράλογη στον ορθολογισμό της.

Κι όμως, ο γύψος των αποφάσεων –στις μέρες μας όλο και πιο συχνά- παραμορφώνει τα πληγωμένα μέλη. Οι φασίστες ξεμυτίζουν και πάλι στην Κυψέλη, ο κόσμος στη Φωκίωνος μόλις νυχτώσει εξαφανίζεται, και η Αγορά στέκει στο κέντρο της σαν άδειο σκέλεθρο με καρφιτσωμένο ένα ΚΕΠ.

Μα ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Γιατί η πόλη δεν είναι οι απαρέγκλιτες αποφάσεις, οι Καμίνηδες, τα ΚΕΠ της. Η πόλη είμαστε εμείς. Και η πόλη μας ανήκει.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών. Στήλη: Ανοχύρωτη Πόλη)